Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie: Przewodniczący: Sędzia WSA Teresa Zyglewska po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2014 r. na posiedzeniu niejawnym skargi kasacyjnej M. O. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 lipca 2014 r. sygn. akt IV SAB/Wa 150/14 odrzucającego skargę M. O. na przewlekłe prowadzenie przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych postępowania w przedmiocie przeliczenia emerytury postanawia: odrzucić skargę kasacyjną.
Postanowieniem z dnia 23 lipca 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę M. O. na przewlekłe prowadzenie przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych postępowania w przedmiocie przeliczenia emerytury.
Z kolei postanowieniem z dnia 24 października 2014 r. Sąd odmówił skarżącej przyznania prawa pomocy.
W piśmie z dnia 5 listopada 2014 r. oznaczonym jako zażalenie M. O. zaskarżyła do Naczelnego Sądu Administracyjnego: 1) postanowienie z dnia 24 października 2014 r., a także 2) postanowienie z dnia 23 lipca 2014 r., wnosząc o jego zmianę.
Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 28 listopada 2014 r. oddalił zażalenie M. O. na postanowienie z dnia 24 października 2014 r. odmawiające przyznania prawa pomocy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Jak wskazano, w piśmie z dnia 5 listopada 2014 r. M. O. zaskarżyła do Naczelnego Sądu Administracyjnego zarówno postanowienie z dnia 24 października 2014 r. odmawiające jej przyznania prawa pomocy, jak i postanowienie z dnia 23 lipca 2014 r. odrzucające jej skargę, domagając się jego zmiany. W tej sytuacji, mając na uwadze, że pismo strony powinno być rozpoznane zgodnie z jej intencją, a charakter pisma powinien być ustalony w pierwszej kolejności na podstawie jego treści, przedmiotowe pismo należało potraktować jako: 1) zażalenie na postanowienie z dnia 24 października 2014 r. (oddalone powołanym postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 listopada 2014 r.) oraz 2) skargę kasacyjną od postanowienia z dnia 23 lipca 2014 r.
Zgodnie z art. 173 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) od wydanego przez wojewódzki sąd administracyjny wyroku lub postanowienia kończącego postępowanie w sprawie przysługuje skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Stosownie do art. 175 § 1 i § 2 powołanej ustawy skarga kasacyjna powinna być sporządzona przez adwokata lub radcę prawnego. Przepis ten nie znajduje zastosowania w przypadku, gdy skargę sporządza sędzia, prokurator, notariusz, radca Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa albo profesor lub doktor habilitowany nauk prawnych, będący stroną, jej przedstawicielem lub pełnomocnikiem oraz prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka.
Skarga kasacyjna wniesiona w przedmiotowej sprawie przez M. O. nie spełnia wymogów określonych w art. 175 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Nie została bowiem sporządzona przez adwokata lub radcę prawnego. Skargi nie sporządziła również inna uprawniona do tego osoba, wymieniona w art. 175 § 2 powołanej ustawy.
Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał skargę kasacyjną za niedopuszczalną i na podstawie art. 178 w zw. z art. 175 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w postanowieniu.