Dnia 27 kwietnia 2017 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Wykowski, po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2017 roku na posiedzeniu niejawnym wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi [...] z siedzibą w [...] na decyzję Starosty [...] z dnia [...] października 2016 roku, numer [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwał postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
W skardze złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie [...] z siedzibą w [...] zawarła wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji Starosty [...] z dnia [...] października 2016 roku w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwał Nr [...], Nr [...], Nr [...], Nr [...] i Nr [...] Walnego Zgromadzenia Delegatów [...] w [...] z dnia [...] maja 2016 roku.
Uzasadniając wniosek, skarżąca podniosła, że zaskarżone orzeczenie uniemożliwia obecnie od kilku miesięcy normalne funkcjonowanie spółki, dla której kwestionowanie osób uprawnionych do reprezentacji, a także uchwały ustalającej wysokość składek członkowskich, skutkuje wstrzymaniem właściwie wszelkich podstawowych działań spółki i brakiem możliwości realizowania przez nią przychodów.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 61 § 1 i § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2016, poz. 718 ze zm. - dalej p.p.s.a.) wniesienie skargi do sądu nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże sąd może na wniosek strony skarżącej wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części zaskarżonego aktu lub czynności, jeżeli zaistnieją szczególne okoliczności uzasadniające takie orzeczenie, tj. gdy zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Uwzględnienie wniosku o udzielenie tymczasowej ochrony w postaci wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub czynności, co stanowi odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 61 § 1 p.p.s.a, jest zatem uwarunkowane uprzednim stwierdzeniem, że spełniona została któraś z określonych powyżej przesłanek (okoliczności faktycznych o charakterze nadzwyczajnym).
Zauważyć należy, iż przepis art. 61 p.p.s.a. został tak skonstruowany, że ciężar wykazania, iż okoliczności w nim wskazane istotnie zaistniały spoczywa na osobie wnioskującej o ochronę tymczasową. Wnioskodawca powinien zatem wykazać, że w sytuacji faktycznej, w jakiej się znajduje, wykonanie decyzji powodować będzie znaczną szkodę bądź trudne do odwrócenia skutki (por. postanowienie NSA z dnia 30 lipca 2009r. sygn. akt I OZ 754/09 - niepubl.).
W rozpoznawanej sprawie strona skarżąca powołała się na brak możliwości normlanego funkcjonowania spółki, wstrzymanie wszelkich jej podstawowych działań oraz niemożliwość uzyskania przychodu.
Warto jednak podkreślić, że wywody zawarte we wniosku powinny zostać połączone z niezbędnym odwołaniem się do materiałów źródłowych oraz skonkretyzowanych wystarczająco danych obrazujących sytuację strony (por. postanowienie NSA z dnia 16 kwietnia 2009r. sygn. akt II GSK 257/09 - niepubl.). To w interesie strony leży poparcie twierdzeń w tym zakresie stosownymi dokumentami. Nie jest bowiem wystarczające, by okoliczności przemawiające za wstrzymaniem wykonania zaskarżonej decyzji występowały w sprawie - sąd musi mieć o nich wiedzę i możliwość zweryfikowania tej wiedzy, a dostarczenie odpowiednich informacji i dokumentów w tym zakresie obciąża stronę (tak NSA w postanowieniu z dnia 29 maja 2009r. sygn. akt I FZ 148/09 - niepubl.).
W realiach rozpoznawanej sprawy, poza ogólnikowymi sformułowaniami dotyczącymi braku możliwości funkcjonowania skarżącej spółki, nie wskazano na jakiekolwiek dowody potwierdzające te okoliczności. Fakt wniesienia przez skarżącą skargi w przedmiotowej sprawie wskazuje, że organy spółki funkcjonują i wykonują powierzone im zadania. Ponadto skarżąca nie wskazała, aby zakończyła prowadzenie działalności statutowej i nie powołała na tę okoliczność żadnych dowodów .
W tym stanie rzeczy, stwierdzić należy, iż skoro strona skarżąca nie uprawdopodobniła niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, Sąd nie miał podstaw do uwzględnienia wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.
Z tego też względu, na podstawie art. 61 § 3 i § 5 Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzeczono jak w sentencji postanowienia.