Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Ireneusz Dukiel po rozpoznaniu w Wydziale IV w dniu 05 października 2017 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku M.P. o wstrzymanie wykonania decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie uchylenia decyzji w sprawie zasiłku okresowego postanawia: odmówić wstrzymania wykonania decyzji.
Zaskarżoną decyzją z dnia [...], [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. uchyliło decyzję wydaną z upoważnienia Burmistrza Miasta D. przez Dyrektora Ośrodka Pomocy Społecznej w D. z dnia [...], nr [...] w sprawie uchylenia w całości decyzji z dnia [...] przyznającej M. P. (dalej: skarżący) zasiłek okresowy i przekazującej sprawę do ponownego rozpoznania.
W skardze na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skarżący jednocześnie wniósł o wstrzymanie jej wykonania do czasu rozpoznania skargi przez Sąd, nie uzasadniając powyższego wniosku.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, zważył co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, zwanej dalej p.p.s.a)., wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Zgodnie zaś z art. 61 § 3 p.p.s.a. po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania. Odmowa wstrzymania wykonania aktu lub czynności przez organ nie pozbawia skarżącego prawa do złożenia wniosku do sądu. Dotyczy to także aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy.
Nie budzi żadnych wątpliwości, że wstrzymanie wykonania decyzji administracyjnej polega na wstrzymaniu skutków prawnych, które decyzja ta wywołuje, związanych z ustaleniem praw i obowiązków strony postępowania. Nie każdy zatem akt administracyjny kwalifikuje się do tak rozumianego wykonania, a co za tym idzie nie każdy wymaga wykonania. Przedmiotem udzielenia przewidzianej w tych przepisach ochrony tymczasowej mogą być jedynie takie akty lub czynności, które bezpośrednio nadają się do wykonania i wymagają wykonania. Przy czym przez pojęcie wykonania aktu administracyjnego należy rozumieć spowodowanie w sposób dobrowolny lub doprowadzenie w trybie egzekucji do takiego stanu rzeczy, który jest zgodny z rozstrzygnięciem zawartym w danym akcie.
W badanej sprawie skarga dotyczy decyzji uchylającej i przekazującej sprawę organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia. W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, zgodnie z którym decyzja kasacyjna, jako akt mający charakter czysto procesowy, co do zasady, nie podlega wstrzymaniu w rozumieniu art. 61 § 3 p.p.s.a (por. postanowienia: NSA z dnia 21 stycznia 2011 r., sygn. akt II OZ 3/11; postanowienie NSA z dnia 8 czerwca 2010 r., sygn. akt II OZ 489/10; postanowienie NSA z dnia 15 listopada 2005 r., sygn. akt II OZ 978/05, publ. na stronie: orzeczenia.nsa.gov.pl). Kasacyjny charakter rozstrzygnięcia oznacza bowiem, że na mocy ostatecznej decyzji administracyjnej nie zostają przyznane jakiekolwiek uprawnienia ani nie zostają nałożone jakiekolwiek obowiązki na adresata tego rodzaju decyzji. Obowiązek prawny, jaki jest związany z powyższym aktem, dotyczy jedynie organu administracji publicznej, a nie strony postępowania. Chodzi w tym przypadku o ukształtowanie decyzją kasacyjną toku postępowania w taki sposób, który powoduje, że zwrócona organowi I instancji sprawa administracyjna nakłada na ten organ obowiązek wydania ponownego rozstrzygnięcia co do istoty sprawy (lub w inny sposób kończącego postępowanie). Taka sytuacja procesowa oznacza, że wydanie decyzji kasacyjnej z zasady nie może prowadzić do powstania negatywnych następstw dla strony w postaci zajścia niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, do których nawiązuje art. 61 § 3 p.p.s.a.
Jedynie tytułem wyjaśnienia wskazać skarżącemu należy, że uprawdopodobnienie okoliczności przemawiających za wstrzymaniem wykonania zaskarżonej decyzji spoczywa na wnioskodawcy. Uzasadnienie wniosku powinno zatem odnosić się do konkretnych okoliczności odzwierciedlających możliwość zajścia zagrożeń, o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a., tj. powstania niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, a brak należytego uzasadnienia w tym zakresie uniemożliwia pozytywną dla strony ocenę takiego wniosku. We wniosku należy co najmniej uprawdopodobnić wystąpienie przesłanek, o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a. Brak uzasadnienia wniosku we wskazanym kierunku uniemożliwia sądowi dokonanie oceny merytorycznej takiego wniosku (por. postanowienie NSA z dnia 18 sierpnia 2010 r., sygn. akt II FSK 1843/10, publ. na stronie: orzeczenia.nsa.gov.pl).
W rozpoznawanej sprawie skarżący, poza wnioskiem o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, nie określił, która z przesłanek z art. 61 § 3 p.p.s.a. zaistniała wobec niego ani nie przedstawił żadnej argumentacji uprawdopodobniającej, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków w wyniku wykonania zaskarżonej decyzji.
W takim stanie rzeczy, wobec braku podstaw do wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji, orzeczono jak w sentencji postanowienia