Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Grzegorz Czerwiński po rozpoznaniu w dniu 2 stycznia 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku W. W. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata w sprawie ze skargi W. W. na uchwałę Rady Gminy O. z dnia [...] listopada 2013 r. nr [...] w przedmiocie skargi na czynności Wójta Gminy O. postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy.
W piśmie z dnia 23 listopada 2013 r. W. W. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na uchwałę Rady Gminy O. z dnia [...] listopada 2013 r. nr [...] w przedmiocie skargi na czynności Wójta Gminy O.
W dniu 17 grudnia 2013 r. skarżący złożył na urzędowym formularzu wniosek o przyznanie prawa pomocy, wnosząc o zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 245 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.), prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym lub częściowym. Jednakże stosownie do art. 247 tej ustawy prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi. Oczywista bezzasadność skargi, w rozumieniu art. 247 powołanej ustawy, powoduje, że skarżącemu nie przysługuje prawo pomocy (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 września 2004 r., sygn. OZ 377/04, Lex nr 837862). O oczywistej bezzasadności skargi można mówić wtedy, gdy bez konieczności dokonywania gruntownej analizy stanu faktycznego i prawnego sprawy, jest zupełnie oczywiste, iż skarga nie może zostać uwzględniona. Przy czym stwierdzenie przez sąd oczywistej bezzasadności skargi powoduje, że skarga taka podlegać będzie oddaleniu bądź odrzuceniu. Wskazany przepis nie różnicuje przyczyn bezzasadności skargi, należy zatem stwierdzić, że prawo pomocy nie przysługuje zarówno w razie oczywistej bezzasadności skargi z przyczyn procesowych, jak i z przyczyn uregulowanych w przepisach materialnoprawnych (por. J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, wyd. 2.).
W niniejszej sprawie zachodzi przesłanka oczywistej bezzasadności skargi, albowiem skarga jest niedopuszczalna. Treść skargi W. W. jednoznacznie wskazuje, że nie ma ona cech środka prawnego uregulowanego w przepisach postępowania administracyjnego lub innych procedurach, zawiera natomiast zarzut wadliwej działalności organu (por. prof. M. Wierzbowski, prof. A. Wiktorowska, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 2011, str. 1034 i nast.). Skarżący nie wskazuje na żaden akt lub czynność w rozumieniu art. 3 § 2 powołanej ustawy, a jedynie przedstawia krytykę działań Wójta Gminy i poszczególnych jej członków, we wskazanym zakresie. Wystąpienie skarżącego stanowi więc w istocie skargę na działanie organu administracji w rozumieniu art. 227 kpa. Tymczasem sprawy tego rodzaju nie podlegają kognicji sądów administracyjnych. Skargi zawarte w Dziale VIII Kodeksu postępowania administracyjnego (w tym skarga wniesiona na podstawie art. 227 kpa) związane z krytyką wykonywania zadań przez właściwe organy lub ich pracowników, nie podlegają kontroli sądu administracyjnego zarówno na podstawie powołanego wyżej art. 3, jak i na podstawie przepisów ustaw szczególnych.
Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności stwierdzić należy, że ze względu na oczywistą bezzasadność skargi, na mocy art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi należało orzec jak w sentencji, przy czym orzekając w oparciu o powołany przepis, Sąd nie badał sytuacji finansowej skarżącego i jego możliwości płatniczych.