Starszy referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Gliwicach Andrzej Majzner po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2017 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M. F. na bezczynność Burmistrza Miasta C. w przedmiocie wydania decyzji administracyjnej dotyczącej zasiłku stałego w kwestii wniosku pełnomocnika skarżącego o przyznanie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu postanawia: oddalić wniosek o przyznanie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu;
W treści skargi M. F. zarzucił Burmistrzowi Miasta C. bezczynność w przedmiocie wydania decyzji dotyczącej zasiłku stałego.
Wezwaniem z dnia 19 maja 2017 r. Sąd zwrócił się do skarżącego o usunięcie braków formalnych skargi, poprzez wskazanie, czy przed złożeniem skargi wniósł do organu wyższego stopnia zażalenie na niezałatwienie sprawy w terminie.
Odpowiadając na powyższe M. F. nadesłał pismo procesowe datowane na 10 lipca 2017 r., w którym oświadczył, iż nie pamięta, aby składał takie zażalenie. Równocześnie skarżący złożył urzędowy formularz wniosku o przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym ustanowienie radcy prawnego.
Postanowieniem z dnia 27 lipca 2017 r. starszy referendarz sądowy uwzględnił wspomniany wniosek ustanawiając dla strony pełnomocnika, na którego Okręgowa Izba Radców Prawnych w K. wyznaczyła radcę prawnego J.J.
W dniu 11 października 2017 r. upoważniony przez wskazanego wyżej radcę prawnego pełnomocnik substytucyjny przeglądał akta niniejszej sprawy.
Następnie, w dniu 23 października 2017 r., postanowieniem wydanym na posiedzeniu niejawnym, Sąd odrzucił skargę podnosząc w uzasadnieniu, że skarżący przed jej złożeniem nie wniósł do organu wyższego stopnia zażalenia na niezałatwienie sprawy w terminie.
Pismem procesowym z dnia 7 listopada 2017 r. radca prawny J. J. wniósł o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu. Podkreślił przy tym, że dołożył wszelkich starań celem zapewnienia stronie należytej reprezentacji, jednak skarżący najpierw, pomimo wezwania, nie nawiązywał z nim kontaktu, a następnie - dopiero 31 października 2017 r. (czyli już po odrzuceniu skargi) - przesłał mu jedynie pocztą elektroniczną szczątkową dokumentację złożoną z dokumentów, które już znajdowały się w aktach niniejszej sprawy.
Rozpoznając wniosek zważono, co następuje.
Artykuł 250 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) - zwanej dalej p.p.s.a. stanowi, że pełnomocnik procesowy wyznaczony w ramach przyznanego prawa pomocy otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności adwokatów, radców prawnych, doradców podatkowych albo rzeczników patentowych w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków.
W rozpoznanym przypadku mają zastosowanie przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. poz. 1715 ze zm.). Stosownie zatem do treści § 3 wspomnianego rozporządzenia, wniosek o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej obligatoryjnie powinien zawierać oświadczenie pełnomocnika, że opłata nie została zapłacona w całości lub w części. Zgodnie natomiast z utrwalonym w orzecznictwie sądów administracyjnych poglądem, brak takiego oświadczenia wywołuje skutki materialnoprawne polegające na utracie prawa do wynagrodzenia i nie stosuje się do niego trybu uzupełnienia braków, o jakim mowa w art. 49 p.p.s.a. (por. m. in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 czerwca 2006 r., sygn. akt II FSK 862/05, publ. Lex nr 242945 i postanowienia tego Sądu: z dnia 13 listopada 2014 r., sygn. akt I OZ 1001/14, z dnia 13 sierpnia 2014r., sygn. akt II OZ 759/14 oraz z dnia 24 lipca 2012 r., sygn. akt I OZ 518/12 - orzeczenia dostępne w internetowej Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych).