Skarga kasacyjna na postanowienie Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w B. w przedmiocie stanowiska wierzyciela co do zarzutów zgłoszonych do postępowania egzekucyjnego
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Alicja Plucińska - Filipowicz po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2005r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Dariusza i Edyty B. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 20 maja 2004 r. sygn. akt SA/Bk 1196/03 o odrzuceniu skargi kasacyjnej Dariusza i Edyty B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 3 lutego 2004 r. sygn. akt SA/Bk 1196/03 wydanego w sprawie ze skargi Dariusza i Edyty B. na postanowienie Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w B. z dnia 14 sierpnia 2003 r. (...) w przedmiocie stanowiska wierzyciela co do zarzutów zgłoszonych do postępowania egzekucyjnego postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie.

Uzasadnienie

Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 3 września 2004 r., OZ 391/04 odrzucił zażalenie Edyty i Dariusza B. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 20 maja 2004 r., SA/Bk 1196/03 o odrzuceniu skargi kasacyjnej w sprawie ze skargi tychże na postanowienie Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w B. z dnia 14 sierpnia 2003 r. Powodem odrzucenia zażalenia było przyjęcie, iż środkiem odwoławczym od postanowienia Sądu I instancji jest w niniejszej sprawie skarga kasacyjna a nie zażalenie.

W związku z powyższym Dariusz i Edyta B., reprezentowani przez radcę prawnego Feliksa Franciszka M., wnieśli skargę kasacyjną zarzucając postanowieniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, iż odrzucając skargę kasacyjną, której przedmiotem jest stanowisko wierzyciela co do zarzutów zgłoszonych do postępowania egzekucyjnego, ze względu na braki pełnomocnictwa, błędnie przyjął, że braki te dawały podstawę do odrzucenia skargi kasacyjnej. Omyłkowo bowiem w pełnomocnictwie podano, że dotyczy ono postępowania przed Sądem Najwyższym, zwłaszcza iż szczegółowo wskazano przedmiot sprawy /opróżnienie lokalu/ toczącej się przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym, zaś uzupełnienie pełnomocnictwa o oświadczenie wymagane stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych kilka dni po terminie zakreślonym przez Sąd do usunięcia tego braku, ze względu na inwalidztwo pełnomocnika i pogorszenie jego stanu zdrowia, także w ocenie wnoszącego skargę kasacyjną nie stanowiło takiego uchybienia, które powinno uzasadniać odrzucenie skargi kasacyjnej. Ponadto "nadmierny rygoryzm" Sądu miał miejsce w sprawie dotyczącej wykwaterowania skarżących z zajmowanego mieszkania.

Powołując się na przepisy art. 175, 176 i 37 w zw. z art. 178 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ wnoszący skargę kasacyjną wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego postanowienia i nadanie biegu skardze kasacyjnej z dnia 31 marca 2004 r.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna wniesiona od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 20 maja 2004 r. stosownie do oceny prawnej wyrażonej w postanowieniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 września 2004 r. zasługuje na uwzględnienie.

Należy przyznać rację wnoszącemu skargę kasacyjną, iż potraktowanie omyłkowego wskazania w pełnomocnictwie udzielonym radcy prawnemu, iż dotyczy ono reprezentowania strony przed Sądem Najwyższym, podczas gdy z treści tego pełnomocnictwa wynikało, że sprawa toczy się przed sądem administracyjnym I instancji jako powodu do odrzucenia skargi kasacyjnej może być uznane za nadmierny rygoryzm.

Uchybienie terminu wyznaczonego przez Sąd I instancji do nadesłania oświadczenia wymaganego przez art. 8 ust. 2 ustawy o radcach prawnych, przez pełnomocnika, który jest inwalidą, nadto w sytuacji pogorszonego stanu zdrowia /przedstawił na tę okoliczność stosowne dowody/, także w tej sprawie w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie powinno skutkować odrzuceniem skargi kasacyjnej.

Z powyższych przyczyn orzeczono, jak w sentencji postanowienia.

Postanowienie niniejsze ma ten skutek, iż zostanie nadany bieg skardze kasacyjnej z dnia 31 marca 2004 r. wniesionej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 3 lutego 2004 r., SA/Bk 1196/03 ze skargi na orzeczenie Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w B.

Strona 1/1