Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Henryk Ożóg, po rozpoznaniu w dniu 14 maja 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi [...] na bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. w przedmiocie wezwania do dokonania czynności i usunięcia naruszenia prawa postanawia I. umorzyć postępowanie sądowoadministracyjne; II. odmówić zawieszenia postępowania sądowego.
1. Pismem z dnia 6 marca 2014 r. [...] (skarżący) wniósł skargę "na bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. (SKO) i brak orzeczenia na pismo strony z dnia 27 stycznia 2014 r. zawierające wezwanie do dokonania czynności i usunięcia naruszenia prawa z żądaniem rozpatrzenia podania z dnia 28 sierpnia 2013 r. w oparciu o art. 235 kpa".
Odpowiadając na skargę SKO wniosło o umorzenie postępowania z następujących względów:
Pismem z dnia 28 sierpnia 2013 r. skarżący złożył skargę na pracownika MOPS we W. Skarga ta - stosownie do art. 232 § 2 kpa, została przekazana dyrektorowi MOPS we W.
Pismem z dnia 27 stycznia 2014 r. skarżący wezwał SKO do usunięcia naruszenia prawa i rozpatrzenia jego pisma z dnia 28 sierpnia 2013 r. W piśmie tym wskazał, że domaga się stwierdzenia nieważności decyzji MOPS z dnia [...] 2013 r. (...). Pismem z dnia 27 lutego 2014 r. SKO poinformowało skarżącego, że skarga z dnia 28 sierpnia 2013 r. na pracownika MOPS została przekazana wg właściwości temu Ośrodkowi. Stwierdzono jednocześnie, że w skardze tej nie było żądania stwierdzenia nieważności decyzji organu I instancji.
Skarżący - mimo tych wyjaśnień zażalił się na bezczynność SKO "i brak orzeczenia na pismo strony z dnia 27 stycznia 2014 r. zawierające wezwanie do dokonania czynności i usunięcia naruszenia prawa z żądaniem rozpatrzenia podania z dnia 28 sierpnia 2013 r."
W tej sytuacji SKO postanowieniem z dnia [....] 2014 r., umorzyło postępowanie wszczęte tym wezwaniem.
Postępowanie sądowe tym samym, wszczęte skargą z dnia 6 marca 2014 r. stało się bezprzedmiotowe. Organ administracyjny bowiem sam zniósł bezczynność zarzucaną mu przez skarżącego. Sąd zaś uznając, że bezczynność istotnie zaistniała zobowiązałby jedynie do stosownego załatwienia wezwania skarżącego z dnia 27 stycznia 2014 r.
Biorąc to pod uwagę, na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 ppsa należało orzec jak w pkt I sentencji postanowienia.
2. Brak również podstaw do zawieszenia postępowania sądowego zgodnie z żądaniem skargi. Omówiona bowiem w pkt 1 uzasadnienia sprawa ma samoistny charakter i nie wiąże się z jakimkolwiek postępowaniem prowadzonym z inicjatywy procesowej skarżącego. Przepisy art. 56 i art. 124 § 1 pkt 6 ppsa nie mają tu zastosowania.
Z tego względu należało odmówić zawieszenia postępowania sądowego w sprawie określonej w sentencji postanowienia.
H.B.14.05.2014 r.