Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Henryk Ożóg po rozpoznaniu w dniu 17 kwietnia 2015 r., na posiedzeniu niejawnym wniosku skarżącego o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia w sprawie ze skargi R. B. na postanowienie D. Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego we W. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie uznania za nieuzasadnione zarzutów zobowiązanego w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia.
Pismem z 12 stycznia 2015 r. R. B. (zwany dalej stroną, skarżącym lub wnioskodawcą) wniósł skargę na postanowienie D. Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego we W. z dnia [...], nr [...], utrzymujące w mocy postanowienie Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w K. z dnia [...], nr [...], uznające za nieuzasadnione zarzuty zobowiązanego w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej.
Strona zawarła w skardze wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia powołując się na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody i spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
W uzasadnieniu swojego żądania wnioskodawca wskazał, że organ egzekucyjny realizując wystawione tytuły wykonawcze nałożył na skarżącego oraz na jego żonę grzywny wraz z należnymi opłatami w łącznej kwocie 3300 złotych w celu przymuszenia do wykonania obowiązkowych szczepień ochronnych na każde z trójki ich dzieci. Wysokość grzywien stanowi znaczne obciążenie dla rodziny skarżącego i nie jest on obecnie w stanie ich uiścić.
Stąd też w sytuacji podjęcia przez organ próby wyegzekwowania wskazanej kwoty strona będzie zmuszona do wykonania szczepień ochronnych, będących zabiegiem powodującym nieodwracalne skutki, których w żaden sposób nie można cofnąć ani zrekompensować. W ocenie skarżącego nie jest również możliwe całkowite i bezpieczne usunięcie wszystkich składników podanej szczepionki oraz efektów ich działania, pozostawiając organizm w takim stanie jak sprzed zaszczepienia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 3 zd. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., zwanej dalej p.p.s.a.) po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o którym mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania. Postanowienie, o którym mowa w § 3 i 4, sąd może wydać na posiedzeniu niejawnym (§ 5).
Na wstępie podkreślić należy, że instytucja wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub czynności, jest formą tymczasowej ochrony sądowej będącej wyjątkiem od zasady wyrażonej w art. 61 § 1 p.p.s.a, stanowiącej, że wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jedynie wystąpienie szczególnych warunków, którymi są: niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowanie trudnych do odwrócenia skutków, może doprowadzić do tego, że w konkretnej sytuacji skarżący otrzyma tę wyjątkową ochronę przed konsekwencjami wynikającymi z kwestionowanych aktów lub czynności.
Jednakże przed przystąpieniem do rozpoznania sformułowanego przez stronę żądania w pierwszej kolejności należy ocenić czy postanowienie będące przedmiotem skargi w niniejszej sprawie w ogóle należy do kategorii aktów podlegających wykonaniu i wywołujących skutki prawne w sferze materialnej (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 lipca 2014 r., sygn. akt I OZ 537/14)