Niewłaściwe reprezentowanie interesów strony przez jej pełnomocnika procesowego nie jest tożsame z brakiem należytej reprezentacji strony w postępowaniu w rozumieniu art. 271 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/. Nie może więc stanowić ustawowej podstawy wznowienia postępowania.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 11 lutego 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Sabiny T. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 17 maja 2004 r. 3/II SA/Ka 3237/03 w sprawie ze skargi Sabiny T. na decyzję (...) Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w K. z dnia 6 czerwca 2000 r. w przedmiocie wznowienia postępowania sądowego postanawia - oddalić skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach postanowieniem z dnia 17 maja 2004 r. 3/II SA/Ka 3237/03 odrzucił wniosek Sabiny T. o wznowienie postępowania zakończonego postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Katowicach z dnia 25 września 2000 r. II SA/Ka 1620/00 odrzucającym skargę Sabiny T. na decyzję (...) Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w K. z dnia 6 czerwca 2000 r. w przedmiocie choroby zawodowej. W uzasadnieniu postanowienia Sąd podniósł, że Sabina T. w swym wniosku o wznowienie postępowania z dnia 12.12.2003 r. oraz piśmie procesowym z dnia 2.01.2004 r. przyczyn wznowienia upatrywała w art. 401 ust. 2 i art. 403 par. 2 i 3 Kpa, ponieważ jej zdaniem nie była należycie reprezentowana przez swojego pełnomocnika /adwokata/. Przez brak należytej reprezentacji strona rozumie postępowanie swojego adwokata, który złożył skargę do Sądu z przekroczeniem ustawowego 30-dniowego terminu, co spowodowało jej odrzucenie, a potem nie powiadomił jej o wyniku sprawy. Z dniem 1.01.2004 r. weszły w życie ustawy reformujące sądownictwo administracyjne, tj. ustawa z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych /Dz.U. nr 153 poz. 1269/, ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ i ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1271/. W myśl art. 103 ostatniej z powołanych ustaw w sprawie o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym orzeczeniem Naczelnego Sądu Administracyjnego wydanym przed dniem 1 I 2004 r. orzeka właściwy wojewódzki sąd administracyjny na podstawie przepisów ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. W myśl art. 280 par. 1 tej ustawy sąd bada na posiedzeniu niejawnym, czy skarga jest wniesiona w terminie i czy opiera się na ustawowej podstawie wznowienia. W braku jednego z tych wymagań sąd odrzuci wniosek, w przeciwnym razie wyznaczy rozprawę. Odpowiednikiem powołanego przez wnioskodawczynię art. 401 ust. 2 Kpc jest obecnie art. 271 pkt 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, który stanowi, że można żądać wznowienia postępowania z powodu nieważności, jeżeli strona nie miała zdolności sądowej lub procesowej albo nie była należycie reprezentowana lub jeżeli wskutek naruszenia przepisów prawa była pozbawiona możności działania, nie można jednak żądać wznowienia, jeżeli przed uprawomocnieniem się orzeczenia niemożność działania ustała lub brak reprezentacji był podniesiony w drodze zarzutu albo strona potwierdziła dokonane czynności procesowe. Zaś odpowiednikiem przywołanego przez stronę przepisu art. 40 par. 2 i 3 Kpc jest obecnie art. 273 tej ustawy, który stanowi w par. 2, że można żądać wznowienia w razie późniejszego wykrycia takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu, a w par. 3, iż można żądać wznowienia w razie późniejszego wykrycia prawomocnego orzeczenia dotyczącego tej samej sprawy. W tym przypadku przedmiotem rozpoznania przez sąd jest nie tylko zaskarżone orzeczenie, lecz są również z urzędu inne prawomocne orzeczenia dotyczące tej samej sprawy. Sąd zaznaczył, że w treści wniosku o wznowienie przedmiotowego postępowania i uzupełniającego go pisma z dnia 2.01.2004 r., nie wskazano żadnych okoliczności, które mogłyby stanowić podstawę do wznowienia postępowania w myśl art. 273 par. 2 i 3 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Nie zachodzi w sprawie także druga powoływana przez stronę podstawa wznowienia /art. 271 pkt 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi/, a mianowicie brak należytej reprezentacji. Sąd podkreślił, że należyta reprezentacja jest związana z występowaniem w charakterze organów reprezentujących podmioty niebędące osobami fizycznymi oraz w roli przedstawicieli ustawowych nieletnich i osób ubezwłasnowolnionych. Nie dotyczy natomiast sposobu występowania w charakterze pełnomocnika procesowego /np. adwokata/. Podniesiony przez stronę zarzut niewłaściwej reprezentacji należy rozumieć jako nieprawidłowe reprezentowanie jej interesów. Nie jest to jednak przyczyna nieważności postępowania. Czym innym jest brak "należytej reprezentacji" co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca, a czym innym niewłaściwe reprezentowanie interesów strony przez ustanowionego adwokata. Pogląd ten podziela Sąd Najwyższy, który w postanowieniu z dnia 9 czerwca 2000 r. I PRN 277/00 /OSNP 2002 nr 1 poz. 15/ wskazał wprost, że nienależyta reprezentacja jako podstawa wznowienia postępowania nie dotyczy sposobu zastępowania strony przez pełnomocnika procesowego. W związku z tym, że wniosek Sabiny T. nie opiera się na ustawowych podstawach wznowienia, Sąd postanowił go odrzucić w oparciu o powołany art. 280 par. 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.