Ustalenie ceny nieruchomości stosownie do art. 67 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomości /Dz.U. nr 115 poz. 741 ze zm./ nie jest czynnością z zakresu administracji publicznej w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.
postanawia odrzucić skargę w przedmiocie niewłaściwej wyceny oferowanego do sprzedaży lokalu mieszkalnego.
W piśmie skierowanym do Naczelnego Sądu Administracyjnego określonym przez Władysławę i Stanisława L. jako pozew wyżej wymienieni domagali się zobowiązania Biura Gospodarki Mieniem Miasta Rz. do dokonania właściwego ustalenia wartości rynkowej wynajmowanego przez nich mieszkania, które zamierzają wykupić w przyszłości. W kolejnym piśmie Władysława i Stanisława L. sprecyzowali swoje żądanie twierdząc, że przedmiotem zaskarżenia jest pismo Biura Gospodarki Mieniem Miasta Rz. z dnia 26.05.1998 r. (...) stanowiące odpowiedź na ich reklamację w przedmiocie dokonanej wyceny przez rzeczoznawcę budowlanego, która wykonana została ich zdaniem przez osobę nieuprawnioną i nie uwzględnia rzeczywistej wartości przedmiotowego lokalu.
Odnosząc się do tak sformułowanego żądania w pierwszej kolejności zauważyć należy, iż art. 16 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ określa enumeratywnie wymienione kategorie spraw, które podlegają jurysdykcji Naczelnego Sądu Administracyjnego zaliczając do tego katalogu sprawy w których wydano decyzję administracyjną, postanowienie wydane w związku z postępowaniem administracyjnym, postanowienie wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, inne niż wyżej określone akty lub czynność z zakresu administracji publicznej dotyczące przyznania, stwierdzenia albo uznanie uprawnienia lub obowiązku wynikającego z przepisu prawa, uchwały organów gmin stanowiące przepisy gminne oraz akty terenowych organów administracji rządowej stanowiące przepisy prawa miejscowego, inne uchwały organów gmin i ich związków podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej i akty nadzoru nad działalnością organów samorządu terytorialnego. Do kręgu wyżej wymienionych spraw trudno przyporządkować wskazaną przez skarżących pismo, którego treść odnosi się do kwestionowanej przez nich wyceny przedmiotowego lokalu. Co najwyżej rozważyć należałoby zakwalifikowanie zajętego przez wskazane Biuro stanowiska jako czynność o której mówi się w art. 16 ust. 1 pkt 4 cyt. wyżej ustawy. Nie mniej jednak przytoczony przepis prawa odnosi się do czynności z zakresu administracji publicznej i to tego rodzaju, które dotyczą przyznania, stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikającego z przepisów prawa. Art. 67 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomości /Dz.U. nr 115 poz. 741 ze zm./ stanowi, że cenę nieruchomości przeznaczonej do sprzedaży ustala się na podstawie jej wartości określonej przez rzeczoznawcę majątkowego. Ustalenie zatem wspomnianej ceny nie jest czynnością z zakresu administracji publicznej, a co najwyżej stanowi pewien etap umożliwiający przygotowanie oferty zmierzającej do zawarcia umowy sprzedaży lokalu, a więc czynności prawnej. Ponadto zauważyć należy, iż z opracowanej wyceny nie wynikają bezpośrednio dla skarżących żadne uprawnienia, ani też nie nakłada ona na nich żadnych obowiązków.
Innymi słowy stanowisko wyrażone z treści kwestionowanego pisma nie może być utożsamiane z czynnością z zakresu administracji publicznej o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym.
Nawet zresztą gdyby nie podzielić trafności powyższych wywodów to i tak skarga podlegałaby odrzuceniu z racji niewyczerpania trybu przewidzianego z art. 34 ust. 3 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym, który to przepis wymaga od skarżących w przypadku gdy ustawa nie przewiduje środków odwoławczych w sprawie będącej przedmiotem skargi aby przed wniesieniem skargi zwrócili się do właściwego organu z wezwaniem o usuniecie naruszenia prawa, przy czym winno ono przybrać formę pisma zawierającego wprost żądanie do usunięcia ściśle określonego naruszenia prawa. Z takim wezwaniem ponownie do organu nie zwrócili się skarżący.
W tym stanie rzeczy wobec faktu, iż skarga na powyższe pismo nie jest dopuszczalne działając na podstawie art. 27 ust. 2 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym należało postanowić jak w sentencji.