Sprawa ze skargi na postanowienie Izby Skarbowej w Rzeszowie w przedmiocie zaliczenia kwoty zwrotu różnicy podatku od towarów i usług na zaległe zobowiązanie podatkowe
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Piórkowska Sędziowie NSA: Bożena Wieczorska Jacek Surmacz /sprw./ Protokolant: ref. stażysta Teresa Tochowicz po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2004 r. na rozprawie sprawy ze skargi Syndyka Masy Upadłości Zakładu Produkcyjno-Handlowego "A" Spółki z o.o. w B. w upadłości na postanowienie Izby Skarbowej w Rzeszowie z dnia [...] lipca 2002 r. Nr [...] w przedmiocie zaliczenia kwoty zwrotu różnicy podatku od towarów i usług na zaległe zobowiązanie podatkowe - postanawia - odmówić dopuszczenia do udziału w sprawie M. B.

Uzasadnienie strona 1/2

SA/Rz 1918/02

U z a s a d n i e n i e

Z mocy art. 97 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. z 2002 r., Nr 153, poz. 1271/ sprawa podlega rozpoznaniu przez wojewódzki sąd administracyjny, na podstawie ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. z 2002 r., Nr 153, poz. 1270 - powoływanej dalej jako: P.p.s.a./.

Przedmiotem skargi w niniejszej sprawie jest postanowienie Izby Skarbowej utrzymujące w mocy postanowienie Urzędu Skarbowego w sprawie zaliczenia kwoty zwrotu różnicy podatku od towarów i usług na zaległe zobowiązania podatkowe podatnika.

W trakcie postępowania sądowego M. B. /pismem z dnia 3 października 2003 r./ "zgłosił wstąpienie do sprawy" w związku z nabyciem wierzytelności do zwrotu kwot objętych wspomnianym wyżej postanowieniem Urzędu Skarbowego, przy czym dołączył odpis pisma skierowanego przez skarżącego w niniejszej sprawie do Urzędu Skarbowego z dnia 9 czerwca 2003 r. "powiadamiającego dłużnika o przelewie wierzytelności" - na podstawie art. 509 i następnych kodeksu cywilnego, a także - na żądanie Sądu - odpis umowy przelewu wierzytelności z dnia 9 czerwca 2003 r. zawartej pomiędzy Syndykiem Masy Upadłości Zakładu Produkcyjno-Usługowego "A." Spółka z o.o. w B. w upadłości i M. B. Z umowy tej wynika, iż wierzyciel oświadczając, że posiada przyszłe i niepewne wierzytelności wobec Skarbu Państwa, objęte m.in., wspomnianym już dwukrotnie wyżej, postanowieniem Urzędu Skarbowego, które Urząd Skarbowy bezprawnie potrącił z należności Syndyka, przeniósł a M. B. przyjął przelew tych wierzytelności. W umowie tej zawarto również postanowienie, że Wierzyciel upoważnia Nabywcę wierzytelności do występowania w jego imieniu przed Sądem w tej sprawie.

W P.p.s.a. w Dziale I - "Przepisy wstępne" - Rozdziale 2 - "Strony i uczestnicy postępowania" uregulowana została kwestia dotycząca stron i uczestników postępowania. Z mocy art. 32 P.p.s.a. w postępowaniu w sprawie sądowoadministracyjnej stronami są skarżący oraz organ, którego działanie lub bezczynność jest przedmiotem skargi. Osoba, która brała udział w postępowaniu administracyjnym, a nie wniosła skargi, jeżeli wynik postępowania sądowego dotyczy jej interesu prawnego, jest uczestnikiem tego postępowania na prawach strony /art. 33 § 1 P.p.s.a./. Biorąc pod uwagę naprowadzone wyżej okoliczności nie może budzić wątpliwości, iż sytuacja prawna M. B. nie podpada pod przytoczone przepisy art. 32 i art. 33 § 1 ustawy.

Z kolei z mocy art. 33 § 2 P.p.s.a udział w charakterze uczestnika może zgłosić również osoba, która nie brała udziału w postępowaniu administracyjnym, jeżeli wynik tego postępowania dotyczy jej interesu prawnego, a także organizacja społeczna, o której mowa w art. 25 § 4, w sprawach innych osób, jeżeli sprawa dotyczy zakresu jej statutowej działalności.

Ustawodawca w powołanym ostatnio przepisie posłużył się pojęciem interesu prawnego, przy czym w ustawie nie zawarł definicji tego pojęcia, a również w żadnym innym akcie prawnym nie zawarto określenia pojęcia tego sformułowania. Niemniej jednak pojęcie interesu prawnego było przedmiotem orzecznictwa Sądu Najwyższego i Naczelnego Sądu Administracyjnego, a także w szerokim zakresie literatury przedmiotu. Powszechnie przyjmuje się, że interes prawny powinien być analizowany na płaszczyźnie prawa materialnego, jest kategorią materialnoprawną. Podkreśla się, że o tym: czy i kto posiada interes prawny można orzec wyłącznie na podstawie analizy właściwych norm materialnoprawnych /wyrok NSA z 5 października 1998 r. sygn. akt II SA 1104/98 - LEX Nr 41301/. Odnosząc te uwagi do wykładanego przepisu art. 33 § 2 P.p.s.a uprawnionym jest stwierdzenie, że są to w istocie te same normy, które kształtują sprawę administracyjną. Normy te określają bowiem przedmiot stosunku prawnego, który decyduje o istnieniu sprawy administracyjnej, oraz podmiot, w stosunku do którego właściwy organ jest upoważniony do rozpatrzenia i rozstrzygnięcia sprawy czyli konkretyzacji stosunku prawnego. Można więc uznać, że dana osoba posiada interes prawny tylko wtedy, gdy wynika on z konkretnej normy prawa materialnego, stanowiącej materialnoprawną podstawę wydania decyzji. Należy podkreślić, że chodzi o bezpośredni związek między sytuacją danego podmiotu a normą prawa materialnego. Istota bowiem postępowania administracyjnego polega na tym, że każda z działających w nim stron jest osobno powiązana stosunkiem prawnym wyrosłym z normy prawa materialnego z organem prowadzącym postępowanie. Natomiast stosunki prawne między stronami nie mają znaczenia dla danej sprawy administracyjnej. Nie można stać się stroną postępowania tylko z powodu stosunków prawnych z innym podmiotem /J. Zimmermann - Glosa do wyroku NSA z 2 lutego 1996 r. sygn. akt IV SA 846/95 - OSP z 1997 r., Nr 4, poz. 83/.

Strona 1/2