Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Jerzy Sulimierski po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2004 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej D. G. od postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego O Z w Krakowie z dnia 27 listopada 2003 r. sygn. akt II SA/Kr 774/03 odrzucającego zażalenie w sprawie ze skargi o wznowienie postępowania sądowego zakończonego wyrokiem NSA O Z w Krakowie z dnia 21 marca 2003 r. sygn .akt II SA/Kr 308/01 w przedmiocie zasiłku celowego postanawia odrzucić skargę kasacyjną
Postanowieniem z dnia 29 sierpnia 2003 r. Naczelny Sąd Administracyjny OZ w Krakowie odrzucił skargę D. G. o wznowienie postępowania sądowego zakończonego wyrokiem NSA z dnia 21 marca 2003 r. sygn. akt II SA/Kr 308/1 w przedmiocie zasiłku celowego, ponieważ nie zgadzała się z jego treścią - uznając, że wyrok ten narusza przepisy proceduralne (art. 71 pkt l, 51 pkt 4 i 72 pkt l kpc) oraz Konstytucję RP, a nadto sankcjonuje wadliwą praktykę organów administracji zobowiązanych do niesienia obywatelom pomocy społecznej. Rozpatrując wniosek skarżącej NSA zważył, że wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem dopuszczalne być może z dwóch grup przyczyn, a mianowicie : z przyczyn nieważności (art. 401 kpc) i z przyczyn restytucyjnych (art. 403 § l i § 2 kpc). Wznowienie postępowania nie może być więc oparte na tym, że prawomocne orzeczenie naruszyło prawo materialne. W świetle powyższych uwag Sąd przyjął, że pismo skarżącej o wznowienie jest w istocie niedopuszczalną skargą i podlega odrzuceniu, skoro skarga zarzuca zakwestionowanemu wyrokowi naruszenie prawa materialnego i procesowego przez błędną jego wykładnię. Z tych też względów Sąd odrzucił skargę o wznowienie postępowania sądowego na podstawie art. 27 ust. 2 ustawy z 11.V.1995 r. o NSA (Dz. . Nr 74 poz. 368 ze zm.) w zw. z art. 401 kpc, 403 § l i 2 kpc oraz w zw. z art. 59 cyt. ustawy o NSA.
Wskutek wniesienia zażalenia przez D. G. na powyższe postanowienie, NSA OZ w Krakowie postanowieniem z dnia 27 listopada 2003 r. odrzucił zażalenie W uzasadnieniu tego postanowienia Sąd podniósł, że w świetle art. 57 ust. l ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym ( Dz. U. Nr 74 poz. 368 ze zmianami ) orzeczenia Sadu ( z wyjątkiem orzeczeń, od których wniesiono sprzeciw na podstawie art. 39 ust. 2 i art. 47 ust. 3 ) są prawomocne. Oznacza to, że nie przysługują od nich zwykłe środki odwoławcze, do których należy zaliczyć wniesione przez stronę zażalenie. W tej sytuacji, wspomniane zażalenie podlegało odrzuceniu na podstawie art. 57 ust. l i art. 59 cytowanej wyżej ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym oraz art. 397 § 2 kpc i art. 370 kpc.
Pismem z dnia 13 stycznia 2004 r. D. G. wniosła "zażalenie" na postanowienie z dnia 27 listopada 2003 r., w którym podniosła szereg zarzutów pod adresem organu pomocy społecznej oraz Sądu (m.in. brak wnikliwości w rozpatrzeniu jej wniosku oraz nieprzestrzeganie prawa).
Wojewódzki Sąd Administracyjnego w Krakowie w wyniku wydanego zarządzenia z dnia 25.02.2004 r. na podstawie art. 101 Przepisów wprowadzających ustawę Praw-Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawy -Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi przedmiotowe "zażalenie" przesłał do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Na wstępie wyjaśnienia wymaga, że w myśl art. 57 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym, orzeczenia tego Sądu jako prawomocne i nie podlegają zaskarżeniu w toku instancji. Z dniem 1 stycznia 2004 r. utraciła moc wskazana wyżej ustawa o Naczelnym Sądzie Administracyjnym na podstawie art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, pózn. 1271). Wspomniane przepisy wprowadzające w art. 101 i 102 ustanowiły wyjątki od niezaskarżalności orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego wydanych pod rządami ustawy z 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym. Na podstawie tych przepisów, strona może wnieść skargę kasacyjną bezpośrednio do Naczelnego Sądu Administracyjnego, funkcjonującego obecnie po l stycznia 2004 r. Terminy wniesienia skargi kasacyjnej zostały określone w powołanych już wyżej przepisach art. 101 i 102. Wniesienie skargi kasacyjnej według zasad określonych w art. 101 lub 102 przepisów wprowadzających, następuje na podstawie przepisów ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( dz. U. Nr 153, poz. 1269). Art. 173 § l tej ustawy stanowi, że skarga kasacyjna przysługuje od wyroku i postanowienia kończącego postępowanie. Pomijając niedopuszczalność zażalenia na postanowienia sądu( o czym była mowa na wstępie), zarówno zaskarżonego postanowienia z 29 sierpnia 2003 r., jak i z dnia 27 listopada 2003 r. i mając na uwadze, że dotyczą wznowienia postępowania sądowego- przyjąć należało, iż postanowienia te maja charakter postanowień kończących postępowanie. To przesądzałoby o dopuszczalności skargi kasacyjnej w tej sprawie. Tak jak powyżej wyjaśniono, art. 101 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Przepisy wprowadzające - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1271) stanowi, że w sprawach zakończonych prawomocnym orzeczeniem Naczelnego Sądu Administracyjnego przed dniem 1 stycznia 2004 r., w których nie upłynął termin do wniesienia rewizji nadzwyczajnej do Sądu Najwyższego strona może w zakreślonym terminie do dnia 31 marca 2004 r. wnieść skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Wniesienie skargi kasacyjnej według art. 101 przepisów wprowadzających następuje bezpośrednio do Naczelnego Sądu Administracyjnego na podstawie przepisów ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270). Oznacza to, że skarga musi odpowiadać warunkom określonym w art. 176 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz powinna być sporządzona przez adwokata lub radcę prawnego - art. 175 § 1 ustawy. Skargę kasacyjną w niniejszej sprawie sporządziła sama D. G., a nie adwokat lub radca prawny, jak wymaga tego przepis art. 175 § 1 ustawy. W tym stanie sprawy, skarga kasacyjna wniesiona osobiście przez D. G. podlegała odrzuceniu na podstawie art. 175 § 1 i art. 180 cyt.ustawy z 30 sierpnia 2002 r.