Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Zielińska - Baran po rozpoznaniu w dniu 28 czerwca 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku K. K. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym ustanowienie adwokata i zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi K. K. na uchwałę Rady Miasta S. z dnia [...] października r. Nr [...] w przedmiocie wyboru metody ustalania opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz stawki opłaty postanawia: 1. ustanowić dla K. K. adwokata, o którego wyznaczenie zwrócić się do Okręgowej Rady Adwokackiej w W., 2. zwolnić skarżącą od kosztów sądowych ponad kwotę 200 (dwieście) złotych.
Postanowieniem z dnia 11 kwietnia 2013 r. Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ustanowił dla K. K. adwokata, oraz oddalił wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi ze skargi K. K. na uchwałę Rady Miasta S. z dnia [...] października r. Nr [...] w przedmiocie wyboru metody ustalania opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz stawki opłaty.
W ustawowym terminie skarżąca złożył sprzeciw od powyższego postanowienia. W jego uzasadnieniu wskazała, że nie jest w stanie pokryć kosztów sądowych. Podniosła, że ze swojej emerytury nie jest w stanie nic zaoszczędzić, a to co odłoży wydaje na opłacenie kosztów ogrzewania gazowego. Odłożone środki finansowe wydaje na bieżącą konserwację domu i koszty leczenia. Podniosła także, że w przypadku odmówienia jej przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym zostanie pozbawiona możliwość skorzystania z prawa do sądu
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) w razie wniesienia sprzeciwu, który nie został odrzucony, zarządzenie lub postanowienie referendarza sądowego, przeciwko któremu został on wniesiony, traci moc, a sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu podlega rozpoznaniu przez sąd na posiedzeniu niejawnym.
Stosownie zaś do treści art. 246 § 1 tej ustawy prawo pomocy przysługuje osobie fizycznej w zakresie całkowitym - gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania (pkt 1), zaś w zakresie częściowym - gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (pkt 2).
W nadesłanym formularzu PPF skarżąca wskazała, że prowadzi samodzielnie gospodarstwo domowe i utrzymuje się z emerytury w wysokości 1 307,07 zł netto miesięcznie. Wskazała, że jest właścicielką domu o powierzchni 85,67 m² i lasu o pow. 2,15 ha, nie posiada innych nieruchomości, zasobów pieniężnych oraz przedmiotów wartościowych.
W uzasadnieniu wniosku o przyznanie prawa pomocy wskazała, że posiada orzeczoną II grupę inwalidzką i dlatego musi korzystać z ogrzewania gazowego domu, oraz kupować niezbędne leki. Jej wydatki kształtują się na następującym poziomie: zakup paliwa gazowego 613,64 zł, energia elektryczna 90 zł, woda 42 zł, telefon 100 zł, wywóz śmieci 11 zł, ubezpieczenie 30 zł, podatki 24 zł, co łącznie daje kwotę w wysokości 910,64 zł miesięcznie, ponadto zakup żywności, lekarstw, odzieży, środków chemicznych 396,43 zł. Podkreśliła również, że z powodu awarii pieca gazowego zadłużyła się u prywatnej osoby na kwotę 5 000 złotych. Na lokacie terminowej posiada oszczędności w kwocie 5120 zł.
W ocenie Sądu przedstawiony stan majątkowy skarżącej pozwala na przyjęcie, że uzyskiwane dochody nie są wystarczające dla ustanowienia adwokata z wyboru jednak, zdaniem Sądu, pozwalają na pokrycie części kosztów postępowania sądowego. Skarżąca posiada stałe źródło dochodu ponadto posiada oszczędności w kwocie 5120 zł., przy czym wnioskodawczyni wyjaśniła, na jaki cel wydatkuje zgromadzone oszczędności. W ocenie Sądu uiszczenie wpisu sądowego w kwocie 200 zł (powyżej tej kwoty skarżąca została zwolniona od kosztów sądowych) mieści się w jej możliwości płatniczych i nie spowoduje uszczerbku dla koniecznego jej utrzymania (art. 246 § 1 pkt 2 powołanej ustawy).
Jednocześnie nieprzyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym nie pozbawia skarżącej prawa do sądu, ponieważ ponoszenie kosztów sądowych jest obowiązkiem skarżącego (z wyjątkiem spraw ustawowo zwolnionych z obowiązku uiszczenia wpisu), a przyznania prawa pomocy jest wyjątkiem od tej zasady. Możliwości płatnicze skarżącej powalają, w ocenie Sądu, na wygospodarowanie kwoty 200 zł, stanowiącej całość kosztów jaka skarżąca będzie obowiązana ponieść w niniejszej sprawie.
Z tych względów na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 i art. 260 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzeczono, jak w sentencji postanowienia.