Starszy referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie Monika Stępkowska - Bigiej po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku radcy prawnego P. M. o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w sprawie ze skargi W. K. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] czerwca 2012 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania postanawia: przyznać ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz radcy prawnego P. M. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem wynagrodzenia za zastępstwo prawne wykonywane na zasadzie prawa pomocy oraz kwotę 27,60 (dwadzieścia siedem 60/100) złotych stanowiącą 23 % podatku od towarów i usług.
Wyrokiem z dnia 3 kwietnia 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę W. K. (dalej: "skarżącego") i przyznał na rzecz R. pr. P. M. - wyznaczonego w sprawie dla skarżącego pełnomocnikiem z urzędu - stosowne wynagrodzenie.
Od powyższego wyroku pełnomocnik z urzędu skarżącego wniosła skargę kasacyjną, w której zwróciła się m. in. o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu i oświadczyła, że opłaty za udzieloną pomoc prawną nie zostały opłacone ani w całości ani w części.
W dniu 4 marca 2015 r. Naczelny Sąd Administracyjny (sygn. akt II OSK 1868/13) oddalił skargę kasacyjną.
Rozpoznając przedmiotowy wniosek zważono, co następuje:
Zgodnie z art. 250 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) wyznaczony adwokat, radca prawny, doradca podatkowy albo rzecznik patentowy otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności adwokatów, radców prawnych, doradców podatkowych albo rzeczników patentowych w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków.
Szczególne zasady ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, udzielanej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, reguluje rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490). Przepis § 14 ust. 2 pkt 2) lit. b rozporządzenia stanowi, że stawki minimalne wynoszą w postępowaniu przed sądami administracyjnymi za sporządzenie i wniesienie skargi kasacyjnej albo za sporządzenie opinii o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej - 50 % stawki określonej w pkt 1), a jeżeli sprawy nie prowadził ten sam radca prawny w drugiej instancji - 75 % tej stawki, w obu przypadkach nie mniej niż 120 zł. Zaś stawka minimalna określona w pkt 1 powołanego przepisu w niniejszej sprawie wynosi 240 zł.
Natomiast stosownie do treści § 2 ust. 3 powołanego rozporządzenia w sprawach, w których strona korzysta z pomocy prawnej udzielonej przed radcę prawnego ustanowionego z urzędu, opłaty, o których mowa w ust. 1, sąd podwyższa o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach.
W niniejszej sprawie, mając na uwadze wyżej powołane przepisy uznano, że pełnomocnikowi z urzędu należy przyznać wynagrodzenie za sporządzenie i wniesienie skargi kasacyjnej w kwocie 120 zł (tj. 50 % stawki minimalnej, bowiem reprezentowała ona skarżącego w postępowaniu w pierwszej instancji), podwyższając powyższą kwotę o stawkę podatku od towarów i usług.
Z tych względów na podstawie § 14 ust. 2 pkt 2 lit. b i § 2 ust. 3 powołanego rozporządzenia w związku z § 22 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2015 r. poz. 1805) oraz art. 258 § 2 pkt 8 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, postanowiono jak w sentencji.