Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Julia Szczygielska, Sędziowie sędzia WSA Lidia Serwiniowska (spr.), sędzia WSA Wanda Wiatkowska-Ilków, Protokolant Krzysztof Erbel, po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 9 lutego 2016 r. sprawy ze skargi Wojewody D. na uchwałę Rady Miejskiej w Z. z dnia [...] marca 2015 r. nr [...] w przedmiocie środków finansowych przeznaczonych na pomoc zdrowotną dla nauczycieli, rodzajów świadczeń przyznawanych w ramach tej pomocy oraz warunków i sposobów ich przyznawania postanawia I. umorzyć postępowanie sądowoadministracyjne II. zasądza od Gminy Z. na rzecz Wojewody D. kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści) tytułem zwrotów kosztów zastępstwa prawnego.
Pismem z dnia 6 maja 2015 r. Wojewoda D. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu na uchwałę Rady Miejskiej w Z. z dnia [...] marca 2015 r. nr [...] w sprawie środków finansowych przeznaczonych na pomoc zdrowotną dla nauczycieli, rodzajów świadczeń przyznawanych w ramach tej pomocy oraz warunków i sposobu ich przyznawania, domagając się stwierdzenia jej nieważności w zakresie § 1 pkt 2, § 2 ust. 1 oraz § 3 ust. 4.
W odpowiedzi na skargę Burmistrz Z. wniósł o umorzenie postępowania z uwagi na bezprzedmiotowość skargi podając, że Rada Miejska na sesji w dniu [...] maja 2015 r. uchwałą nr [...] uwzględniła w całości skargę Wojewody, zaś uchwałą nr [...] wyeliminowała z obrotu prawnego zakwestionowany akt z dnia [...] marca 2015 r., nr [...].
Organ nadzoru, ustosunkowując się do powyższego stanowiska, podtrzymał wniesioną skargę stwierdzając, że zaskarżona uchwała znajdowała się w obrocie prawnym.
Na rozprawie w dniu 9 lutego 2016 r. pełnomocnik organu nadzoru przedłożył pismo Burmistrza Z. z dnia 30 października 2015 r. wskazujące, że zaskarżone przepisy uchwały nie były wykonywane i stosowane w okresie od dnia wejścia w życie uchwały do dnia ich uchylenia. W związku z czym pełnomocnik Wojewody cofnął skargę oraz wniósł o zasądzenie kosztów postępowania z tej przyczyny, że strona przeciwna dokonała zmiany zakwestionowanych przepisów dopiero na skutek skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 60 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., skarżący może cofnąć skargę. Cofnięcie skargi wiąże sąd. Jednakże sąd uzna cofnięcie skargi za niedopuszczalne, jeżeli zmierza ono do obejścia prawa lub spowodowałoby utrzymanie w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności.
W niniejszej sprawie Sąd uznał cofnięcie skargi przez Wojewodę za skuteczne i dopuszczalne, gdyż nie zmierza ono, ani do obejścia prawa, ani nie powoduje utrzymania w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności. W kontekście zwłaszcza tej ostatniej przesłanki należy zauważyć, że zakwestionowana uchwała w dacie orzekania była już aktem nieobowiązującym, gdyż w efekcie wniesionej skargi Rada Gminy wyeliminowała ją z obrotu prawnego i podjęła nowe rozstrzygnięcie w zakresie środków finansowych przeznaczonych na pomoc zdrowotną dla nauczycieli, rodzajów świadczeń przyznawanych w ramach tej pomocy oraz warunków i sposobów ich przyznawania. Jak wynika również z oświadczenia Burmistrza, akt ten nie znalazł zastosowania w okresie od momentu jego uchwalenia do momentu utraty mocy obowiązującej.
W związku z powyższym Sąd - będąc związanym oświadczeniem organu skarżącego o cofnięciu skargi - zobligowany był do umorzenia postępowania sądowoadministracyjnego na podstawie art. 161 § 1 pkt 1 p.p.s.a., o czym orzeczono w punkcie I sentencji postanowienia.
W zakresie orzeczenia o obowiązku zwrotu kosztów zastępstwa procesowego należało przede wszystkim wziąć pod uwagę okoliczność, że utrata mocy obowiązującej przepisów zaskarżonej uchwały była skutkiem wniesionej skargi, którą w całości uwzględniono, co wynika wprost z uchwały nr [...] z dnia [...] maja 2015 r. Skoro zatem działania organu stanowiącego gminy odbyły się w ramach tzw. autokontroli, to tym samym zasądzenie na rzecz Wojewody kosztów zastępstwa procesowego było uzasadnione. Mając zatem na uwadze treść art. 201 § 1 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 r., poz. 490 ze zm.) w zw. z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804), orzeczono jak w punkcie II sentencji postanowienia.