Wniosek o przyznanie prawa pomocy z zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie radcy prawnego w sprawie ze skargi na decyzję Naczelnika Gminy D. w przedmiocie przejęcia na własność Państwa nieruchomości rolnej
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia WSA : Tomasz Wykowski po rozpoznaniu w dniu 4 marca 2010 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M. S. o przyznanie prawa pomocy z zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie radcy prawnego w sprawie ze skargi M. S. na decyzję Naczelnika Gminy D. z dnia [...] sierpnia 1976 r. nr [...] w przedmiocie przejęcia na własność Państwa nieruchomości rolnej postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy.

Inne orzeczenia o symbolu:
6293 Przejęcie gospodarstw rolnych
Inne orzeczenia z hasłem:
Prawo pomocy
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Wójt Gminy
Uzasadnienie

M. S. w skardze złożonej na decyzję Naczelnika Gminy D. z dnia [...] sierpnia 1976 r. nr [...] w przedmiocie przejęcia na własność Państwa nieruchomości rolnej zawarł wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie radcy prawnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 245 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a., prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika podatkowego. Stosownie natomiast do art. 246 § 1 pkt 1 powołanej ustawy, przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie całkowitym następuje, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania.

Podkreślenia wymaga jednakże, iż zgodnie z art. 247 P.p.s.a., prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności skargi. O oczywistej bezzasadności skargi można mówić wówczas, gdy bez konieczności dokonywania głębszej analizy stanu faktycznego i prawnego sprawy, jest zupełnie oczywiste, iż skarga nie może zostać uwzględniona. Stwierdzić oczywistą bezzasadność skargi można zatem wówczas, gdy przepisy prawa znajdujące zastosowanie w danej sprawie w sposób jasny i jednoznaczny wykluczają możliwość uwzględnienia skargi. Sąd uznał, że tego typu sytuacja zachodzi w przedmiotowej sprawie.

Zgodnie z art. 52 § 1 i § 2 P.p.s.a. skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie (chyba, że skargę wnosi prokurator lub Rzecznik Praw Obywatelskich), a przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie.

Z treści przywołanych przepisów wynika, że w sprawach, w których obowiązuje postępowanie dwuinstancyjne, a do takich należy sprawa, w której wydana została zaskarżona decyzja - przedmiotem zaskarżenia do sądu administracyjnego może być wyłącznie decyzja wydana przez organ odwoławczy, czyli organ orzekający w sprawie w drugiej instancji (poza przypadkami określonymi w przepisie art. 127 § 3 kpa, w których zachodzi tożsamość właściwego organu).

Przyjęcie takiej zasady w ustawie normującej postępowanie przed sądami administracyjnymi sprawia, że niedopuszczalne jest wniesienie skargi na decyzję wydaną w sprawie w postępowaniu pierwszoinstancyjnym.

Konsekwencją procesową takiej czynności, podjętej przez uprawniony podmiot jest - zgodnie z art. 58 § 1 pkt 6 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - odrzucenie skargi.

W niniejszej sprawie przedmiotem skargi wniesionej przez M. S. jest decyzja Naczelnika Gminy D. z dnia [...] sierpnia 1976 r. nr [...] w przedmiocie przejęcia na własność Państwa nieruchomości rolnej. Orzeczenie to zostało wydane przez organ I instancji na podstawie art. 97 i 99 kpa, art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15 lipca 1961 r. zmieniającej ustawę z dnia 13 lipca 1957 r. o zmianie dekretu z dnia 18 kwietnia 1955 r. o uwłaszczeniu i uregulowaniu innych spraw związanych z reformą rolną i osadnictwem rolnym (Dz. U. z 1961 r., Nr 32, poz. 161) oraz § 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 sierpnia 1961 r. w sprawie opuszczonych gospodarstw rolnych (Dz. U. Nr 39, poz. 198) i służyło od niego odwołanie do Urzędu Wojewódzkiego w O.

W tym stanie rzeczy skargę wniesioną przez skarżącego do Sądu na decyzję organu I instancji należy uznać za niedopuszczalną. Oczywista niedopuszczalność skargi wniesionej do sądu administracyjnego, tak jak w niniejszej sprawie, oznacza także oczywistą bezzasadność skargi w rozumieniu art. 247 P.p.s.a. (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 września 2004 r. sygn. akt OZ 377/04 nie publikowane).

Wobec powyższego Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 247 w zw. z art. 254 § 1 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.

Strona 1/1
Inne orzeczenia o symbolu:
6293 Przejęcie gospodarstw rolnych
Inne orzeczenia z hasłem:
Prawo pomocy
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Wójt Gminy