Trybunał Konstytucyjny po rozpoznaniu (...) sprawy wszczętej z inicjatywy własnej Trybunału Konstytucyjnego (...) o zbadanie czy przepis par. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1 kwietnia 1985 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent /Dz.U. nr 18 poz. 77/ i par. 1 uchwały Nr 33 Rady Ministrów z dnia 25 marca 1983 r. w sprawie klasyfikacji wynagrodzeń w jednostkach gospodarki uspołecznionej /M.P. nr 15 poz. 85/ są zgodne z art. 22 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin /Dz.U. nr 41 poz. 267 ze zm./ postanowił umorzyć postępowanie w sprawie.
Uchwała Rady Ministrów wydana bez podstawy ustawowej reguluje kwestie o charakterze techniczno-finansowym /to jest klasyfikację wynagrodzeń za pracę i świadczeń wypłacanych na innej podstawie prawnej/. Tego rodzaju akt normatywny o charakterze wewnętrznym nie może przesądzać o uprawnieniach pracowniczych, które zostały przesądzone w art. 18 ustawy. Zawarte w par. 4 rozporządzenia odesłane do cytowanej uchwały w kwestii składników wynagrodzenia przy ustalaniu podstawy wymiaru świadczeń oznacza w istocie, że o uprawnieniach pracowniczych decydują postanowienia uchwały, nie będącej aktem wykonawczym do jakiejkolwiek ustawy.
Kwestionowane w niniejszej sprawie rozwiązanie prawne utraciło moc z dniem 31 grudnia 1988 r. Nowy stan prawny zawiera właściwe wykonanie upoważnienia zawartego w art. 22 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin, nie kolidujące z przepisami ustawowymi, w tym z art. 18 i art. 22 tej ustawy.