Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Golat po rozpoznaniu w dniu 13 kwietnia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku E. C. o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi w sprawie ze skargi E. C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] sierpnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie określenia zadań z zakresu gospodarki leśnej postanawia: 1. odrzucić wniosek, 2. zwrócić skarżącej E. C. ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie kwotę 200 zł (słownie: dwieście złotych) tytułem wpisu sądowego od skargi.
Pismem z dnia 19 września 2016 r. E. C., reprezentowana przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] sierpnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie określenia zadań z zakresu gospodarki leśnej na podstawie inwentaryzacji stanu lasu, dotyczących leśnych części działek o nr ewid. [...] oraz [...] z obrębu [...], położonych na terenie [...] w Dzielnicy [...] [...].
Postanowieniem z dnia 27 grudnia 2016 r. sygn. akt IV SA/Wa 2730/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę E. C. Przyczynę odrzucenia skargi stanowiło nieuzupełnienie braków formalnych skargi, tj. nienadesłanie odpisu skargi oraz nieuiszczenie wpisu sądowego od skargi.
Pismem z dnia 23 stycznia 2017 r. skarżąca wniosła zażalenie na powyższe postanowienie. Wraz z zażaleniem złożyła wniosek o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi. W uzasadnieniu wniosku skarżąca wskazała, że w okresie od września do grudnia 2016 r. przeprowadzała się i miała wynikające z tego względu kłopoty z odbiorem korespondencji.
Postanowieniem z dnia 29 marca 2017 r. sygn. akt II OZ 296/17 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił zażalenie E. C. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 grudnia 2016 r. sygn. akt IV SA/Wa 2730/16.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Stosownie do art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), dalej p.p.s.a., jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi o przywróceniu terminu. Orzeczenie w tym przedmiocie może być wydane na posiedzeniu niejawnym.
W świetle art. 87 § 1 p.p.s.a., przesłankami przywrócenia terminu do dokonania czynności w postępowaniu sądowym, które muszą wystąpić łącznie, są: uprawdopodobnienie okoliczności wskazujących na brak winy w uchybieniu terminowi, dokonanie czynności procesowej, która nie została dokonana w terminie oraz złożenie przedmiotowego wniosku w terminie siedmiu dni od daty ustania przyczyny uchybienia. Z kolei zgodnie z art. 88 p.p.s.a. spóźniony lub z mocy ustawy niedopuszczalny wniosek o przywrócenie terminu sąd odrzuci na posiedzeniu niejawnym.
W ocenie Sądu, złożony przez skarżącą wniosek o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi jest niedopuszczalny, z uwagi na jednoczesne złożenie go wraz z zażaleniem.
W orzecznictwie sądowoadministracyjnym ukształtował się pogląd, który Sąd w pełni podziela, zgodnie z którym czynności procesowe polegające na równoczesnym złożeniu środka zaskarżenia od orzeczenia wydanego na skutek uchybienia przez stronę terminowi procesowemu (w niniejszej sprawie - zażalenia) oraz wniosku o przywrócenie tego terminu (w tej sprawie - do uzupełnienia braków formalnych skargi), wykluczają się wzajemnie, zarówno z powodu konkurencyjności zawartych w nich wniosków, zmierzających do wywołania przeciwstawnych skutków procesowych, jak i wewnętrznej sprzeczności ich podstaw. Wniosek o przywrócenie terminu jest oparty bowiem na twierdzeniu, że do uchybienia terminowi doszło, jednak nastąpiło to bez winy strony, która w takim wniosku wskazuje przyczyny usprawiedliwiające to uchybienie. Natomiast środek zaskarżenia od orzeczenia wydanego na skutek uchybienia przez stronę terminowi do dokonania czynności procesowej jest oparty na twierdzeniu, że do uchybienia nie doszło, a Sąd poczynił w tym zakresie błędne ustalenia (por. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego: z 24 listopada 2016 r. sygn. akt II GZ 1194/16; z 21 października 2016 r. sygn. akt II GZ 1043/16; z 30 kwietnia 2015 r. sygn. akt II FZ 220/15; z dnia 10 marca 2016 r., sygn. akt II OZ 209/16; z 14 grudnia 2015 r. sygn. akt I FZ 523/15; z 19 sierpnia 2015 r. sygn. akt II OSK 1873/15; z 2 kwietnia 2015 r. sygn. akt II OZ 233/15, dostępne pod adresem: www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Podkreśla się także, że aby skutecznie rozpoznać wniosek o przywrócenie terminu, konieczne jest jednoznaczne stwierdzenie, że do uchybienia terminu rzeczywiście doszło.
Jeżeli zatem skarżąca kwestionuje uchybienie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi, nie może jednocześnie skutecznie wnosić o przywrócenie tego terminu. W sytuacji, gdy wniosła zażalenie na postanowienie o odrzuceniu skargi, początek biegu terminu do złożenia wniosku o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi wyznaczać będzie data doręczenia orzeczenia rozstrzygającego w przedmiocie ww. zażalenia (por. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego: z 29 września 2016 r. sygn. akt II GZ 938/16; z 30 kwietnia 2015 r. sygn. akt II FZ 220/15; z 25 lutego 2016 r. sygn. akt II OZ 197/16, dostępne pod adresem: www.orzeczenia.nsa.gov.pl).
W niniejszej sprawie skarżąca jednocześnie wniosła o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi oraz złożyła zażalenie na postanowienie Sądu odrzucające skargę z uwagi na nieuzupełnienie braków formalnych skargi w zakreślonym terminie. Wniesienie tego zażalenia stwarza procesową przeszkodę dla merytorycznego rozpoznania wniosku o przywrócenie terminu, gdyż skutkuje tym, że w dniu złożenia ww. wniosku nie rozpoczął jeszcze biegu siedmiodniowy termin, o którym mowa w art. 87 § 1 p.p.s.a. Z tych przyczyn, wniosek o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi podlega odrzuceniu jako przedwczesny, a tym samym, niedopuszczalny.
Uwzględniając powyższe, na podstawie art. 88 oraz art. 232 § 1 pkt 1 p.p.s.a. Sąd postanowił, jak w sentencji.