Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ireneusz Dukiel po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Wydziale IV wniosku skarżącej o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu w sprawie ze skargi M.I.S. na decyzję D.Kuratora Oświaty z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie odmowy weryfikacji decyzji odmawiającej zmian we wpisie do ewidencji szkół i placówek niepublicznych postanawia: odmówić przywrócenia terminu.
Postanowieniem z dnia 8 stycznia 2018 r., sygn. akt IV SA/Wr 787/17 (dalej postanowienie z 8 stycznia 2018 r.) Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu na podstawie art. 220 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm., dalej p.p.s.a) odrzucił skargę M I.S. (dalej skarżąca) na decyzję D.o Kuratora Oświaty z dnia [...]nr [...]w przedmiocie odmowy weryfikacji decyzji odmawiającej zmian we wpisie do ewidencji szkół i placówek niepublicznych. Z akt sprawy wynika, że mimo skutecznego doręczenia wezwania do uiszczenia wpisu od skargi, - wezwanie odebrała pracownica U. Z. dnia 14 grudnia 2017 r.( k. 11 akt sądowych ) nie uzupełniono powyższego braku we wskazanym terminie. Termin do opłacenia skargi upłynął zatem bezskutecznie z dniem 21 grudnia 2017 r. Wpis sądowy uiszczono w dniu 29 grudnia 2017 r. (k. 12 akt sądowych ). Skarżąca reprezentowana przez pełnomocnika r. pr. T. B., w ustawowym terminie złożyła zażalenie na postanowienie z dnia 8 stycznia 2018 r. wnosząc o jego uchylenie. Z ostrożności procesowej skarżąca wniosła także o "uznanie nieznacznego przekroczenia terminu o jego przywrócenie", jednocześnie wskazując, że jej interes wymaga, by skarga została rozpatrzona merytoryczne (k. 21 akt sądowych). Postanowieniem z dnia 12 kwietnia 2018 r. sygn. akt I OZ 323/18 Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 §2 p.p.s.a oddalił zażalenie skarżącej, jednocześnie wskazując, że wniosek o przywrócenie terminu będzie przedmiotem odrębnego postępowania wpadkowego. Pełnomocnik skarżącej na wezwania sądu z dnia 25 kwietnia 2018 r. oraz 7 maja 2018r. w zakreślonym terminie uzupełnił braki formalne wniosku. W piśmie z dnia 30 kwietnia 2018 r. (k. 49 akt sądowych) wskazał, że pracownica, która odebrała wezwanie do uiszczenia wpisu nie odpowiada za sprawy finansowe i dokonywanie przelewów. W terminie wyznaczonym do uiszczenia wpisu nie było natomiast osoby kompetentnej w tej sprawie. Skarżąca oraz jej małżonek przebywali na urlopie świątecznym poza granicami kraju. Wpis został uiszczony po powrocie z urlopu świątecznego. Do pisma dołączono oświadczenie skarżącej ( k. 50 akt sądowych), z którego wynika, że drugą połowę grudnia spędziła wraz z małżonkiem za granicą. Mąż skarżącej, jako osoba odpowiedzialna za sprawy finansowe dokonał przelewu opłaty sądowej bezpośrednio po powrocie z urlopu. Końcowo nadmieniła, że przed świętami nie miała kontaktu z pracownicą, która odebrała wezwanie, bowiem ta była nieobecna w pracy z przyczyn zdrowotnych.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 85 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm. - dalej "p.p.s.a.") czynność podjęta w postępowaniu sądowym przez stronę po upływie terminu jest bezskuteczna. Jednakże sąd, na wniosek strony, która nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, postanowi o przywróceniu terminu (art. 86 § 1 p.p.s.a.). Pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. Jednocześnie ustawa wymaga, aby strona składając wniosek uprawdopodobniła okoliczności wskazujące na brak jej winy w uchybieniu terminu. (art. 87 § 1 i 2 p.p.s.a.). Ocenie Sądu podlega zatem, czy strona złożyła wniosek w terminie