Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Wanda Wiatkowska-Ilków po rozpoznaniu w dniu 17 czerwca 2011 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Z. R. o dokonanie wykładni wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 9 czerwca 2011 r., sygn. akt IV SA/Wr 199/11 oddalającego skargę Z.R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania pomocy w formie zasiłku celowego postanawia: odmówić dokonania wykładni wyroku.
Wyrokiem z dnia 9 czerwca 2011 r. sygn. akt IV SA/Wr 199/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę Z.R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania pomocy w formie zasiłku celowego.
Pismem z dnia 10 czerwca 2011 r. skarżący złożył "Wezwanie o wykładnię orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 9 czerwca 2011 r. sygn. akt IV SA/Wr 199/11", które uznane zostało za wniosek o dokonanie wykładni wskazanego wyroku Sądu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Na wstępie wskazać należy, iż wniosek o dokonanie wykładni orzeczenia podlegał ocenie w ramach art. 158 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej: p.p.s.a. Zgodnie z tym przepisem sąd, który wydał wyrok, rozstrzyga postanowieniem wątpliwości, co do jego treści. Postanowienie w tym przedmiocie sąd może wydać na posiedzeniu niejawnym. Jak wskazuje się w orzecznictwie sądowym oraz w doktrynie konieczność dokonania wykładni wyroku zachodzi wówczas, gdy jego treść jest sformułowana w sposób niejasny, który może budzić wątpliwości co do samego rozstrzygnięcia, zakresu powagi rzeczy osądzonej, a także sposobu jego wykonania (por. T. Ereciński (w:) Komentarz do kodeksu postępowania cywilnego, s. 581; postanowienie NSA z dnia 26 lipca 2001 r., sygn. akt II SAB 57/98, Lex nr 75533). Wniosek o wykładnię nie może zmierzać do wyjaśnienia zawartych w uzasadnieniu orzeczenia wyrażeń prawniczych i znaczenia słów, ani do polemiki ze stanowiskiem sądu orzekającego w sprawie i wskazaniami, co do dalszego postępowania (por. postanowienie NSA z dnia 23 czerwca 2003 r., sygn. akt I SA/Łd 1517/02, niepubl.; postanowienie SN z dnia 8 stycznia 1998 r., sygn. akt III AO 25/97, OSNP 1999, nr 4, poz. 151).
Ponadto zważyć należy, iż nie jest możliwe w postępowaniu o rozstrzygnięcie wątpliwości żądanie usunięcia merytorycznych błędów orzeczenia. Nie mieści się również w ramach wykładni, o której mowa w cytowanym wyżej przepisie, żądanie przez stronę wyjaśnienia przez sąd powodów zajętego w sprawie stanowiska, które legło u podstaw rozstrzygnięcia, skoro zostało ono w sposób jasny uzasadnione w jego motywach. Żądanie wnioskodawcy, stanowiące w istocie polemikę ze stanowiskiem sądu, wykracza znacznie poza wykładnię wyroku sformułowaną w art. 158 p.p.s.a.
Wskazać przy tym należy, że sięgnięcie do instytucji wykładni orzeczenia ma na celu wyjaśnienie wątpliwości co do jego treści, w szczególności, gdy jest ona niejednoznaczna lub dotknięta zawiłością utrudniającą ustalenie sensu rozstrzygnięcia. Jak wynika z orzecznictwa sądów administracyjnych, instytucja ta nie może prowadzić do nowej oceny stanu faktycznego ani prawnego, ani pozostawać w sprzeczności z jego treścią. Nie może również służyć dodatkowemu rozpoznaniu sprawy. Potrzeba wykładni może być zatem wyłącznie wynikiem wadliwego lub nie dość precyzyjnego sformułowania orzeczenia.
W rozważanej sprawie nie zachodzą zatem przesłanki uzasadniające dokonanie wykładni orzeczenia, albowiem jego sentencja została sformułowana w sposób jasny, nie budzący żadnych wątpliwości interpretacyjnych.
Kwestionowanie nierozpatrzenia całości żądania, oraz rozminięcie się z przedmiotem wniesionej skargi, nie mieści się również w ramach wykładni, o której mowa w cytowanym wyżej przepisie.
Mając powyższe na względzie Sąd, na mocy art. 158 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.