Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Mirosława Rozbicka-Ostrowska po rozpoznaniu w dniu 24 grudnia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku A. A. pełnomocnika skarżącej A. B.-A. o uzupełnienie wyroku w przedmiocie orzeczenia o kosztach postępowania w sprawie skargi A. B.-A. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J. G. z dnia [...] lipca 2018 r., nr [...] w przedmiocie świadczenia wychowawczego postanawia: uzupełnić wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 8 listopada 2018 r. sygn. IV SA/Wr 376/18 w ten sposób, że w jego tenorze dodać pkt II o następującej treści: " zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J. G. na rzecz skarżącej A. B.-A. kwotę 231,42 zł (słownie: dwieście trzydzieści jeden 42/100 złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania ."
Wyrokiem z dnia 8 listopada 2018 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w sprawie o sygn. akt IV SA/Wr 376/18 uwzględnił skargę A. B.-A. (zwanej dalej: stroną, skarżącą), uchylając decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J. z dnia [...] lipca 2018 r., nr [...] w przedmiocie świadczenia wychowawczego. W wydanym orzeczeniu Sąd nie orzekł w przedmiocie zwrotu na rzecz skarżącej kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw od organu .
W toku rozprawy przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym pełnomocnik skarżącej (mąż skarżącej) złożył pisemny wniosek o zasądzenie na rzecz skarżącej zwrotu kosztów dojazdu na rozprawę w wysokości 231,42 zł.
Wnioskiem z dnia 14 grudnia 2018 r. pełnomocnik skarżącej, zwrócił się o uzupełnienie powyższego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 8 listopada 2018 r. w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw, poprzez zasądzenie na jego rzecz od skarżącej kwoty 231,42 złotych tytułem kosztów związanych z przejazdem pełnomocnika skarżącej na rozprawę z dniu 8 listopada 2018 r. W uzasadnieniu wniosku pełnomocnik skarżącej powołał się na orzecznictwo sądów administracyjnych które przyjmuje, że generalną zasadą jest, że niezbędnym wydatkiem strony jest koszt podróży strony lub jej pełnomocnika (niebędącego adwokatem lub radcą prawnym) w celu wzięcia udziału w rozprawie.
Integralną część wniosku stanowiła wskazana trasa dojazdu z miejsca wspólnego zamieszkania skarżącej oraz pełnomocnika do Sądu /138 km w jedną stronę/, jak również dane dotyczące pojazdu, którym pełnomocnik przemieścił się na rozprawę /pojemność powyżej 900 cm/. Koszt dojazdu pełnomocnika na rozprawę został obliczony zgodnie z art. 205 § 1 i 3 p.p.s.a. w zw. z art. 85 ust 1 i 2 ustawy z 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z §2 ust. 1 pkt. 1 lit. b Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy zmienionego Rozporządzeniem Ministra Transportu z dnia 23 października 2007r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli I motorowerów niebędących własnością pracodawcy, tj. : 2 x 138 km x 0,8358 zł = 231,42 zł /przejazd samochodem o pojemności powyżej 900 cm3/.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm., zwanej dalej p.p.s.a.) w razie uwzględnienia skargi przez sąd pierwszej instancji przysługuje skarżącemu od organu, który wydał zaskarżony akt lub podjął zaskarżoną czynność albo dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postepowania, zwrot kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw. Cytowany przepis przewiduje więc odpowiedzialność finansową organu względem strony skarżącej za wynik postępowania na zasadzie rezultatu, lecz ta zasada ma charakter jednostronny, a mianowicie działa wyłącznie w jedną stronę i dotyczy tylko przypadku uwzględnienia skargi przez sąd pierwszej instancji. Stanowi o tym wprost art. 209 p.p.s.a., wedle którego wniosek strony o zwrot kosztów sąd rozstrzyga w każdym orzeczeniu uwzględniającym skargę oraz w orzeczeniu, o którym mowa w art. 201, art. 203 i art. 204. Powyższy katalog orzeczeń, w których sąd administracyjny obligatoryjnie orzeka o zwrocie kosztów postępowania ma charakter zamknięty (zupełny). Oznacza to, że o zwrocie kosztów nie można orzec w innym orzeczeniu kończącym postępowanie w danej instancji niż wymienionym w przepisie art. 209 p.p.s.a.
Reasumując, skoro w niniejszej sprawie zostało wydane rozstrzygnięcie uwzględniające skargę, to były tym samym podstawy do zasądzenia na rzecz skarżącej kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw. Przy czym do niezbędnych kosztów postępowania prowadzonego przez stronę osobiście zalicza się poniesione przez stronę koszty przejazdów do sądu oraz równowartość utraconego zarobku. Przepis ten w żaden sposób nie uzależnia możliwości zasądzenia zwrotu kosztów postępowania od charakteru stawiennictwa stron. Istnieje możliwość zasądzenia kosztów przejazdów do sądu, nawet jeśli stawiennictwo nie było obowiązkowe, ale tylko w przypadku uwzględnienia skargi ( zob. postanowienie NSA z dnia 26 sierpnia 2010 r. sygn. I OZ 624/10).
Z tych przyczyn na podstawie art. 157 § 1 w związku z art. 200 i 205 § 1 p.p.s.a. Sąd uwzględnił wniosek strony skarżącej, o czym orzeczono w sentencji.