ustawowym oraz czy strona postępowania dołożyła wszelkiej możliwej staranności, jakiej należało od niej oczekiwać. O braku winy w uchybieniu terminu można mówić jedynie wtedy, gdy nawet przy dochowaniu należytej staranności, nie można było usunąć przeszkody do dokonania czynności, inaczej mówiąc, gdy wykazane zostanie, że dopełnienie obowiązku stało się niemożliwe z powodu przeszkody nie do przezwyciężenia, czyli gdy strona nie mogła przeszkody usunąć, nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku. Przechodząc do rozpoznania złożonego wniosku należy podnieść, że w przedmiotowej sprawie bez wątpienia doszło do uchybienia terminu w zakresie uiszczenia wpisu od skargi, co stało się podstawą do odrzucenia skargi postanowieniem Sądu z dnia 8 stycznia 2018r. Wniosek został złożony z zachowaniem ustawowego siedmiodniowego terminu liczonego od dnia doręczenia postanowienia o odrzuceniu skargi. Oceniając zasadniczą przesłankę przywrócenia terminu, tj. brak winy po stronie skarżącej Sąd uznał, że przesłanka ta nie została spełniona. Wskazać należy, że wywody przedstawione przez stronę sprowadzają się do stwierdzenia, iż nie zawiniła ona uchybieniu terminowi do dokonania czynności procesowej w postaci uiszczenia wpisu od skargi, ponieważ korespondencja zawierająca odpis zarządzenia wzywającego do uiszczenia wpisu od skargi została odebrana przez pracownicę, która "nie odpowiada za sprawy finansowe i dokonywanie przelewów". Jednocześnie wskazano, że skarżąca wraz z małżonkiem, który odpowiada za sprawy finansowe placówki, przebywała w terminie otwartym do uiszczenia wpisu, na świątecznym urlopie poza granicami kraju. Odnosząc się do argumentacji skarżącej należy podkreślić, że z adnotacji zamieszczonej na zwrotnym potwierdzeniu odbioru wynika, że przesyłkę odebrał upoważniony pracownik skarżącej. W ocenie Sądu skarżąca prowadząca działalność gospodarczą w ramach, której zatrudnia pracowników, uchybiając terminowi do dokonania czynności procesowej na skutek swojej nieobecności oraz w związku z niemożnością przekazania korespondencji osobie odpowiedzialnej za sprawy finansowe placówki prowadzonej przez stronę, nie stanowi podstawy do przywrócenia terminu i nie może świadczyć o braku winy skarżącej w powstaniu uchybienia procesowego. Podkreślić bowiem należy, że w odniesieniu do strony, która wyjeżdża poza miejsce swego zamieszkania w trakcie postępowania sądowego formułuje się powinność takiego zorganizowania spraw, aby podczas nieobecności jej interesy nie doznały uszczerbku. Dbająca o własne interesy skarżąca wyjeżdżając poza miejsce zamieszkania w toku prowadzonego postępowania sądowego winna liczyć się z możliwością wystąpienia normalnych zdarzeń procesowych i np. ustanowić zastępstwo w zakresie spraw finansowych. Przy ocenie winy strony lub jej braku w uchybieniu terminu należy, zatem brać pod uwagę nie tylko okoliczności, które uniemożliwiły stronie dokonanie czynności w terminie, lecz także okoliczności świadczące o podjęciu lub niepodjęciu skutecznych działań mających na celu zabezpieczenie się w dotrzymaniu terminu. Tym samym nie sposób uznać, że skarżąca w sposób wystarczający uprawdopodobniła, że faktyczna przyczyna uchybienia terminu do wniesienia skargi była od niej niezależna i nie mogła jej przezwyciężyć przy dołożeniu wszelkich starań. Zdaniem Sądu w związku z powyższym uprawnionym jest twierdzenie, że strona nie dochowała należytej staranności przy prowadzeniu swych spraw jakiej w danych okolicznościach można by od niej oczekiwać. Mając na uwadze powyższe Sąd, na podstawie art. 86 § 1 ustawy p.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia