1. Kierownik urzędu rejonowego nie jest kompetentny w sprawach, których prowadzenie zostało przez niego, zgodnie z art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o terenowych organach rządowej administracji ogólnej /Dz.U. nr 21 poz. 123/, powierzone właściwemu organowi gminy.
2. Wójt /burmistrz, prezydent miasta/ nie może być stroną w sprawach, w których na mocy art. 40 ust. 1 powyższej ustawy został upoważniony do wydawania decyzji administracyjnych.
Naczelny Sąd Administracyjny odrzucił na podstawie art. 207 par. 6 Kpa skargę Prezydenta Miasta B. na decyzję Wojewody (...) z dnia 10 marca 1993 r. w przedmiocie umorzenia postępowania organu I instancji.
Dnia 15 stycznia 1993 r. Kierownik Urzędu Rejonowego w B., powołując się na art. 47 i art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./, a także na postanowienia art. 5 pkt 16 lit. "y" ustawy z dnia 17 maja 1990 r. o podziale zadań i kompetencji określonych w ustawach szczególnych pomiędzy organy gminy a organy administracji rządowej oraz o zmianie niektórych ustaw /Dz.U. nr 34 poz. 198 ze zm./, wydał decyzję /UAN-7353-1/93/ orzekającą nakaz rozbiórki przez Wytwórczą Spółdzielnię Pracy w B. budynku położonego na działce nr 385/19 przy ul. G. M. w B.
Wskutek odwołania strony Wojewoda (...) uchylił zaskarżoną decyzję i umorzył postępowanie /decyzja nr GP/BL-02/295/93 z dnia 10 marca 1993 r./, gdyż ustalił, że Spółdzielnia ta w 1985 r. utraciła tytuł prawny do nieruchomości, której częścią składową jest budynek poddany nakazowi rozbiórki. Dalsze faktyczne użytkowanie tego obiektu i uiszczanie z tego powodu stosownych należności nie jest - zdaniem organu - wystarczającą podstawą do obciążenia obowiązkiem dokonania przymusowej rozbiórki, albowiem adresatem takiej decyzji powinien być właściciel. Wadliwe wskazanie strony zobowiązanej upoważniało organ odwoławczy do umorzenia postępowania, dlatego że "(...) jakichkolwiek roszczeń właściciela budynku względem Spółdzielni należy dochodzić na drodze postępowania cywilnego". Z uzasadnienia decyzji nie wynika, aby organ badał postępowanie z punktu widzenia art. 47 prawa budowlanego.
Na tę decyzję skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł Prezydent Miasta B. Pod zarzutem naruszenia prawa materialnego, tj. art. 47 prawa budowlanego, oraz przepisów procedury administracyjnej, tj. art. 7 i art. 77 Kpa, organ ten domagał się uchylenia decyzji Wojewody. W uzasadnieniu żądania wywodził, że skoro Spółdzielnia faktycznie po 1985 r. władała wymienioną nieruchomością i z tego tytułu pobierała od lokatorów budynku czynsz, a następnie wnosiła jego właścicielowi ustalone opłaty, to oznacza to także, iż była podmiotem obciążonym innymi obowiązkami wynikającymi z powstałego stanu rzeczy, w tym także obowiązkiem dbania o właściwy stan techniczny zarządzanego faktycznie obiektu lub konsekwencjami wynikającymi z jego zaniedbania.
W odpowiedzi Wojewoda stwierdził, że skargi nie uznaje, i wnosił o jej oddalenie. W dalszych wywodach przytaczał argumenty, z których miało wynikać, że przepisy prawa budowlanego nie obejmują sytuacji użytkownika budynku.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 197 Kpa skarga na decyzję organu administracji państwowej przysługuje stronie, organizacji społecznej, która brała udział w postępowaniu administracyjnym, oraz prokuratorowi, a także rzecznikowi praw obywatelskich na takich samych prawach (...).
Naczelny Sąd Administracyjny, nie związany na podstawie art. 206 Kpa granicami skargi, stwierdził w toku badania legitymacji strony skarżącej do wystąpienia przed sądem, że Prezydentowi Miasta B. należy odmówić przymiotu strony.