Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Julia Szczygielska po rozpoznaniu w dniu 10 września 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Z. R. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia [...]lipca 2013 r. nr [...] w przedmiocie uznania zażalenia na bezczynność MOPS we W. w sprawie załatwienia wniosku z dnia 2 kwietnia 2013 r. i wydania decyzji w sprawie udzielenia pomocy w formie zasiłku celowego za nieuzasadnione postanawia: odrzucić skargę.
Z. R. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skargę na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L.z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...].
Powyższym postanowieniem Kolegium uznało za nieuzasadnione zażalenie skarżącego na bezczynność MOPS we W. w sprawie załatwienia wniosku z dnia 2 kwietnia 2013 r. i wydania decyzji w sprawie udzielenia pomocy w formie zasiłku celowego.
W postanowieniu zawarte zostało pouczenie, iż nie przysługuje na nie zażalenie.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L. wniosło o jej odrzucenie podnosząc, że zakwestionowane postanowienie w świetle brzmienia art. 3 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej p.p.s.a., nie podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do treści przepisów art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca
2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) oraz art. 3 § 2 p.p.s.a. sąd administracyjny sprawuje kontrolę nad działalnością administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, orzekając w sprawach skarg między innymi na: postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty, postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie.
Podstawową przesłanką warunkującą możliwość zaskarżenia postanowienia wydanego w postępowaniu administracyjnym do sądu administracyjnego jest zatem to, czy służy na nie zażalenie, chyba że postanowienie kończy postępowanie lub rozstrzyga sprawę co do istoty.
Zgodnie z art. 141 § 1 k.p.a. zażalenie przysługuje na postanowienie tylko w przypadkach wskazanych w Kodeksie postępowania administracyjnego. Tym samym, katalog postanowień zaskarżalnych do sądu administracyjnego, wydanych w postępowaniu prowadzonym - jak w tej sprawie - na podstawie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, jest zamknięty.
Ocena możliwości merytorycznego rozpoznania skargi wniesionej w niniejszej sprawie przez sąd administracyjny wymaga przeanalizowania, czy zgodnie z Kodeksem postępowania administracyjnego na postanowienie wydane w trybie art. 37 k.p.a. przysługuje zażalenie, ewentualnie czy kończy ono postępowanie w danej instancji lub rozstrzyga sprawę co do istoty. Innymi słowy czy jest to postanowienie, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 2 lub 3 p.p.s.a., bowiem tylko na takie postanowienia przysługuje skarga do sądu administracyjnego.
W orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowany jest pogląd, który podzielił Sąd orzekający w niniejszej sprawie, że organ administracyjny właściwy do rozpoznania zażalenia wniesionego na podstawie art. 37 § 1 k.p.a. wydaje w celu jego załatwienia postanowienie, o jakim mowa w art. 123 k.p.a. Jest to postanowienie zaliczane do grupy wydawanych w toku postępowania administracyjnego, dotyczące poszczególnych kwestii wynikających w toku tego postępowania lecz nie rozstrzygające o istocie sprawy. Nie kończy ono postępowania, a także nie przysługuje na nie zażalenie. Tego rodzaju postanowienie nie podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego (postanowienie NSA z dnia 17 stycznia 2006 r., sygn. akt I OSK 306/05, LEX nr 19646). Podkreślenia przy tym wymaga, że organ orzekający prawidłowo pouczył skarżącego o braku możliwości zakwestionowania zaskarżonego do Sądu postanowienia zażaleniem.
W tej sytuacji skarga jako niedopuszczalna, na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a., podlegała odrzuceniu, o czym Sąd orzekł w sentencji postanowienia.