Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Henryk Ożóg po rozpoznaniu w dniu 15 kwietnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi B. K. o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 12 czerwca 2013 r., sygn. akt IV SA/Wr 188/13 oddalającym skargę B. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] stycznia 2013 r. nr [...] w przedmiocie przyznania zasiłku stałego postanawia: odrzucić skargę o wznowienie postępowania.
Prawomocnym wyrokiem z dnia 12 czerwca 2013 r., wydanym w sprawie sygn. akt IV SA/Wr 188/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę B. K. (dalej: skarżącej) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] stycznia 2013 r. nr [...] w przedmiocie przyznania zasiłku stałego.
Pismem z dnia 11 stycznia 2015 r. skarżąca wniosła skargę o wznowienie postępowania sądowoadministracyjnego zakończonego wyżej wskazanym, prawomocnym wyrokiem Sądu.
W skardze o wznowienie postępowania skarżąca opisała przebieg sprawy i wskazała na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 października 2015 r. (sygn. akt SK 19/14) w którym orzekł on, iż art. 106 ust. 3 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (j.t. Dz. U. z 2015 r. poz. 163 ze zm.), dalej: u.o.p.s., w zakresie, w jakim stanowi, że w wypadku wniosku o przyznanie zasiłku stałego osobie całkowicie niezdolnej do pracy, legitymującej się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności i nie mającej innych środków utrzymania, prawo do zasiłku ustala się począwszy od miesiąca, w którym został złożony wniosek, jest niezgodny z art. 67 ust. 2 w związku z art. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej. Skarżąca dodała, że wyrok ten został opublikowany w Dzienniku Ustaw w poz. 1616 w dniu 15 października 2015 r.
Wobec powyższego skarżąca stwierdziła, że wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 12 czerwca 2013 r. oraz poprzedzająca go decyzja obciążone są naruszeniem prawa materialnego i z tego powodu rozstrzygnięcia te winny ulec zmianie.
W odpowiedzi na skargę o wznowienie postępowania organ wniósł o jej odrzucenie wskazując na to, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 października 2015 r. (SK 19/14) uznający, że art. 106 ust. 3 u.o.p.s. w zakresie, w jakim, stanowi, że w wypadku wniosku o przyznanie zasiłku stałego osobie całkowicie niezdolnej do pracy, legitymującej się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności i nie mającej innych środków utrzymania, prawo do zasiłku ustala się począwszy od miesiąca, w którym został złożony wniosek, jest niezgodny z art. 67 ust. 2 w związku z art. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej, traci moc obowiązującą z upływem 31 grudnia 2016 r. W związku z powyższym, zdaniem organu, skarga w tej sprawie jest przedwczesna.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga o wznowienie postępowania podlega odrzuceniu.
Zgodnie z art. 190 ust. 4 Konstytucji RP orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego o niezgodności z Konstytucją, umową międzynarodową lub z ustawą aktu normatywnego, na podstawie którego zostało wydane prawomocne orzeczenie sądowe, ostateczna decyzja administracyjna lub rozstrzygnięcie w innych sprawach, stanowi podstawę do wznowienia postępowania, uchylenia decyzji lub innego rozstrzygnięcia na zasadach i w trybie określonych w przepisach właściwych dla danego postępowania. Wznowienie postępowania przewidziane w art. 190 ust. 4 Konstytucji, jest szczególną instytucją, określaną w doktrynie pojęciem uzdrowienia (sanacji) postępowania (sądowego, administracyjnego) opartego na niekonstytucyjnym akcie normatywnym. Regulacja ta stwarza możliwość ponownego rozpatrzenia danej sprawy na podstawie zmienionego stanu prawnego, ukształtowanego w następstwie orzeczenia Trybunału. Jej celem jest wyraźne potwierdzenie przez ustawodawcę, że nawet prawomocne rozstrzygnięcia sądowe powinny podlegać weryfikacji w wyniku uznania przepisu za niezgodny z Konstytucją. Możliwość taka jest ujęta, jako podmiotowe, konstytucyjne prawo uprawnionego. Niewątpliwie wolą ustrojodawcy było, aby sprawa rozstrzygnięta na podstawie przepisu niezgodnego z Konstytucją była ponownie załatwiona bez niekonstytucyjnego przepisu. Rodzi to prawo do kwestionowania rozstrzygnięć ukształtowanych na podstawie niekonstytucyjnych przepisów obowiązujących przed wydaniem orzeczenia Trybunału stwierdzającego taką okoliczność (por. wyroki Trybunału Konstytucyjnego: z dnia 9 czerwca 2003 r., sygn. akt SK 5/03, OTK ZU 2003, nr 6, poz. 50; z dnia 7 września 2006 r. sygn. akt SK 60/05, OTK ZU-A 2006, nr 8, poz. 101).