Starszy referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym we Wrocławiu - Barbara Koźlik po rozpoznaniu w dniu 4 września 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi [...] Sp. z o.o. z/s w [..] na decyzję [...] Państwowego [...] Inspektora Sanitarnego z dnia [..] r. nr [...] w przedmiocie nałożenia obowiązków dostosowania prowadzonej działalności do wymogów prawa żywnościowego postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy.
Skarżąca spółka, po odrzuceniu skargi, wniosła o zwolnienie od kosztów sądowych wskazując w uzasadnieniu wniosku na chwilowy brak środków finansowych i chwilowy problem z płynnością finansową.
W oświadczeniu o majątku i dochodach podano, że kapitał zakładowy spółki wynosi [...]zł, według bilansu za 2017 r. brak jest środków trwałych. Nie podano wartości zysku lub straty odnotowanych za ostatni rok obrotowy.
Salda na dwóch rachunkach bankowych wynosiły na koniec miesiąca poprzedzającego złożenie wniosku [..] zł.
Na wezwanie do przedłożenia dodatkowych oświadczeń i dokumentów źródłowych prezes zarządu spółki poinformował, że ze względu na okres urlopowy nie udało się przygotować żądanych dokumentów. Oświadczył, że nieruchomość, w której mieści się siedziba spółki, jest wynajmowana. Wskazał, że spółka nie zwróciła się do swoich udziałowców o dopłaty oraz że w okresie od stycznia 2016 r. do grudnia 2017 r. nie były wypłacane dywidendy ani zaliczki na ich poczet. Spółka obecnie zatrudnia pięciu pracowników.
Mając na uwadze powyższe, zdaniem referendarza sądowego, przedmiotowy wniosek nie został uzasadniony.
Podstawą jego rozpoznania jest regulacja zawarta w art. 245 § 3 i art. 246 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 - dalej: p.p.s.a.). Zgodnie z brzmieniem tych przepisów, prawo pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w przypadku osób prawnych może być przyznane, gdy wnioskodawca wykaże, że nie ma dostatecznych środków na poniesienie pełnych kosztów postępowania.
W pierwszej kolejności zauważyć wypada, iż na obecnym etapie postępowania sądowego koszty sądowe, o zwolnienie z których ubiega się skarżąca spółka, ograniczają się tylko do wpisu od zażalenia na postanowienie o odrzuceniu skargi. Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221, poz. 2193 ze zm.), kwota tego wpisu wynosi 100 zł. Trudno natomiast dać wiarę, że spółka, która zatrudnia pięciu pracowników, nie jest w stanie wygospodarować takiej kwoty.
Zdaniem referendarza bezzasadne jest powoływanie się przez stronę wnoszącą o prawo pomocy na chwilowe problemy finansowe. Spółka wniosła skargę w niniejszej sprawie w dniu 1 marca 2018 r., a więc pół roku temu. Wnosząc ten środek zaskarżenia, zobligowana była zabezpieczyć tak finanse, aby była w stanie pokryć koszty swego udziału w sprawie.
Podkreślić bowiem należy, że co do zasady każdy ma obowiązek ponoszenia kosztów udziału w swojej własnej sprawie, co wyraźnie wynika z treści art. 199 p.p.s.a. Instytucja prawa pomocy ma charakter wyjątkowy, gdyż jego przyznanie jest równoznaczne z "przerzuceniem" tych kosztów na Skarb Państwa. Koszty sądowe bowiem stanowią formę daniny publicznej, a te - zgodnie z konstytucyjną zasadą wyrażoną w art. 84 Konstytucji RP - każdy jest obowiązany ponosić.
Poza tym wskazać również trzeba, iż referendarz nie był w stanie ocenić możliwości płatniczych spółki, gdyż nie została przedłożona jakakolwiek dokumentacja w tym zakresie. Jedynym argumentem na tę okoliczność był okres urlopowy. Strona de facto nie podjęła żadnych kroków, aby wykazać okoliczności, które uzasadniałyby jej żądanie - nie wniosła o przedłużenie terminu do złożenia dokumentów ani też nie złożyła ich bez wniosku w późniejszym terminie. Wskazania tutaj wymaga, że wezwanie do przedłożenia dodatkowych dokumentów zostało doręczone w dniu 16 sierpnia 2018 r. Do dnia wydania niniejszego postanowienia do Sądu nie wpłynęły żadne dodatkowe informacje.
Z powyższych przyczyn wniosek należało uznać za niezasadny.
W tym stanie rzeczy postanowiono jak w sentencji postanowienia na podstawie powołanych wyżej przepisów oraz art. 258 § 1 i 2 pkt 7 p.p.s.a..