Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Piechowiak (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Grażyna Malinowska-Wasik Asesor WSA Ireneusz Fornalik Protokolant Małgorzata Kraus po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2004 r. na rozprawie sprawy ze skargi T. K. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie dostępu do informacji publicznej postanawia odrzucić skargę
Postanowieniem z dnia [...] Nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T., powołując się na art. 2,3,4,5 ust.2 i art.16 ust.1 ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, poz.1198) oraz art. 37 kpa odmówiło wyznaczenia terminu do załatwienia wniosku T. K. o udostępnienie informacji publicznej.
Uzasadniając swoje stanowisko organ podniósł, że w świetle art.1 ust.1 ustawy o dostępie do informacji publicznej opinia Biura Prawnego Urzędu Miasta T. sporządzona w konkretnej sprawie nie stanowi informacji o sprawach publicznych i z tego względu w niniejszej sprawie nie było podstaw do zastosowania przez organ I instancji trybu postępowania określonego w przepisach w/w ustawy.
Na powyższe postanowienie skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego złożył T. K. domagając się jego uchylenia. Zdaniem skarżącego opinia prawna sporządzona przez Biuro Prawne Urzędu Miasta T., której udostępnienia domagał się od organu I instancji stanowi dokument w rozumieniu art. 6 ust.2 powołanej ustawy i z tego względu podlega udostępnieniu na zasadach określonych w tej ustawie.
Odpowiadając na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. wniosło o jej oddalenie podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonym postanowieniu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Na wstępie należy wyjaśnić, że niniejsza skarga wniesiona została do Naczelnego Sądu Administracyjnego w trybie przepisów ustawy z dnia 11 maja 1995r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz.368 ze zm.). Ustawa ta utraciła moc z dniem 31 grudnia 2003r. na podstawie art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r.- Przepisy wprowadzające ustawę-Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę-Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U Nr 153, poz.1271 ze zm.), a zgodnie z treścią art. 97§1tej ustawy sprawy, w których skargi zostały wniesione do Naczelnego Sądu Administracyjnego przed dniem 1 stycznia 2004r. i postępowanie nie zostało zakończone, podlegają rozpoznaniu przez właściwe wojewódzkie sądy administracyjne na podstawie przepisów ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r.-Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U Nr153, poz.1270).
Skarga podlega odrzuceniu z przyczyn procesowych bez badania jej zarzutów merytorycznych.
Zgodnie z treścią art. 3§2 pkt2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi sądy administracyjne orzekają w sprawach skarg na postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty.
Stosownie do treści art.37§1 kpa na niezałatwienie sprawy w terminie określonym w art. 35 lub ustalonym w myśl art. 36 stronie służy zażalenie do organu administracji publicznej wyższego stopnia. Stanowisko organu wyższego stopnia wyrażone w trybie art.37§1 kpa ma charakter incydentalny, nie kończy postępowania w sprawie i nie rozstrzyga sprawy co do jej istoty. Na postanowienie wydane w trybie art. 37 §1 kpa nie służy zażalenie (art.141§1 kpa).
Wobec powyższych uregulowań należy przyjąć, że niedopuszczalne jest wniesienie skargi na postanowienie wydane przez organ administracji publicznej w trybie art. 37§1 kpa. W pouczeniu zamieszczonym w postanowieniu będącym przedmiotem niniejszej sprawy poinformowano wprawdzie skarżącego o możliwości wniesienia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zgodnie z art. 112 k.p.a. błędne pouczenie co do prawa odwołania nie może szkodzić stronie, która zastosowała się do tego pouczenia. Przepis ten nie ma jednak zastosowania w postępowaniu sądowoadministracyjnym i nie może prowadzić do merytorycznego rozpoznania przez sąd skargi wniesionej bez podstawy prawnej .Skarżący dysponuje jednak możliwością wniesienia bezpośrednio do sądu administracyjnego skargi na bezczynność Prezydenta Miasta T. w sprawie dostępu do informacji publicznej. Skorzystanie z niej wymagało jednak uprzedniego wniesienia do organu wyższego stopnia zażalenia na niezałatwienie sprawy w terminie (art. 52§1 i 2 u.p.s.a.).
Mając powyższe okoliczności na uwadze Sąd na podstawie art.58§1 pkt.6 ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skargę, jako niedopuszczalną odrzucił.