Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący: Asesor WSA Tomasz Wykowski po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2008 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M. G. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia (...) lipca 2007 r. nr (...) w przedmiocie ustalenia lokalizacji drogi krajowej postanawia - odmówić przywrócenia terminu do złożenia skargi -
Pismem datowanym na 26 września 2007 r., nadanym na poczcie w dniu 28 września 2007 r., M. G., zwany dalej "wnioskodawcą", wniósł skargę na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia (...) lipca 2007 r. nr (...) w przedmiocie ustalenia lokalizacji drogi krajowej. W skardze wnioskodawca wniósł m.in. o uznanie skargi za wniesioną w terminie, wskazując, iż zaskarżonej decyzji nie otrzymał, a zapoznał się z nią u brata, będącego również stroną postępowania administracyjnego, dopiero w dniu poprzedzającym sporządzenie skargi. Wnioskodawca wskazał również, iż w lipcu i sierpniu 2007 r. przebywał na urlopie wypoczynkowym i nie był obecny w stałym miejscu zamieszkania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Kwestię przywracania terminów do dokonywania czynności procesowych przed sądem administracyjnym regulują przepisy Rozdziału 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a." Stosownie do art. 86 § 1 i art. 87 § 2 p.p.s.a. Sąd na wniosek strony postanowi o przywróceniu terminu, jeżeli strona bez swojej winy nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym. We wniosku o przywrócenie terminu należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu.
Należy podkreślić, iż w świetle ukształtowanego w tego typu sprawach orzecznictwa sądowego, kryterium braku winy po stronie osoby, która dokonuje określonej czynności prawnej - jako przesłanki zasadności wniosku o przywrócenie terminu, wiąże się z obowiązkiem szczególnej staranności, jakiej można wymagać od osoby dbającej należycie o swoje interesy. Przy dokonywaniu określonej czynności, przywrócenie terminu nie jest więc dopuszczalne gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa. Brak winy w uchybieniu terminu można przyjąć tylko wtedy, gdy strona nie mogła przeszkody usunąć, nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku (tak m. in. postanowienie SN z dnia 14 stycznia 1972 r., II CRN 448/71, OSP 1972/7-8/144).
W ocenie Sądu wnioskodawca nie uprawdopodobnił, iż uchybienie terminu do wniesienia skargi w niniejszej sprawie nastąpiło z przyczyn od niego niezawinionych.
IV SA/Wa 2035/07 3
W pierwszej kolejności podkreślenia wymaga, iż decyzja Wojewody Mazowieckiego nr (...) z dnia (...) lipca 2007 r. została wnioskodawcy doręczona w dniu 17 lipca 2007 r. na adres (...). Adres ten skarżący wskazał w odwołaniu od decyzji pierwszoinstancyjnej, zawartym w piśmie z dnia 26 czerwca 2007 r. Ze zwrotnego poświadczenia odbioru przesyłki zaskarżoną decyzją wynika wprawdzie, iż wnioskodawca nie odebrał przesyłki osobiście a za pośrednictwem E. G. (...), niemniej z uwagi na domniemanie, iż osoba ta była pełnoletnim domownikiem skarżącego, uznać należy, iż doręczenie to jest skuteczne wobec wnioskodawcy na podstawie art.43 k.p.a. Podjęcie przesyłki adresowanej do strony postępowania przez dorosłego domownika i złożenie podpisu na zwrotnym potwierdzeniu odbioru oznacza podjęcie się przez niego oddania decyzji adresatowi (wyrok NSA z dnia 24 października 1997 r., sygn. akt I SA/Gd 360/97, publ. w LEX nr 44241).
Termin na złożenie skargi wynosił zatem dni 30 od dnia doręczenia, tj. kończył się w dniu 16 sierpnia 2007 r.
Wnioskodawca nie wykazał, aby w okresie pomiędzy doręczeniem zaskarżonej decyzji na jego adres a dniem złożenia wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi zaszły jakiekolwiek zdarzenia o charakterze nadzwyczajnym, w następstwie których zaskarżona decyzja nie została mu przekazana, a którym przy dochowaniu należytej staranności nie mógł on przeciwdziałać. Nie stanowi okoliczności tego rodzaju długi wyjazd wakacyjny wnioskodawcy, albowiem na czas jego trwania winien on był zapewnić sobie skuteczny sposób co najmniej dowiadywania się o korespondencji urzędowej kierowanej na jego stały adres zamieszkania. O ile zatem przyjąć, iż wnioskodawca faktycznie zapoznał się z zaskarżoną decyzją dopiero w przeddzień złożenia wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi, to brak sposobności do zapoznania się z nią wcześniej jest wynikiem zdarzeń, które obciążają skarżącego.
Powyższe powoduje konieczność oddalenia wniosku.
Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 86 § 1 p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji.