Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie: Przewodniczący: Sędzia WSA Teresa Zyglewska po rozpoznaniu w dniu 4 stycznia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M. C. o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi w sprawie skargi M. C. na decyzję Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia [...] sierpnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia o stopniu niepełnosprawności postanawia odmówić przywrócenia terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi.
M. C., reprezentowany przez pełnomocnika r.pr. W. B., wniósł do Sądu skargę na decyzję Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z [...] sierpnia 2017 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia o stopniu niepełnosprawności.
Wobec tego, że wraz z wniesieniem skargi nie dołączono do skargi dokumentu pełnomocnictwa, zarządzeniem z 11 października 2017 r. wezwano pełnomocnika skarżącego do uzupełnienia braku formalnego skargi, w terminie siedmiu dni pod rygorem odrzucenia skargi, poprzez złożenie pełnomocnictwa uprawniającego do występowania w imieniu skarżącego przed sądami administracyjnymi bądź wojewódzkim sądem administracyjnym.
Powyższe wezwanie doręczono 24 października 2017 r.
W piśmie z 26 października 2017 r. złożonym w urzędzie pocztowym 3 listopada 2017 r. skarżący wniósł o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi. Do pisma dołączono dokument pełnomocnictwa oraz kopię zwolnienia lekarskiego pełnomocnika skarżącego (ZUS ZLA). Uzasadniając żądanie przywrócenia terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi pełnomocnik skarżącego wskazał, że w okresie od 11 października 2017 r. do 27 października 2017 r. przebywa na zwolnieniu lekarskim i obawia się, że nie będzie to ostatnie zwolnienie. Dodał, że cierpi na poważną chorobę, tj. rozwinęło się u niego zapalenie krtani, tchawicy i strun głosowych, a później zapalenie oskrzeli.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, zważył co następuje.
Zgodnie z art. 86 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm., dalej również jako "p.p.s.a."), sąd może postanowić o przywróceniu terminu do dokonania czynności sądowej na wniosek strony, o ile do uchybienia terminu doszło bez jej winy. Z kolei zgodnie z treścią art. 87 § 1 p.p.s.a. wniosek o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana. Z wnioskiem należy wystąpić w terminie 7 dni od daty ustania przyczyny uchybienia. W piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu (art. 87 § 2 p.p.s.a.), a wraz z wnioskiem strona powinna dokonać czynności, której nie dokonała w terminie (art. 87 § 4 p.p.s.a.).
Z brzmienia cytowanych wyżej przepisów wynika, że instytucja przywrócenia terminu ma charakter wyjątkowy i może mieć zastosowanie jedynie wtedy, gdy wszystkie określone w nich przesłanki zostaną spełnione łącznie, tj. wniosek zostanie wniesiony w ciągu siedmiu dni od ustania przeszkody uniemożliwiającej dochowanie terminu, dopełniona zostanie czynność, dla której był ustanowiony termin oraz zostanie uprawdopodobniony brak winy w uchybieniu terminu. Brak jednej z tych przesłanek uniemożliwia uwzględnienie wniosku (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 grudnia 2012 r. II GSK 1721/12, wskazane orzeczenie i orzeczenie powołane poniżej dostępne są w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem http://orzeczenia.nsa.gov.pl).
Odnosząc się w pierwszej kolejności do kwestii terminowości złożenia rozpatrywanego wniosku, Sąd uznał, że wniosek o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi został wniesiony z zachowaniem ustawowego terminu. Sąd stwierdził również, że skarżący wraz z wnioskiem złożył dokument pełnomocnictwa, a więc dokonał czynności, której termin uchybił.