Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Lidia Serwiniowska po rozpoznaniu w dniu 26 kwietnia 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi . K. na Prezydenta Miasta B. w przedmiocie odmowy sprzedaży lokalu mieszkalnego postanawia: odrzucić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 9 października 2009 r., sygn. akt IV SA/Wr 315/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu odrzucił skargę kasacyjną sporządzoną osobiście przez S. K. od postanowienia Sądu z dnia 11 sierpnia 2009 r. odrzucającego skargę S.K. na Prezydenta Miasta B. w przedmiocie odmowy sprzedaży lokalu mieszkalnego.
Doręczając powyższe postanowienie Sąd pouczył, niebędącego adwokatem ani radcą prawnym, pełnomocnika skarżącej, że zażalenie, którego przedmiotem jest odrzucenie skargi kasacyjnej, powinno być sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego.
Mimo tego, pełnomocnik skarżącej wniósł osobiście sporządzone zażalenie na postanowienie Sądu z dnia 9 października 2009 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie należało odrzucić.
Art. 194 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.); dalej p.p.s.a. stanowi, że zażalenie, którego przedmiotem jest odrzucenie skargi kasacyjnej powinno być sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego.
Zgodnie z art. 178 p.p.s.a. sąd odrzuci na posiedzeniu niejawnym skargę kasacyjną wniesioną po upływie terminu lub z innych przyczyn niedopuszczalną, jak również skargę kasacyjną, której braków strona nie uzupełniła w wyznaczonym terminie.
Z kolei, po myśli art. 197 § 2 p.p.s.a. do postępowania toczącego się na skutek zażalenia stosuje się odpowiednio przepisy o skardze kasacyjnej.
Z akt sprawy wynika, że Sąd prawidłowo pouczył pełnomocnika skarżącej o terminie i sposobie wniesienia zażalenia. Niemniej jednak, sporządził on zażalenie na postanowienie o odrzuceniu skargi kasacyjnej osobiście.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 178 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a., należało orzec jak w sentencji postanowienia.