Wrocław 19 lutego 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Sędzia NSA Henryk Ożóg po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2008 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania zasiłku rodzinnego oraz dodatków do zasiłku postanawia: odmówić przywrócenia terminu do wniesienia skargi.
Skarżąca M. S. listem poleconym nadanym w dniu 7 stycznia 2008 r., wniosła bezpośrednio do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skargę na oznaczoną wyżej decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W., doręczoną jej w dniu 5 grudnia 2007 r. Powyższą skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu przesłał w dniu 9 stycznia 2008 r. Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu w W. Pismem z dnia 25 stycznia 2008 r. skarżąca wniosła o przywrócenie terminu do wniesienia skargi, z tym uzasadnieniem, że ostateczny termin do wniesienia skargi wypadał na dzień wolny od pracy tj. 5 stycznia 2008 r., wobec czego uznała, że skargę może wnieść w pierwszy dzień powszedni tj. 7 stycznia 2008 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje:
Przepisy art. 86 i 87 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a. uzależniają przywrócenie terminu od łącznego wystąpienia czterech przesłanek, a mianowicie:
- złożenia wniosku o przywróceniu terminu,
- uprawdopodobnienia przez skarżącego braku winy w uchybieniu terminu,
- dochowania terminu (nieprzekraczalnego) złożenia wniosku w ciągu 7 dni od ustania przyczyny uchybienia terminu,
- dopełnienia wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu tej czynności, dla której był ustanowiony termin. Brzmienie przytoczonych przepisów art. 86 i 87 powołanej wyżej ustawy procesowej wskazuje na to, że przywrócenie terminu ma charakter wyjątkowy i może nastąpić, gdy spełnione zostaną wszystkie określone w nim przesłanki. W szczególności przywrócenie takie jest możliwe w sytuacji, gdy uchybienie terminu nastąpiło bez winy strony. Jako kryterium przy ocenie winy w uchybieniu terminu procesowego przyjmuje się obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o swoje interesy. Przywrócenie nie jest więc możliwe, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa. A contrario przywrócenie terminu jest możliwe, gdy uchybienie terminu nastąpiło wskutek przeszkody, której strona nie mogła uniknąć, nawet przy dołożeniu największego w danych warunkach wysiłku (por. B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego - Komentarz, Warszawa 1996, str. 295). Strona skarżąca składając wniosek o przywrócenie terminu winna zatem uprawdopodobnić brak swojej winy, czyli powinna uwiarygodnić stosowną argumentacją swoją staranność oraz fakt, że przeszkoda była od niej niezależna, istniała cały czas aż do złożenia wniosku o przywrócenie terminu, a zatem, że powstała ona w czasie terminu do dokonania czynności procesowej i trwała po jego upływie, aż do wystąpienia z wnioskiem. W takim też kontekście należało ocenić przedmiotowy wniosek. Z akt badanej sprawy wynika, że zaskarżona decyzja została doręczona dorosłemu domownikowi strony w dniu 5 grudnia 2007 r. i zawierała prawidłowe pouczenie o sposobie i trybie wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu. Tymczasem, pomimo prawidłowego pouczenia zawartego w zaskarżonej decyzji, skarżąca wniosła skargę bezpośrednio do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, której wpływ do tutejszego Sądu datowany jest na dzień 8 stycznia 2008 r. Z kolei przekazanie skargi Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu w W. nastąpiło już w dniu 9 stycznia 2008 r., czyli po upływie terminu do wniesienia skargi. W przypadku, z jakim mamy do czynienia w rozpatrywanej sprawie liczy się bowiem nie data nadania skargi przez stronę skarżącą w placówce pocztowej, lecz data przekazania skargi przez sąd właściwemu organowi administracyjnemu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 1973 r. sygn. akt II CZ 183/73, OSP 1974 Nr 5 poz. 97). W tym miejscu przypomnieć należy, że zgodnie z art. 98 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1271 ze zm.) w okresie dwóch lat od dnia wejścia w życie ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, czyli do końca 2005 r. skargę wniesioną bezpośrednio do sądu administracyjnego, jeżeli wniesiona została w terminie określonym w art. 53 § 1 p.s.a., sąd administracyjny przekazywał organowi, którego działania lub bezczynności dotyczy skarga. Skarga taka, wniesiona z zachowaniem trzydziestodniowego terminu bezpośrednio do sądu administracyjnego, była prawnie skuteczna, a termin wyznaczała data nadania skargi w placówce pocztowej bądź złożenia w biurze podawczym sądu administracyjnego. Jednak od dnia 1 stycznia 2006 r., w przypadku, gdy strona wnosi skargę bezpośrednio do sądu administracyjnego, dniem złożenia skargi w organie administracyjnym, za pośrednictwem którego skarga powinna zostać wniesiona, jest dzień przekazania skargi przez Sąd temu organowi. Podkreślenia wymaga, że Sąd działając w niniejszej sprawie, niezwłocznie, bo już następnego dnia po wniesieniu skargi, przesłał ją do organu czyniąc zadość przepisom regulującym tryb wnoszenia skargi i tym samym nie można Sądowi zarzucić przewlekłości w jej przekazaniu. Mając na uwadze powyższe rozważania uznać należało, że zachowanie skarżącej nacechowane jest brakiem należytej staranności w prowadzeniu własnych spraw, tym samym podniesione przez nią okoliczności nie stanowią o spełnieniu przesłanki braku winy w przekroczeniu terminu. Stwierdzenie powyższego spowodowało, że Wojewódzki Sąd Administracyjny odmówił przywrócenia terminu po myśli przepisu art. 86 § 1 p.p.s.a.