Wrocław 1 lipca 2009 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Sędzia NSA Mirosława Rozbicka-Ostrowska po rozpoznaniu w dniu 1 lipca 2009 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi E. T. na bezczynność Dyrektora Ośrodka Pomocy Społecznej w K. w przedmiocie przyznania zasiłku celowego na pokrycie zadłużenia z tytułu opłat za czynsz mieszkaniowy postanawia: odrzucić skargę.
E. T. wniósł w dniu 4 maja 2009 r. bezpośrednio do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skargę na bezczynność Dyrektora Ośrodka Pomocy Społecznej w K.. Pismem z dnia 19 maja 2009 r. wezwano skarżącego o sprecyzowanie przedmiotu bezczynności organu oraz oświadczenie się czy przed wniesieniem skargi w sprawie bezczynności zwracał się do organu wyższego stopnia z zażaleniem na bezczynność organu, którego skarga dotyczy. W piśmie procesowym z dnia 4 czerwca 2009 r. skarżący oświadczył, że bezczynność dotyczy działania Ośrodka Pomocy Społecznej w K., wskazując jednocześnie, że zwracał się w swojej sprawie do Rzecznika Praw Obywatelskich oraz Burmistrza Miasta K.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Dopuszczalność wszczęcia postępowania sądowo-administracyjnego jest obwarowana wieloma ograniczeniami, do których należy zaliczyć między innymi przesłankę dopuszczalności skargi, a mianowicie przesłankę wyczerpania obrony na drodze postępowania administracyjnego lub w innej formie obrony podjętej przed organem wykonującym administrację publiczną. Stanowi o tym przepis art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) (zwanej dalej p.p.s.a.), który przewiduje, że skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator lub Rzecznik Praw Obywatelskich. Wskazać przy tym należy, że samo wniesienie środka zaskarżenia nie jest równoznaczne ze spełnieniem warunku, o którym mowa w art. 52 § 1 p.p.s.a. Stosownie bowiem do przepisu art. 52 § 2 p.p.s.a. przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie. Nie można zatem mówić o spełnieniu tego warunku, dopóki wniesiony przez stronę środek zaskarżenia nie zostanie rozpoznany przez organ administracyjny. W przypadku skargi na bezczynność organu, jej wniesienie dopuszczalne jest wówczas, gdy strona wyczerpała tryb przewidziany w art. 37 k.p.a., to znaczy złożyła zażalenie do organu wyższego stopnia na niezałatwienie sprawy w terminie. Zażalenie, o którym mowa we wskazanym przepisie, równoznaczne jest ze środkiem zaskarżenia i spełnia kryterium wyczerpania środków zaskarżenia w rozumieniu art. 52 § 2 p.p.s.a. Jak wynika z akt sprawy, a w szczególności z oświadczenia skarżącego zawartego w jego piśmie z dnia 4 czerwca 2009 r., skarżący przed wniesieniem skargi do Sądu nie złożył do organu administracji wyższego stopnia, którym w niniejszej sprawie jest Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W., zażalenia na niezałatwienie sprawy w terminie przez Dyrektora Ośrodka Pomocy Społecznej w K. Wymóg dopuszczalności skargi, o jakim mowa wyżej nie został więc spełniony, co czyni skargę niedopuszczalną. W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a., Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji postanowienia.