Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Anna Falkiewicz-Kluj po rozpoznaniu w dniu 1 października 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M.S. o wstrzymanie wykonania decyzji w sprawie ze skargi M.S. na decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] kwietnia 2015 r., nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej postanawia odmówić wstrzymania wykonania decyzji
M.S. (dalej: "skarżąca"), wniosła skargę na decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] kwietnia 2015 r., utrzymującą w mocy decyzję Pomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] grudnia 2012 r. o wymierzeniu M.S., prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą M.S. [...], kary pieniężnej w wysokości 15 000 zł.
W skardze zawarty został również wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji. Skarżąca uzasadniając wniosek stwierdziła, że jej sytuacja materialna jest trudna. Jedynym źródłem utrzymania jest prowadzona działalność gospodarcza, która słabo prosperuje. Ponadto skarżąca podniosła, że ma na utrzymaniu dziecko. Na chwilę obecną załata wymierzonej kwoty - według twierdzenia skarżącej - przekracza jej możliwości finansowe.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej "ppsa", wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności.
Jednakże art. 61 § 3 ppsa stanowi, że po przekazaniu sądowi skargi, sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w art. 61 § 1 ppsa, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Warunkiem wydania postanowienia o wstrzymaniu wykonania aktu lub czynności jest wykazanie przez stronę we wniosku okoliczności uzasadniających możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Nie wystarczy więc samo powtórzenie treści przepisu. Uzasadnienie wniosku winno odnosić się do konkretnych zdarzeń (okoliczności) świadczących o tym, że w stosunku do wnioskodawcy wstrzymywanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności jest uzasadnione. W przypadku gdy skutkiem decyzji jest wyegzekwowanie od danego podmiotu nałożonej kary pieniężnej, sąd nie ocenia na tym etapie postępowania, czy kara pieniężna została zasadnie nałożona ani czy prawidłowo ustalono jej wysokość a jedynie czy zostały wykazane przez stroną przesłanki ustawowe do wstrzymania wykonania decyzji.
W przedmiotowej sprawie skarżąca, nie przedstawiła żadnej dokumentacji dotyczącej jej sytuacji majątkowej i żadnych dowodów, które pozwoliłyby zweryfikować jej twierdzenia o trudnej sytuacji majątkowej i niemożności uiszczenia kwoty 15 000 zł. W tej sytuacji brak jest podstaw aby uznać, że wyegzekwowanie nałożonej kary, rzeczywiście spowoduje skutki o jakich mowa w art. 61 § 3 ppsa.
Należy wskazać, że sąd, oceniając w sprawie w której powstaje obowiązek zapłaty określonej kwoty, czy może powstać znaczna szkoda lub trudne do odwrócenia skutki, bierze pod uwagę nie tylko wysokość nałożonej kary pieniężnej ale i całokształt sytuacji finansowej strony wnoszącej o wstrzymanie wykonania decyzji, której skutkiem jest wyegzekwowanie nałożonej kary pieniężnej.
Skarżąca powinna więc przedstawić konkretne argumenty i dane (dokumenty) wskazujące jak wyegzekwowanie nałożonej kary pieniężnej wpłynie na jej finanse (lub jej firmy, w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej), sytuację materialną. Twierdzenia trudnej sytuacji majątkowej są bardzo ogólne i nie zostały poparte żadną konkretną argumentacją, czy tym bardziej w jakikolwiek sposób udokumentowane.