Skarga kasacyjna na decyzję SKO w Ł. w przedmiocie ustalenia opłaty adiacenckiej
Tezy

Gmina, której organ wydał decyzję w sprawie w pierwszej instancji nie ma legitymacji skargowej do wniesienia skargi do sądu administracyjnego na decyzję organu odwoławczego, wydaną w tejże sprawie. Z tego powodu jej skarga podlega odrzuceniu jako niedopuszczalna na zasadzie art. 58 par. 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Janina Antosiewicz, Sędziowie NSA Andrzej Jurkiewicz (spr.), Wojciech Chróścielewski, Protokolant Tomasz Zieliński, po rozpoznaniu w dniu 8 lipca 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Gminy-Miasta Z. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 12 sierpnia 2004 r. sygn. akt II SA/Łd 19/04 w sprawie ze skargi Gminy-Miasta Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia 10 grudnia 2003 r. (...) w przedmiocie ustalenia opłaty adiacenckiej postanawia 1. oddalić skargę kasacyjną 2. zasądzić od Gminy-Miasta Z. na rzecz Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. kwotę 120 /słownie: sto dwadzieścia/ zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie strona 1/3

Postanowieniem z dnia 12 sierpnia 2004 r., II SA/Łd 19/04 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi odrzucił skargę Gminy-Miasta Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia 10 grudnia 2003 r., (...), w przedmiocie ustalenia opłaty adiacenckiej. Postanowienie to zostało wydane w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. swoją decyzja wydana na podstawie art. 138 par. 2 w zw. z art. 77 par. 1 Kpa oraz w związku z art. 145 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami /Dz.U. 2000 nr 46 poz. 543 ze zm./ uchyliło w całości decyzję Prezydenta Miasta Z. z dnia 23 października 2003 r. o ustaleniu opłaty adiacenckiej w kwocie 960 zł z tytułu wzrostu w wyniku budowy sieci wodociągowej wartości nieruchomości położonej w Z. przy ul. S. 10, stanowiącej własność Piotra F. i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji.

Skargę na tę decyzję złożyła Gmina Miasto Z. reprezentowana przez Prezydenta Miasta Z.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. zakwestionowało interes prawny skarżącej we wniesieniu skargi, uważając, iż interes, na który powołano się w skardze jest interesem faktycznym a nie prawnym. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi odrzucając skargę stwierdził m.in. że skargę na decyzje wniósł organ administracji, który wydał w sprawie decyzję w I instancji, a dopuszczenie złożenia przez niego skargi prowadziłoby do sytuacji, iż stronami postępowania sądowoadministracyjnego byłyby dwa organy administracji orzekające w tej samej sprawie. Sąd uznał, że Gmina Miasta Z. nie ma w rozpatrywanej sprawie interesu prawnego opartego o konkretny przepis prawa materialnego a wyłącznie interes faktyczny sprowadzający się do pobrania opłaty związanej ze wzrostem wartości działki. Powołano się przy tym na orzecznictwo sądowe i poglądy doktrynalne z których wynika, że nie można łączyć w jednym postępowaniu funkcji organu orzekającego i strony postępowania, a powierzenia organowi administracji funkcji orzeczniczych w postępowaniu administracyjnym wyłącza możliwość dochodzenia, przez ten organ czy jednostkę samorządu terytorialnego, która reprezentuje, jej interesu prawnego w postępowaniu administracyjnym i sądowoadministracyjnym.

W skardze kasacyjnej Gmina Miasta Z. reprezentowana przez radcę prawnego zaskarżyła postanowienie Sądu I instancji w całości zarzucając mu:

- naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 144 i art. 148 ustawy o gospodarce nieruchomościami, polegające na przyjęciu, że przepisy te nie tworzą dla skarżącego uprawnienia podlegającego ustawowej ochronie, pomimo, iż przewidują one obowiązek uiszczenia opłaty adiacenckiej, ustalają jednocześnie zasady waloryzacji opłat i przewidują stosowanie przepisów Kc w przypadku opóźnienia lub zwłoki tej opłaty ;

- naruszenie przepisów postępowania - art. 50 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /powoływanego dalej jako p.p.s.a./ poprzez przyjęcie, iż Gmina Miasta Z. nie jest podmiotem uprawnionym do wniesienia skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł., które miało istotny wpływ na wynik sprawy. W oparciu o te zarzuty wniesiono o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu skargi wskazano, że interes prawny skarżącego wynika z art. 148 ustawy o gospodarce nieruchomościami, który przyznaje Gminie prawo zarówno na płaszczyźnie prawa cywilnego, jak i administracyjnego, nie jest więc to, tak jak uważa Sąd I instancji interes faktyczny tylko interes prawny.

Strona 1/3