Trybunał Konstytucyjny, wobec wycofania wniosku przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej postanowił umorzyć postępowanie.
Postępowanie, które toczy się w trybie art. 18 ust. 4 Małej Konstytucji /kontrola prewencyjna/ charakteryzuje się licznymi odrębnościami w porównaniu z kontrolą następczą, dokonywaną na podstawie art. 33 przepisów konstytucyjnych.
Jedną z tych odrębności jest wyłączność kompetencji Prezydenta RP do występowania z wnioskami o zbadanie konstytucyjności ustawy przyjętej już przez parlament, ale jeszcze nie podpisanej przez Prezydenta.
Trybunał Konstytucyjny nie dysponuje w tym postępowaniu możliwością wszczęcia kontroli z inicjatywy własnej /art. 22 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym/.
W konsekwencji wycofanie wniosku przez Prezydenta nie daje Trybunałowi Konstytucyjnemu możliwości prowadzenia sprawy podjętej z inicjatywy własnej.
W postępowaniach, które toczą się w trybie art. 18 ust. 4 /a więc i art. 23 ust. 6/ Małej Konstytucji, Trybunał Konstytucyjny jest związany cofnięciem wniosku i musi w takim wypadku umorzyć postępowanie.
Analogiczne stanowisko zajął Trybunał Konstytucyjny na tle przepisu art. 27 ust. 4 Konstytucji RP /zob. orzeczenie z dnia 25 lutego 1992 r. K 3/91 - OTK 1992 cz. I poz. /.
Wobec identyczności ujęcia procedury kontroli prewencyjnej w art. 27 ust. 4 Konstytucji RP i w art. 18 ust. 4 Małej Konstytucji należy przyjąć brak podstaw do odstępowania od przyjętych wówczas konkluzji.
Umorzenie postępowania oznacza, że sprawa nie mogła zostać rozpatrzona co do meritum i Trybunał Konstytucyjny nie mógł ustosunkować się do zarzutu jaki Wnioskodawca stawiał zakwestionowanemu unormowaniu ustawy budżetowej na rok 1995. Można jednak uznać, że decyzja Wnioskodawcy o cofnięciu wniosku oznacza, iż po ponownym rozważeniu sprawy nie widzi on już podstaw do uznania tego unormowania za sprzeczne z konstytucją.