Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Piotr Korzeniowski po rozpoznaniu w dniu 23 maja 2016 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku [...] sp. z o.o. z siedzibą w W. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi kasacyjnej od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 grudnia 2015 r. w sprawie ze skargi [...] sp. z o.o. z siedzibą w W. na postanowienie Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] lutego 2015 r. nr [...] w przedmiocie sprzeciwu wobec kontynuowania czynności kontrolnych postanawia: odrzucić wniosek.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 21 grudnia 2015 r. odrzucił skargę [...] sp. z o.o. z siedzibą w W. wniesioną na postanowienie Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] lutego 2015 r. nr [...] w przedmiocie sprzeciwu wobec kontynuowania czynności kontrolnych.
Na powyższe postanowienie Sądu w imieniu skarżącej Spółki profesjonalny pełnomocnik będący adwokatem, wniósł zażalenie, które Sąd postanowieniem z dnia 21 stycznia 2016 r. odrzucił, stwierdzając w uzasadnieniu, że od postanowienia z dnia 21 grudnia 2015 r. przysługiwała skarga kasacyjna, a nie zażalenie.
Na postanowienie z dnia 21 stycznia 2016 r. profesjonalny pełnomocnik skarżącej Spółki wniósł zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego, który postanowieniem z dnia 27 kwietnia 2016 r., sygn. akt I OZ 394/16 oddalił zażalenie. Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu postanowienia stwierdził, że "Sąd I instancji prawidłowo ocenił, że przedmiotowego pisma nie można było potraktować jako skargi kasacyjnej, lecz jako zażalenie, i w konsekwencji prawidłowo zastosował art. 178 p.p.s.a., odrzucając zażalenie na postanowienie z dnia 21 grudnia 2015 r., jako niedopuszczalne. To stanowisko potwierdzają tylko późniejsze czynności procesowe skarżącej Spółki, ponieważ wraz z przedmiotowym zażaleniem został złożony również wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi kasacyjnej wraz z pismem zatytułowanym "skarga kasacyjna".".
Powyższy wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi kasacyjnej - o którym mowa w powyższym postanowieniu Naczelnego Sądu Administracyjnego - od postanowienia z dnia 21 grudnia 2015 r. wniesiony został wraz ze skargą kasacyjną w dniu 19 lutego 2016 r. (data nadania w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego). Pełnomocnik skarżącej wniosek motywował tym, że z przyczyn niezależnych od mocodawcy Sąd nie potraktował skierowanego uprzednio pisma jako skargi kasacyjnej, które - jak podał - mylnie nazwał jako zażalenie, a z uwagi na wniesienie niewłaściwego środka odwoławczego Sąd uznał je za niedopuszczalne i odrzucił. Ponadto w uzasadnieniu wniosku pełnomocnik skarżącej podał, że siedmiodniowy termin od ustania przyczyny uchybienia terminu upływa dla skarżącej 19 lutego 2016 r., gdyż pełnomocnik odebrał postanowienie Sądu z dnia 21 stycznia 2016 r. odrzucające zażalenie w dniu 12 lutego 2016 r. Zatem, w ocenie pełnomocnika termin został zachowany.
Mając na uwadze, że uchybienie terminu do dokonania czynności nie nastąpiło z winy Spółki, wniosek o przywrócenie terminu jest - w ocenie pełnomocnika - zasadny i zgodny z obowiązującymi przepisami prawa.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że merytoryczne rozpoznanie wniosku o przywrócenie terminu do dokonania uchybionej czynności procesowej, poprzedzone być musi zbadaniem dopuszczalności tego wniosku. Powinien on bowiem spełniać określone wymogi formalne, w przeciwnym razie - stosownie do art. 88 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.) - spóźniony lub z mocy ustawy niedopuszczalny wniosek podlegać będzie odrzuceniu. Wymogi warunkujące dopuszczalność wniosku o przywrócenie terminu ujęto w art. 86 i art. 87 tej ustawy. Art. 87 § 1 powołanej ustawy zastrzega, że żądanie przywrócenia terminu należy zgłosić w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu i jednocześnie art. 87 § 4 wymienionej ustawy nakłada na stronę obowiązek równoczesnego z wnioskiem dokonania czynności, której nie dokonała w terminie.