Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Lidia Serwiniowska po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M. N. na bezczynność Burmistrza Ś. w przedmiocie postępowania dotyczącego refundacji kosztów dowozu dziecka niepełnosprawnego postanawia: odrzucić skargę.
Pismem z dnia 27 lutego 2013 r. M. N., dalej skarżąca, wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skargę na bezczynność Burmistrza Ś. w przedmiocie postępowania dotyczącego refundacji kosztów dowozu dziecka niepełnosprawnego. Zarzucając naruszenie art. 8, art. 12, art. 35 § 1 i art. 36 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t. j. z 2000 r. Dz. U nr 98, poz. 1071 ze zm.), dalej k.p.a. wniosła o:
1. zobowiązanie organu do wydania decyzji administracyjnej w terminie 14 dni od daty doręczenia akt, nakazującej wykonanie decyzji Miejsko - Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w Ś. z dnia [...]12.2012 r. sygn. [...] kierującej syna skarżącej - M. N. do Ośrodka Opiekuńczo-Rehabilitacyjnego w L., dalej ośrodek;
2. zobowiązanie organu do zapewnienia niepełnosprawnemu w stopniu znacznym synowi skarżącej nieodpłatnego dowozu do Ośrodka Opiekuńczo-Rehabilitacyjnego w L. transportem własnym skarżącej (z refundacją 100% kosztów ponoszonych przez rodziców dziecka); a także nakazanie zwrotu bezumownie ponoszonych w grudniu 2012 r. kosztów dowożenia dziecka;
3. zasądzenie od organu kosztów postępowania w sprawie;
4. wymierzenie organowi grzywny w trybie art. 149 § 1 i 2 p.p.s.a.
W uzasadnieniu podała, że w dniu [...] października 2012 r. rozwiązano z nią umowę zawartą w dniu [...] sierpnia 2012 r. o zwrot kosztów dowożenia jej syna niepełnosprawnego w stopniu znacznym (z niepełnosprawnością sprzężoną) do ośrodka. Wskazała, że organ zaproponował jej kolejną umowę, na którą skarżąca się nie zgodziła, bowiem nie refundowała w 100% kosztów dowozu dziecka niepełnosprawnego. Podniosła, że powyższe doprowadziło do tego, że w grudniu 2012 r. przez okres 16 dni zmuszona była dowozić syna do ośrodka bezumownie. Podniosła, że organ zamiast załatwić tę sprawę stosowną decyzją administracyjną w trybie art. 35 § 1 i 2 k.p.a., nic nie zrobił i przeciągał tę sprawę, pozbawiając jej syna rehabilitacji i 8 godzin dziennie opieki w ośrodku.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie. W uzasadnieniu wskazał, że kwestia zwrotu ponoszonych kosztów dowozu dziecka do ośrodka jest nadal w toku. Potwierdził, że w dniu [...] października 2012 r. organ rozwiązał ze skarżącą umowę z dnia [...] sierpnia 2012 r. określającą zasady kosztów przejazdu ucznia niepełnosprawnego, jego rodziców, opiekunów lub opiekunów prawnych do szkoły lub ośrodka prywatnym samochodem osobowym. Zwrot kosztów obywał się z uwzględnieniem liczy przejechanych kilometrów w ciągu miesiąca na trasie dom-placówka-dom, pomnożonej przez stawkę za 1 km w kwocie 0,46 zł. Rozwiązanie ww. umowy nastąpiło po wprowadzeniu w dniu [...] września 2012 r. zarządzenia organu nr [....] w sprawie zasad zwrotu kosztów przejazdu dzieci i uczniów niepełnosprawnych oraz ich rodziców, opiekunów lub opiekunów prawnych z miejsca zamieszkania do przedszkola, szkoły lub ośrodka umożliwiającego realizację obowiązku szkolnego i nauki. Wskazał, że ww. akt prawny miał na celu ujednolicenie zwrotu kosztów oraz równe traktowanie wszystkich osób korzystających z tej formy pomocy.