Wniosek w przedmiocie ustalenia należności podlegającej zwrotowi z tytułu opłaty za pobyt w domu pomocy społecznej
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Ireneusz Dukiel po rozpoznaniu w dniu 30 marca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku K. G. - kuratora dla nieobecnej M. F. o sprostowanie orzeczenia o przyznaniu wynagrodzenia kuratorowi w sprawie ze skargi M. F. reprezentowanej przez kuratora K. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...]r., nr[...], w przedmiocie ustalenia należności podlegającej zwrotowi z tytułu opłaty za pobyt w domu pomocy społecznej postanawia: umorzyć postępowanie w przedmiocie sprostowania orzeczenia o przyznaniu wynagrodzenia kuratorowi.

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. (dalej jako SKO) decyzją z dnia [...]r., nr[...], utrzymało w mocy decyzję Zastępcy Kierownika Działu Pomocy Instytucjonalnej Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej we W. (dalej jako MOPS) z dnia [...]r., nr[...], ustalającą należność podlegającą zwrotowi w kwocie 2968,52 zł przez M. F. (dalej jako skarżąca) - spadkobierczynię po J. F., powstałą z tytułu zaległości za pobyt ojca w domu pomocy społecznej.

Skarżąca- reprezentowana przez kuratora dla osoby nieobecnej wniosła skargę do tut. Sądu na powyższą decyzję, w wyniku czego wyrokiem z dnia 14 czerwca 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji (pkt I wyroku) oraz przyznał kuratorowi K. G. od Skarbu Państwa- Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu wynagrodzenie w kwocie 590,40 zł, w tym 23 % podatku VAT (pkt II wyroku).

Aplikant adwokacki K. G., działając jako kurator osoby nieobecnej M. F., w piśmie z dnia 11 sierpnia 2017 r. oświadczył, iż nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług i wobec czego wniósł o sprostowanie orzeczenia w zakresie kosztów pomocy prawnej.

Na skutek wniesionej skargi kasacyjnej przez SKO Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 23 stycznia 2018 r., sygn. akt I OSK 2317/17, uchylił zaskarżony wyrok i oddalił skargę (pkt I wyroku) oraz zasądził od M. F. na rzecz Samorządowego Kolegium odwoławczego we W. kwotę 100 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania (pkt II wyroku).

Kurator w piśmie z dnia 19 marca 2018 r., oprócz wniosku o przyznanie od Skarbu Państwa na jego rzecz kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu kasacyjnym przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, który zostanie odrębnie rozpoznany przez referendarza sadowego, oświadczył, iż nie prowadzi działalność gospodarczej w związku z czym nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ponawiając jednocześnie wniosek o sprostowanie orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w tym zakresie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 156 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postepowaniu przed sądami administracyjnymi (t. jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm., dalej jako u.p.p.s.a.) sąd może z urzędu sprostować w wyroku niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki.

Sprostowanie wyroku, i analogicznie też postanowienia, do którego odpowiednio, w myśl art. 166 u.p.p.s.a., stosuje się przepisy o wyrokach, nie jest ograniczone żadnym terminem. Można go sprostować w każdym czasie, pod warunkiem oczywiście, iż wyrok (postanowienie) pozostaje nadal w mocy. Jednym z przypadków, gdy orzeczenie traci swoją moc wiążącą jest jego uchylenie przez sąd wyższej instancji w wyniku rozpoznania środka odwoławczego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi, który wydał zaskarżone orzeczenie (art. 185 § 1 u.p.p.s.a.) lub orzekanie bezpośrednio co do samej skargi przez Naczelny Sąd Administracyjny i wydanie orzeczenia o charakterze reformatoryjnym (art. 188 u.p.p.s.a.). W takiej sytuacji poprzednie orzeczenie wydane przez sąd pierwszej instancji już nie istnieje i nie może być przedmiotem wnioskowania o jego sprostowanie w trybie art. 156 § 1 u.p.p.s.a.

Ponieważ w przedmiotowej sprawie wniosek o sprostowanie wyroku w części dotyczącej przyznanego kuratorowi wynagrodzenia został złożony pierwotnie przed uchyleniem w całości wyroku tut. Sądu z dnia 14 czerwca 2017 r., tj. przed dniem 23 stycznia 2018 r., to nie zachodzi jego niedopuszczalność, lecz mamy tutaj do czynienia z jego bezprzedmiotowością, gdyż jego ewentualne uwzględnienie prowadziłoby do sprostowania nieistniejącego orzeczenia.

Mając powyższe okoliczności na uwadze postępowanie wpadkowe w zakresie sprostowania pkt II wyroku z dnia 14 czerwca 2017 r. należało uznać za bezprzedmiotowe i z tej przyczyny umorzyć, na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 i § 2 u.p.p.s.a., o czym orzeczono w sentencji niniejszego postanowienia.

Strona 1/1