Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Sędzia WSA - Alina Balicka po rozpoznaniu w dniu 20 września 2010 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku H. K. o wstrzymanie wykonania decyzji Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] kwietnia 2010 r. nr [...] oraz decyzji Okręgowego Inspektora Rybołówstwa Morskiego w G. z dnia [...] stycznia 2010 r. nr [...] w sprawie ze skargi H.K. na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] kwietnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów o rybołówstwie postanawia: - wstrzymać wykonanie zaskarżonej decyzji oraz decyzji Okręgowego Inspektora Rybołówstwa Morskiego w G. z dnia [...] stycznia 2010 r. nr [...].
W skardze z dnia 24 maja 2010 r. H. K., działając przez profesjonalnego pełnomocnika, złożył wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] kwietnia 2010 r. nr [...] oraz utrzymanej nią w mocy decyzji Okręgowego Inspektora Rybołówstwa Morskiego w G. z dnia [...] stycznia 2010 r. nr [...], wymierzającej skarżącemu karę pieniężną w wysokości 10 000 zł za naruszenie przepisów o rybołówstwie.
Uzasadniając żądanie ochrony tymczasowej skarżący wskazał, iż ewentualne wyegzekwowanie kary pieniężnej wyrządziłoby mu znaczną szkodę, zagrażającą egzystencji jego i jego najbliższej rodziny. Podniósł, iż rozmiar wymierzonej kary, wraz z karami wymierzonymi w pozostałych postępowaniach administracyjnych dotyczących jego osoby, jest bardzo wysoki i wynosi łącznie 100 000 zł. W ocenie skarżącego wysokość kar nie pozostaje w żadnej relacji do sytuacji majątkowej w której się znajduje. Skarżący zaznaczył, iż nie posiada środków majątkowych ani oszczędności, które mógłby spożytkować na opłacenie wymierzonych mu kar. Za koniecznością uwzględnienia przedmiotowego wniosku, zdaniem skarżącego, przemawia również ilość i powaga zarzutów postawionych zaskarżonej decyzji, w szczególności oczywisty brak podstaw do nałożenia kary.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, zważył co następuje:
Zasadą wynikającą z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270 ze zm., zwana dalej: P.p.s.a.) jest, że wniesienie skargi do Sądu nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego aktu. Przepis art. 61 § 3 ustawy P.p.s.a. dopuszcza jednak na wniosek skarżącego wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu przez Sąd, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Dotyczy to także aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy.
Z powyższej regulacji wynika, iż instytucja wstrzymania wykonania aktu ma charakter wyjątkowy, albowiem może mieć miejsce jedynie w przypadku gdy zachodzą przesłanki, o których mowa wyżej. Zastosowanie tej instytucji nie może być poprzedzone oceną zasadności skargi, ponieważ takie działanie sądu, dokonywane w ramach posiedzenia niejawnego, oznaczałoby niedopuszczalną ocenę legalności zaskarżonego aktu, sprowadzającą się do przesądu.
Zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych wstrzymanie może dotyczyć tylko takiego aktu administracyjnego, który nadaje się do wykonania i podlega wykonaniu.
W wyniku dokonania analizy wniosku skarżącego o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji oraz decyzji organu pierwszej instancji, w ocenie Sądu zaistniały przesłanki, o których mowa w art. 61 § 3 P.p.s.a.
Przedmiotem skargi jest decyzja Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] kwietnia 2010 r. nr [...] utrzymująca w mocy decyzję Okręgowego Inspektora Rybołówstwa Morskiego w G. z dnia [...] stycznia 2010 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia skarżącemu karę pieniężną w wysokości 10 000 zł za naruszenie przepisów o rybołówstwie, których wstrzymania żąda skarżący.
Utrzymanie w mocy przez organ drugiej instancji decyzji organu pierwszoinstancyjnego powoduje, iż decyzja ta jest ostateczna i wywołuje skutki prawne w niej określone.
W ocenie Sądu wykonanie powyższych decyzji, na mocy których nałożono na skarżącego karę pieniężną, przed zbadaniem ich legalności przez właściwy sąd administracyjny, może spowodować wystąpienie okoliczności, o których mowa w art. 61 § 3 ustawy P.p.s.a. Uiszczenie bowiem kary pieniężnej w wysokości 10 000 zł może rodzić trudności w egzystencji skarżącego oraz członków jego rodziny. Dodatkowo należy podkreślić, iż w chwili obecnej przed tut. Sądem toczy się dziesięć postępowań dotyczących wymierzenia skarżącemu kar pieniężnych w łącznej wysokości 100 000 zł. Ze względu na powyższe, a w szczególności okoliczność, iż w razie niewstrzymania wykonania zaskarżonego aktu, kara podlegałaby ściągnięciu w trybie egzekucji administracyjnej należności pieniężnych, istnieje prawdopodobieństwo spowodowania tym znacznej szkody dla skarżącego.
Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, iż zachodzą podstawy do wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji oraz decyzji organu pierwszej instancji, o których mowa w art. 61 § 3 ustawy P.p.s.a.
W związku z powyższym na podstawie art. 61 § 3 i § 5 ustawy P.p.s.a., orzeczono jak w sentencji postanowienia.