Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Grażyna Radzicka po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2013r. na posiedzeniu niejawnym wniosku K. Z. o przyznanie prawa pomocy postanawia odmówić prawa pomocy
K. Z. przed formalnym wniesieniem skargi do sądu złożył wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie ustanowienia adwokata w sprawie dotyczącej decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] maja 2013r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego, specjalnego zasiłku celowego oraz zasiłku celowego pod warunkiem zwrotu.
Pismem z dnia [...] maja 2013r. wezwano wnioskodawcę do wyjaśnienia, czy wnosił odwołanie od decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] marca 2013r. nr [...] oraz do podania daty i numeru decyzji wydanej przez organ odwoławczy. Powyższego należało wykonać w terminie 7 dni od doręczenia wezwania pod rygorem przyjęcia, iż skarżący nie wnosił odwołania od w/w decyzji.
W piśmie z dnia [...] maja 2013r. skarżący wyjaśnił, że złożył odwołanie od wskazanej we wniosku o przyznanie prawa pomocy decyzji Prezydenta Miasta [...]. Skarżący podniósł również, iż wnosi o przyznanie adwokata z urzędu na stałe do reprezentowania go przed Sądem.
Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż zgodnie z art. 243 § 1 zdanie pierwsze ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 - dalej ppsa) prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania. Jednakże, w myśl art. 247 p.p.s.a. prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi. W orzecznictwie wskazuje się, iż o oczywistej bezzasadności skargi można mówić, gdy bez potrzeby głębszej analizy prawnej nie ulega najmniejszej wątpliwości, że nie może ona zostać uwzględniona. Chodzi więc o sytuację, w której obowiązujące prawo jasno i jednoznacznie wyklucza możliwość uwzględnienia żądania skarżącego (zob. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 kwietnia 2011 r., II OZ 295/11 i przytoczone tam orzeczenia oraz literatura).
Zdaniem Sądu taka właśnie sytuacja wystąpiła w niniejszej sprawie. Rozstrzygnięciem od którego Skarżący zamierzał wnieść skargę jest bowiem decyzja Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] maja 2013r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego, specjalnego zasiłku celowego oraz zasiłku celowego pod warunkiem zwrotu. Powyższa decyzja stanowi rozstrzygnięcie organu I instancji co wyklucza możliwość skutecznego wniesienia skargi od powyższego rozstrzygnięcia.
Artykuł 52 § 1 p.p.s.a. ustanawia bowiem zasadę, że skargę można wnieść dopiero po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator lub Rzecznik Praw Obywatelskich. Artykuł 52 § 2 p.p.s.a. określa, że przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie. Jedynie jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi, skargę na akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu - w terminie czternastu dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności - do usunięcia naruszenia prawa. Niewyczerpanie przed wniesieniem skargi do sądu drogi przewidzianej w powołanym wyżej przepisie, musi prowadzić do jej odrzucenia, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a., jako niedopuszczalnej (por. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi komentarz, T. Woś. H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Warszawa 2005 str. 87 tezy 75 i 76 oraz str. 236 tezy 5 i 6).