Dnia 7 września 2018 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Aneta Dąbrowska, po rozpoznaniu w dniu 7 września 2018 roku na posiedzeniu niejawnym wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi T. D. na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z dnia [...] maja 2018 roku, nr [...] w przedmiocie zobowiązania do powrotu oraz zakazu ponownego wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i innych państwa obszaru Schengen postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
T. D. w skardze z dnia 13 czerwca 2018r. na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z dnia 17 maja 2018r. w przedmiocie zobowiązania do powrotu oraz zakazu ponownego wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i innych państwa obszaru Schengen, zawarła wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.
W uzasadnieniu wniosku skarżąca podniosła, że wydalenie z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej pozbawi ją realnej możliwości obrony własnych praw przed Sądem. Wydalenie skarżącej i członków jej rodziny z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej sprawi, że postępowanie i orzeczenie wydane przez Sąd będą bezprzedmiotowe.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2018, poz. 1302) - dalej p.p.s.a. po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków. Z przepisu tego wynika więc, iż warunkiem wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub czynności jest wykazanie we wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków w wyniku jej wykonania. Sąd orzeka bowiem w kwestii wstrzymania wykonania na podstawie przytoczonych we wniosku okoliczności, uwzględniając indywidualny charakter każdej sprawy i możliwość wystąpienia niebezpieczeństw, o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a. Ciężar dowodu w zakresie wykazania powyższych okoliczności, stanowiących podstawę do wstrzymania wykonania zaskarżanego aktu, spoczywa na wnioskodawcy. Podkreślić przy tym trzeba, że możliwość wstrzymania wykonania zaskarżonego orzeczenia na podstawie art. 61 § 3 p.p.s.a. nie oznacza, iż Sąd jest zobligowany w każdym przypadku - niezależnie od okoliczności sprawy - uwzględnić wniosek strony skarżącej. Wniesienie skargi nie pociąga za sobą automatycznego skutku suspensywności i wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu zależy od oceny sądu, czy istnieją przesłanki uzasadniające takie rozstrzygnięcie (por. T. Woś [w:] T. Woś, H. Knysiak - Molczyk, M. Romańska - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, Warszawa 2008, s. 335 i n.). Sąd ma obowiązek zbadać, czy argumenty przedstawione przez stronę przemawiają za wydaniem postanowienia o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu. Okoliczności wskazane we wniosku muszą mieć charakter konkretny i zindywidualizowany, pozwalający ustalić, iż wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności jest zasadne w stosunku do danego wnioskodawcy.
W okolicznościach niniejszej sprawy należy stwierdzić, że opuszczenie przez skarżącą terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przed zbadaniem sprawy przez Sąd nie pozbawi skarżącej i jej małoletnich dzieci prawa do sądu, albowiem specyfiką postępowania sądowoadministracyjnego nie wymaga osobistego udziału strony w rozprawie, a zasadą tego postępowania jest orzekanie na podstawie akt sprawy (art. 107 p.p.s.a. i art. 133 § 1 p.p.s.a.). Ponadto uzasadniając wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, skarżąca bardzo ogólnie wskazała, że w przypadku uwzględnienia skargi w przedmiotowej sprawie nie będzie mogła skorzystać z uprawnień, jakie będą wiązały się z uchyleniem zaskarżonej decyzji. Należy stwierdzić, że chociaż w art. 61 § 3 p.p.s.a. mowa jest jedynie o uprawdopodobnieniu okoliczności wymienionych w tym przepisie, nie oznacza to jednak, że samo przekonanie strony skarżącej, że wykonanie decyzji wywoła szczególnie niekorzystne konsekwencje, jest wystarczające do tego, aby wniosek został uwzględniony. Twierdzenia strony odnoszące się do przesłanek wstrzymania wykonania aktu powinny być konkretne oraz potwierdzone dokumentami źródłowymi, których w niniejszej sprawie zabrakło. Nie sposób zaś jedynie na podstawie ogólnego twierdzenia strony ocenić jakie skutki w sferze jej życia osobistego i sytuacji prawnej będzie miało wykonanie zaskarżonej decyzji.
Biorąc pod uwagę powyższą argumentację, należy stwierdzić, że skarżąca nie uprawdopodobniła, iż wykonanie zaskarżonej decyzji może spowodować niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub powstania trudnych do odwrócenia skutków, a tym samym, że zachodzi konieczność zastosowania żądanej przez stronę ochrony tymczasowej. Mając powyższe na względzie, sformułowany przez skarżącego wniosek o zastosowanie ochrony tymczasowej nie zasługiwał na uwzględnienie, wobec czego Sąd na podstawie art. 61 § 3 i § 5 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji postanowienia.