W tym miejscu trzeba wyjaśnić, że w przypadku skargi na bezczynność lub przewlekłość postępowania przedmiotem sądowej kontroli nie jest określony akt lub czynność organu, lecz brak ich podjęcia w określonej formie oraz w określonym terminie. Należy podkreślić, że przed wniesieniem takiej skargi, skarżący jest obowiązany skorzystać ze środka prawnego przewidzianego w art. 37 k.p.a., tj. wnieść zażalenie na bezczynność organu (przewlekłość postępowania), skierowane do organu wyższego stopnia. Rozpoznając skargę na bezczynność, sąd nie wnika w merytoryczną i procesową poprawność wydanego przez organ aktu (podjętej czynności), a bierze pod uwagę jedynie sam fakt, czy w danej sprawie zostało wydane orzeczenie (dokonana czynność), lub czy z innych powodów organowi nie można zarzucić stanu bezczynności (podobnie wyrok WSA w Warszawie z dnia 19.02.2007 r., I SAB/Wa 194/06; Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych http://orzeczenia.nsa.gov.pl, dalej: "CBOSA"). Należy podkreślić, że nie pozostaje w bezczynności organ, który na skutek wniosku strony wydał określone rozstrzygnięcie (dokonał określonej czynności), nawet jeżeli uczynił to w sposób niesatysfakcjonujący wnioskodawcę lub uznany przezeń za wadliwy (por. wyrok NSA z dnia 19.10.2007 r., I FSK 1312/06, CBOSA). W szczególności nie można zarzucić bezczynności organowi, który wniosek strony załatwił odmownie (np. odmawiając w decyzji przyznania wnioskowanego świadczenia). Na decyzję odmowną służy stronie odwołanie w administracyjnym toku instancji, a po jego wyczerpaniu skarga do sądu administracyjnego na decyzję organu odwoławczego, natomiast nie przysługuje w takiej sytuacji skarga na bezczynność.
W świetle art. 57 § 1 p.p.s.a. skarga do sądu administracyjnego powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym (które to wymagania zostały określone zwłaszcza w art. 46 i art. 47 p.p.s.a), a ponadto zawierać:
1) wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności;
2) oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy;
3) określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego.
Konsekwentnie, skarga do sądu administracyjnego na bezczynność organu powinna wskazywać m.in., bezczynności konkretnie jakiego organu i w załatwieniu konkretnie jakiego wniosku, skarga dotyczy. Ponieważ skarga wniesiona przez skarżącą w niniejszej sprawie tych elementów nie zawierała - ograniczając się do ogólnikowego wyrażenia niezadowolenia skarżącej z wywiadu środowiskowego oraz z powodu nieprzyznawania jej "różnych form pomocy społecznej" - skarżąca, pismem z dnia 09 czerwca 2011 r., została wezwana do stosownego uzupełnienia skargi w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania, pod rygorem odrzucenia skargi, o którym to rygorze została prawidłowo uprzedzona (k. 18 akt sądowych). Ponieważ wezwanie zostało doręczone skarżącej w dniu 13 czerwca 2011 r. (k. 19 akt sądowych), to zakreślony w nim termin do uzupełnienia skargi upływał z dniem 20 czerwca 2011 r.
Pomimo wniesienia przez skarżącą, w odpowiedzi na wezwanie i w zakreślonym w wezwaniu terminie, pisma z dnia 18 czerwca 2011 r., Sąd uznał, iż skarżąca nie uzupełniła skargi w wymaganym zakresie, ponieważ nadal nie wskazała, bezczynności w załatwieniu konkretnie jakiego wniosku skarga dotyczy.
W związku z powyższym, na podstawie art. 58 § 1 pkt 3 p.p.s.a., Sąd niniejszym postanowieniem skargę odrzucił.
Ponieważ zaistnienie przesłanek skutkujących odrzuceniem skargi uniemożliwia merytoryczne jej rozpoznanie i rozstrzygnięcie, to jedynie na marginesie należy zauważyć, iż treść pism składanych przez skarżącą w niniejszej sprawie zdaje się wskazywać, że skarżąca upatruje bezczynności organów administracji, a zwłaszcza Dyrektora MOPS, w wydawaniu przez te organy decyzji odmownych, nie przyznających jej wnioskowanych świadczeń (zasiłków). Jak to już jednak wyżej wyjaśniono, decyzje odmowne nie mogą być przedmiotem skargi na bezczynność; taka skarga nie zasługiwałaby na uwzględnienie.