Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Lidia Serwiniowska po rozpoznaniu w dniu 28 września 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. N. na orzeczenie Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej we W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zdolności do czynnej służby wojskowej i związku schorzenia ze służbą wojskową postanawia odrzucić skargę w części dotyczącej związku schorzenia ze służbą wojskową.
Przedmiotem skargi jest, mające charakter decyzji administracyjnej, orzeczenie Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej we W. z dnia [...] nr [...], utrzymujące w mocy orzeczenie Terenowej Wojskowej Komisji Lekarskiej w P. z dnia [...] nr [...] w sprawie zdolności A. N. do czynnej służby wojskowej i związku schorzenia ze służbą wojskową.
Terenowa Wojskowa Komisja Lekarska w P. w wydanym orzeczeniu wypowiedziała się zarówno w zakresie zdolności do czynnej służby wojskowej, jak i związku poszczególnych, rozpoznanych u skarżącego chorób ze służbą wojskową.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, doprecyzowanej w oświadczeniu z dnia 6 sierpnia 2009 r. skarżący wskazał, że zaskarżone orzeczenie kwestionuje w całości, a więc zarówno w zakresie dotyczącym zdolności do czynnej służby wojskowej, jak i związku poszczególnych schorzeń z tą służbą.
W odpowiedzi na skargę Rejonowa Wojskowa Komisja Lekarska we W. wniosła o jej odrzucenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga złożona w niniejszej sprawie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu przez A.N. podlegała odrzuceniu w części kwestionującej związek schorzenia ze służbą wojskową.
Zgodnie bowiem z przepisem art. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 ze zm.); dalej: p.p.s.a., sądy administracyjne rozpoznają sprawy sądowoadministracyjne. Art. 3 § 1 p.p.s.a. stanowi, że sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Kontrola ta obejmuje orzekanie w sprawach skarg na akty i czynności wskazane w art. 3 § 2 pkt 1-7 p.p.s.a. oraz na bezczynność organów w przypadkach określonych art. 3 § 2 pkt 1-4a p.p.s.a.
W dniu 27 października 1999r. w sprawie sygn. akt III ZP 9/99 (OSNAP i US Nr 5, poz. 167 z 2000r.) Sąd Najwyższy podjął uchwałę w Składzie Siedmiu Sędziów, w której wypowiedział się następująco: "Orzeczenie wojskowej komisji lekarskiej w tej części, w której dotyczy zagadnienia związku choroby ze służbą wojskową w istocie regulowane jest przez przepisy prawa zabezpieczenia społecznego, czy też szeroko pojmowanych ubezpieczeń społecznych, co pozwala na przyjęcie, że orzeczenie tej komisji - jeżeli w swej treści zawiera ustalenie dotyczące związku choroby ze służbą wojskową - ma swoisty charakter prawny i wobec tego w tej właśnie części powinno być poddane tym regułom proceduralnym (w zakresie możliwości skierowania sprawy na drogę sądową), które właściwe są dla ubezpieczeń społecznych. W ogólności nie jest tu też bez znaczenia, że w ramach przeprowadzanej reformy ubezpieczeń społecznych, z jednej strony, doszło do większego wyodrębnienia i autonomii prawa ubezpieczeń społecznych, a z drugiej strony, poddania w szerszym zakresie regułom tego prawa także tych stosunków, które są następstwem powołania do odbycia niezawodowej i zawodowej służby wojskowej. To zaś przemawia za tym, by sprawy z zakresu zabezpieczenia społecznego były w całości poddane specjalnemu orzecznictwu do spraw pracy i ubezpieczeń społecznych, a nie sądownictwu administracyjnemu".
Uchwała ta zachowała aktualność na gruncie przepisów ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Konkludując powyższe rozważania stwierdzić należy, iż wniesiona w niniejszej sprawie skarga na orzeczenie Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej we W. w części, która dotyczy kwestii związku poszczególnych chorób ze służbą wojskową niewątpliwie nie podlega kognicji sądu administracyjnego.
W tej sytuacji skargę w tym zakresie jako niedopuszczalną, na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a., należało odrzucić o czym orzeczono w sentencji postanowienia.