Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Sękowska, , po rozpoznaniu w dniu 23 lutego 2016 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia w sprawie ze skargi Gminy [...] na postanowienie Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] września 2015 r. znak [...] w przedmiocie nałożenia kary za wydanie decyzji z naruszeniem terminu postanawia odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia
Skarżąca - Gmina [...] - pismem z 14 października 2015 r. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na postanowienie Ministra Infrastruktury i Rozwoju z [...] września 2015 r. w przedmiocie nałożenia kary za wydanie decyzji z naruszeniem terminu. W skardze zawarto również wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia. Wniosek ten nie został jednakże uzasadniony.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Wniosek skarżącej nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż nie został uzasadniony z punktu widzenia przesłanek wymienionych w art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2012, poz. 270 z późn. zm.), - dalej "p.p.s.a." . W myśl tego przepisu po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części zarówno aktu lub czynności, będących przedmiotem zaskarżenia, jak też aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Przepis ten przyznaje zatem stronie prawo do wystąpienia z wnioskiem o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu.
Skorzystanie z tej możliwości wiąże się jednak z obowiązkiem takiego sformułowania wniosku, by powołane w nim okoliczności wskazywały na spełnienie przynajmniej jednej z dwóch przesłanek wymienionych w art. 61 § 3 p.p.s.a., tj. niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub niebezpieczeństwa spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. W orzecznictwie i literaturze podkreśla się, że ww. przepisie chodzi o taką szkodę (majątkową, a także niemajątkową), która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego. Będzie to miało zasadniczo miejsce w takich wypadkach, gdy grozi utrata przedmiotu świadczenia, a który wskutek swych właściwości nie może być zastąpiony jakimś innym przedmiotem, a jego wartość pieniężna nie przedstawiałaby znaczenia dla skarżącego lub gdyby zachodziło niebezpieczeństwo poniesienia straty na życiu i zdrowiu (por. postanowienia NSA: z 20 lutego 2012 r., II FZ 38/12; z 26 marca 2009 r., I FZ 53/09; zob. też B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, Wolters Kluwer, 2011, s. 228). Za trudne do odwrócenia skutki uznaje się natomiast takie skutki faktyczne lub prawne, które raz zaistniałe powodują istotną lub trwałą zmianę rzeczywistości, przy czym powrót do stanu poprzedniego może nastąpić tylko po dłuższym czasie lub przy stosunkowo dużym nakładzie sił i środków (por. postanowienie NSA z 13 maja 2010 r., II FZ 182/10, cbois.nsa.gov.pl).
Odnosząc powyższe rozważania do przedmiotowego wniosku stwierdzić należy, że skarżąca nie wykazała, iż wykonanie zaskarżonego postanowienia wyrządzi znaczną szkodę lub spowoduje dla niego trudne do odwrócenia skutki. Sąd podkreśla, że kwestia wysokości kary określonej skarżącej przez organ nie może być sama w sobie przesłanką do wstrzymania zaskarżonego aktu. Wyegzekwowanie należności pieniężnej z samej swej istoty nie może być bowiem uznane za okoliczność powodującą trudne do odwrócenia skutki. W przypadku uchylenia zaskarżonego aktu wyegzekwowana kara zostanie bowiem zwrócona skarżącej.
Rozpoznając wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji Sąd nie dokonuje oceny prawidłowości zaskarżonego aktu, jako że przesłanki z art. 61 § 3 p.p.s.a. nie są tożsame z tymi, które decydują o zasadności skargi (por. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26 kwietnia 2004 r., sygn. akt FZ 33/04 i FZ 38/04, cbois.nsa.gov.pl). Dlatego też przy rozpatrywaniu wniosku Sąd nie mógł brać pod uwagę merytorycznych zarzutów skargi.
W tych okolicznościach Sąd, na podstawie art. 61 § 3 oraz § 5 p.p.s.a., postanowił, jak w sentencji.