Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Julia Szczygielska po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Z. R. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 13 czerwca 2013 r. zawieszającego postępowanie sądowoadministracyjne w sprawie ze skargi Z. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we Wrocławiu z dnia [...]r., nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania zasiłku okresowego postanawia: odrzucić skargę.
Pismem z dnia 11 kwietnia 2013 r. Z. R., dalej skarżący, złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...]r., nr [...]w przedmiocie odmowy przyznania zasiłku okresowego.
Pismem z dnia 8 lipca 2013 r. skarżący złożył wniosek o wyłączenie wszystkich sędziów WSA we Wrocławiu i Opolu do rozpoznawania spraw, pism procesowych i składanych wniosków.
Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 16 października 2013 r., sygn. akt I OW 257/13, wyznaczył Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach do rozpoznania wniosku strony o wyłączenie sędziów sądów administracyjnych we Wrocławiu i w Opolu.
Prawomocnym zarządzeniem z dnia 19 maja 2014 r., sygn. akt IV SO/Gl 45/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach pozostawił przedmiotowy wniosek skarżącego bez rozpoznania.
Akta sprawy przesłane przez Naczelny Sąd Administracyjny wpłynęły do tutejszego Sądu w dniu 24 kwietnia 2015 r.
W toku postępowania przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym we Wrocławiu pismem z dnia 22 lipca 2013 r. skarżący zwrócił się o "stwierdzenie nieważności postępowań sądowoadministracyjnych i rozstrzygnięć orzeczonych przez Sąd Administracyjny we Wrocławiu z rażącym naruszeniem prawa, w związku z opublikowanymi postanowieniami w sygnowanych sprawach". Jako jedną ze spraw skarżący wskazał sygn. akt. IV SA/Wr 255/13.
Pismem z dnia 6 sierpnia 2013 r. skarżący wystąpił z wnioskiem o "(...) stwierdzenie nieważności postępowania sądowoadministracyjnego oraz niezgodności z prawem prawomocnych orzeczeń opublikowanych w sygnowanych sprawach (...)", w tym m.in. w sprawie o sygn.. akt IV SA/Wr 255/13.
Kolejnymi pismami z dnia 19 sierpnia i 10 września 2013 r. skarżący powtórzył treść swojego żądania w zakresie stwierdzenia niezgodności z prawem prawomocnych orzeczeń, w ostatnim z wymienionych pism wskazując, że swoim żądaniem obejmuje prawomocne orzeczenia kończące postępowanie w sprawie.
W uzasadnieniu swojego wniosku skarżący wskazał, że domaga się stwierdzenia niezgodności z prawem opublikowanych orzeczeń, gdyż stanowią one o jego uprzedmiotowieniu, prowadzą do obejścia prawa, zamykają mu drogę do obrony swoich praw i do sprawiedliwego wyroku oraz przeciwstawiają się przepisom o pomocy społecznej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 285a § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., zwanej dalej p.p.s.a.) skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego, gdy przez jego wydanie została stronie wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie orzeczenia w drodze innych przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
Na wstępie należy podkreślić, że skarżący wskazując na przedmiot swojej skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia podał, że dotyczy ona orzeczeń kończących postępowanie w sprawach wskazanych w piśmie z 10 września 2013 r., a więc także w sprawie IV SA/Wr 255/13. W stanie faktycznym niniejszej sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu nie wydał jednakże żadnego prawomocnego orzeczenia kończącego postępowanie, co oznacza że sprawa nadal jest w toku. Jedynym zaś prawomocnym orzeczeniem zapadłym przed tym Sądem było postanowienie z 13 czerwca 2013 r. w przedmiocie zawieszenia postępowania sądowoadministracyjnego w niniejszej sprawie. Stąd też orzeczeniem, w stosunku do którego strona mogła wywieść przedmiotową skargę było wspomniane powyżej postanowienie, które choć nie kończyło prowadzonego postępowania sądowego, stało się rozstrzygnięciem ostatecznym. Sąd zobligowany był zatem do rozstrzygnięcia przedmiotowego żądania przyjmując za przedmiot zaskarżenia rozstrzygnięcie, które w sprawie prawomocnie zapadło.