Dnia 7 września 2018 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Sękowska, po rozpoznaniu w dniu 7 września 2018 roku na posiedzeniu niejawnym wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi V. H. na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z dnia [...] października 2017 r., nr [...] w przedmiocie zobowiązania do powrotu oraz zakazu ponownego wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i innych państw obszaru Schengen postanawia - odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji -
Skarżący - V. H. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z [...] października 2017 r. w przedmiocie zobowiązania do powrotu i zakazu ponownego wjazdu na terytorium RP i innych państw obszaru Schengen. W skardze zawarty został wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji.
W uzasadnieniu wskazano, że wykonanie decyzji skutkowałoby trudnymi do odwrócenia konsekwencjami w postaci pozbawienia płynności finansowej rodziny skarżącego zamieszkującej [...] i samego skarżącego.
Organ wniósł o oddalenie wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Na podstawie art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 t.j.), powoływana dalej jako "P.p.s.a.", po przekazaniu skargi przez organ sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji w całości lub w części, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Instytucja wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji powołana została do tymczasowej ochrony przed negatywnymi i nieodwracalnymi skutkami, jakie mogłoby dla strony wywołać wykonanie takiej decyzji, zanim zostanie zbadana przez sąd administracyjny pod kątem jej legalności.
Przesłanką wstrzymania wykonania decyzji, zgodnie z art. 61 § 3 P.p.s.a., jest wykazanie we wniosku a zatem w jego uzasadnieniu, niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Wykazanie prawdopodobieństwa zaistnienia okoliczności wywołujących takie zagrożenia nie może polegać na tym, że sąd administracyjny samodzielnie, z uwagi na przedmiot zaskarżonej decyzji, a także przywołany w skardze stan rzeczy dojdzie do wniosku, że wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sytuacji analizowanej sprawy jest zasadne i znajduje podstawy w regulacji art. 61 § 3 P.p.s.a.
W ocenie Sądu sam fakt zobowiązania strony skarżącej do powrotu do kraju pochodzenia i zakaz ponownego wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz innych państw obszaru Schengen niewątpliwie łączy się z koniecznością opuszczenia dotychczasowego miejsca pobytu i wymusza zmianę planów na życie. Nie oznacza to jednak automatycznie powstania szkody lub trudnych do odwrócenia skutków, którym zapobiec może wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu. W tym tonie już wielokrotnie wypowiadał się Naczelny Sąd Administracyjny m.in. w postanowieniach: z 31 marca 2017 r., sygn. akt II OZ 295/17; 19 kwietnia 2017 r., sygn. akt II OZ 419/7; 11 maja 2017 r., sygn. akt II OZ 442/17; 12 maja 2017 r., sygn. akt II OZ 448/17; 18 maja 2017 r., sygn. akt II OZ 463/17 i 13 czerwca 2017 r., sygn. akt II OZ 616/17, a wyrażone w nich jednolite i ugruntowane stanowisko Sąd rozpoznający wniosek w niniejszej sprawie w pełni aprobuje. Podobne stanowisko prezentuje się w także w doktrynie (por. T. Woś [w:] T. Woś, H. Knysiak - Molczyk, M. Romańska - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, Warszawa 2008, s. 335 i n.). Tego rodzaju "automatyzm" stosowania ochrony tymczasowej, oznaczałby, że w przypadku każdej skargi na rozstrzygnięcie, które wiąże się z opuszczeniem kraju przez cudzoziemca, uzasadnione jest wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Tymczasem możliwości takiej prawodawca nie przewidział stawiając wymóg, by to strona uprawdopodobniła przesłanki wskazane w art. 61 § 3 P.p.s.a. W sprawie tego rodzaju, co poddana kontroli Sądu, istnienia tych przesłanek nie można bowiem domniemywać (zob. postanowienie NSA z 11 maja 2017 r., sygn. akt II OZ 442/17).