Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Wanda Zielińska-Baran po rozpoznaniu w dniu 6 sierpnia 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku G. Z. o wstrzymanie wykonania zaskarżonego orzeczenia w sprawie ze skargi G. Z. na orzeczenie [...] S.A. w W. z dnia [...] marca 2014 r. nr [...] w przedmiocie zastosowania klubowego zakazu stadionowego postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonego orzeczenia.
W piśmie z dnia 13 maja 2014 r. G. Z., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika będącego adwokatem, wniósł za pośrednictwem organu skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na orzeczenie [...] S.A. w W. z dnia [...] marca 2014 r. nr [...] zmieniające decyzję [...] S.A. z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...] o zastosowaniu wobec G. Z. klubowego zakazu stadionowego.
W skardze zawarty został wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego orzeczenia, który nie został uzasadniony.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Instytucja wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub czynności została w sposób kompleksowy uregulowana w art. 61 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.), zaś katalog pozytywnych przesłanek warunkujących wstrzymanie przez sąd administracyjny wykonania aktu lub czynności określony został w art. 61 § 3 tej ustawy i ma on charakter taksatywny. Zgodnie z treścią tego przepisu, sąd może na wniosek skarżącego wstrzymać wykonanie w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli została spełniona co najmniej jedna z ustawowych przesłanek, tj. zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Z treści powołanego przepisu można wyprowadzić wniosek, że na podstawie tego przepisu sąd administracyjny może wstrzymać wykonanie zaskarżonego aktu lub czynności, jednakże warunkiem niezbędnym takiego rozstrzygnięcia jest zaistnienie przynajmniej jednej z wymienionych przesłanek uzasadniających wstrzymanie. Każda bowiem decyzja, czy postanowienie wywołuje określone skutki prawne, nie każda jednak podlega ochronie tymczasowej. W przepisie tym chodzi bowiem o szczególne i wyjątkowe zagrożenie odpowiadające specjalnemu rodzajowi ochrony tymczasowej strony postępowania.
Jak przyjęto w judykaturze, wniosek o wstrzymanie wykonania w całości lub w części aktu lub czynności powinien zawierać odrębne uzasadnienie, gdyż sąd rozpoznając wniosek nie dokonuje oceny zasadności skargi (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 października 2006 r., sygn. akt I OZ 1381/06, dostępne na stronie internetowej orzeczeń sądów administracyjnych: http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Tymczasem zawarty w skardze wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego orzeczenia nie został uzasadniony, podczas gdy to na wnioskodawcy ciąży obowiązek wykazania, że zachodzą przesłanki do wstrzymania wykonania aktu w świetle art. 61 § 3 powołanej ustawy. Analiza orzecznictwa sądów administracyjnych wskazuje, że warunkiem wydania postanowienia o wstrzymaniu wykonania aktu lub czynności jest wykazanie przez stronę we wniosku okoliczności uzasadniających możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Nie wystarczy samo powtórzenie treści przepisu i powołanie się na trudną sytuację majątkową, a tym bardziej samo wniesienie o zastosowanie ochrony tymczasowej. Uzasadnienie wniosku winno odnosić się do konkretnych zdarzeń świadczących o tym, że w stosunku do wnioskodawcy wstrzymanie wykonania aktu jest zasadne. Brak uzasadnienia wniosku o wstrzymanie wykonania aktu uniemożliwia jego merytoryczną ocenę (por. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 18 maja 2004 r., FZ 65/04; z dnia 3 października 2007 r., I OZ 707/07 i z dnia 6 lutego 2009 r., II FZ 39/09 - dostępne na stronie internetowej orzeczeń sądów administracyjnych: http://orzeczenia.nsa.gov.pl).
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 61 § 3 a contrario ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd orzekł jak w sentencji postanowienia.