Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Sikorska po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku Z. R. o zmianę postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 2 grudnia 2014 r. umarzającego postępowanie sądowoadministracyjne wszczęte wnioskiem o przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych (pkt I sentencji) i odmawiającego przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym ustanowienie adwokata z urzędu (pkt II sentencji) w sprawie z wniosku Z. R. o wznowienie postępowania sądowoadministracyjnego zakończonego postanowieniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 21 lipca 2014 r., sygn. akt IV SAB/Wr 52/14 odrzucającym skargę Z. R. na bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. w przedmiocie rozpatrzenia podania z dnia 18 marca 2013 r. postanawia: I. odmówić zmiany postanowienia Sądu z dnia 2 grudnia 2014 r. w pkt I sentencji umarzającym postępowanie sądowoadministracyjne wszczęte wnioskiem o przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych; II. zmienić postanowienie Sądu z dnia 2 grudnia 2014 r. w pkt II sentencji w ten sposób, że postanawia przyznać prawo pomocy w zakresie obejmującym ustanowienie adwokata z urzędu.
Postanowieniem Sądu z dnia 2 grudnia 2014 r. umorzono postępowanie sądowoadministracyjne wszczęte wnioskiem o przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych (pkt I sentencji) i odmówiono skarżącemu przyznania prawa pomocy w zakresie obejmującym ustanowienie adwokata z urzędu (pkt II sentencji).
W jego uzasadnieniu wskazano, że skarżącemu nie przysługuje prawo pomocy w powyższym zakresie z uwagi na to, że nadużywa on prawa do przyznania mu prawa pomocy. Stwierdzono m. in., że skarżący w okresie od 2009 do 2014 r. wniósł do IV Wydziału tutejszego Sądu 431 skarg i wniosków wszczynających postepowanie. W większości rozpoznanych spraw skargi zostały odrzucone, a więc nie doszło do ich merytorycznego rozpoznania. W tym samym okresie skarżący założył także 240 wniosków o przyznanie prawa pomocy. Skarżący złożył również wnioski o stwierdzenie niezgodności z prawem orzeczeń kończących postępowania sądowe, a także wnioski o dokonanie wykładni tych orzeczeń i wstrzymanie ich wykonania. Składał również wielokrotnie wnioski o wyłączenie sędziów Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, przy czym po wyznaczeniu przez Naczelny Sąd Administracyjny innego Sądu np. w Gliwicach, w Opolu, celem rozpoznania spraw, skarżący wnosił o wyłączenie również i tych Sądów.
W postanowieniu tym stwierdzono, że powyższe okoliczności oraz charakter rozstrzygnięć poddanych kontroli sądowej, gdzie większość skarg została odrzucona dowodzą, że celem skarżącego nie jest faktyczna obrona swych praw w postępowaniu sądowoadministracyjnym lecz inicjowanie postępowań sądowych.
Podkreślono, że prawo pomocy stanowi formę realizacji prawa do sądu i nie może być przyznane podmiotowi, który ze swojego prawa czyni nienależyty użytek.
Postanowienie to zostało doręczone skarżącemu w dniu 15 grudnia 2014 r.
W dniu 18 grudnia 2014 r. skarżący złożył wniosek o zmianę tego postanowienia i przyznanie prawa pomocy w pełnym zakresie, w tym ustanowienie adwokata, z uwagi na nowe okoliczności. W jego uzasadnieniu podniósł, że we wspomnianym postanowieniu Sąd stwierdził, iż niedostatecznie uzasadnił swoją sytuację materialną i bytową, aby uzyskać pomoc w pełnym zakresie. Podał, że domaga się ustanowienia adwokata z urzędu do sprawy o wznowienia postępowania. Udział adwokata jest niezbędny w celu uniknięcia niebezpieczeństwa dla zdrowia lub życia i wynika z przestępstwa, które jest oczywiste i nie budzi wątpliwości. Przestępstwo to polega na próbie wymuszenia przez pracownika MOPS we wrześniu 2012 r. podpisania niekorzystnego kontraktu socjalnego, gdyż Prezydent Miasta nie zagwarantował mu środków na jego realizację. Przestępstwo to wpływa na rozstrzygnięcie Sądu, gdyż odmawiając podpisania kontraktu został pozbawiony środków do życia. Nie posiada środków na opłacenie czynszu i mediów więc zarządca wszczął postępowanie sądowe o sygn. IX C 1101/14 o eksmisję, a zakład energetyczny dodatkowo wystąpił do komornika o ściągnięcie zasądzonej przez referendarza sądowego w L. zaległości z tytułu energii elektrycznej. Ponadto Sąd odmówił rozpoznania skargi na komornika, a Sąd Rejonowy VI Wydział Karny nałożył grzywnę za domniemaną kradzież, której nie jest w stanie uiścić.