Niewątpliwą luką w Kpa, zwłaszcza w nieobowiązującym już Dziale VI Kodeksu dotyczącym zaskarżania decyzji do sądu administracyjnego był brak pozytywnego określenia skutków prawnych wniesienia przez uprawniony podmiot skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego, ten sam brak występuje w obowiązującej ustawie o Naczelnym Sądzie administracyjnym. Brak w tym zakresie wyraźnych regulacji prawnych winien być uzupełniony potrzebą rekonstrukcji klasyfikacji decyzji na ostateczne i prawomocne. De lege lata podstawę do takiej rekonstrukcji stwarza interpretacja art. 269 Kpa w związku ze zbliżoną doń regulacją dawnego przepisu art. 73 ust. 1 i 2 rozporządzenia Prezydenta RP z dnia 22 marca 1928 r. o postępowaniu administracyjnym /Dz.U. R.P. nr 78 poz. 443 ze zm., zwanego dalej rozporządzenie o postępowaniu administracyjnym/. Wedle art. 73 ust. 1 rozporządzenia o postępowaniu administracyjnym ostateczną była decyzja, od której nie służyło odwołanie lub skarga w toku instancji administracyjnych. Prawomocną zaś była decyzja, której nie można było zaskarżyć również do sądów administracyjnych /art. 73 ust. 2 rozporządzenia o postępowaniu administracyjnym/.
Jako prawomocne traktowano decyzje:
1/ co do której zapadł już zatwierdzający wyrok sądu administracyjnego odrzucający skargę;
2/ która z powodu niewyczerpania co do niej toku instancji nie mogła być zaskarżona do sądu administracyjnego;
3/ decyzja, która nie została w ogóle zaskarżona do sądu administracyjnego; wreszcie taka,
4/ która na podstawie specjalnych przepisów wyłączona była a priori spod kontroli kasacyjnej sądu administracyjnego /J. Pokrzywicki: Postępowanie administracyjne, Warszawa 1947, str. 188/. Art. 269 Kpa nie zrównuje do końca decyzji ostatecznych z prawomocnymi. Stanowi on bowiem, iż decyzje określone w innych przepisach prawnych jako prawomocne uważa się za ostateczne, chyba że z przepisów tych wynika, iż dotyczą one takiej decyzji, która została utrzymana w mocy w postępowaniu sądowym bądź też nie została zaskarżona w tym postępowaniu z powodów upływu terminu do wniesienia skargi. Art. 269 Kpa miał identyczne brzmienie przed nowelizacją Kpa dokonaną na podstawie ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym oraz zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego /Dz.U. nr 4 poz. 8/. Obowiązujący przed nowelizacją z 1980 r. przepis art. 190 Kpa /odpowiednik aktualnie obowiązującego art. 269 Kpa/ równał znaczeniowo decyzje ostateczne i prawomocne co było usprawiedliwione brakiem z instytucjonalizowanej formy sądowej kontroli decyzji administracyjnych, szczątkowe jej przypadki sprowadzały się chociażby tylko do kontroli aktów administracyjnych z zakresu ubezpieczeń społecznych oraz sporządzania spisu wyborców na podstawie wówczas obowiązujących ordynacji wyborczych. Do tych ostatnich przypadków oraz do wydanych jeszcze w okresie II Rzeczypospolitej aktów prawnych i obowiązujących po wejściu w życie Kpa odwoływał się drugi człon art. 190 traktujący o decyzjach utrzymanych w mocy w postępowaniu sądowym bądź nie zaskarżonych do sądu z powodu terminu do wniesienia skargi /E. Iserzon, J. Starościak: Kodeks postępowania administracyjnego, komentarz, teksty, wzory i formularze, Warszawa 1970, str. 326-327/.