Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Ewa Wrzesińska-Jóźków po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2011 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o przywrócenie terminu do złożenia zażalenia na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 17 listopada 2010 r. o sygn. akt V SA/Wa 1546/10 w sprawie ze skargi A. C. na postanowienie Rady do Spraw Uchodźców z dnia [...] marca 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania postanawia: odmówić przywrócenia terminu do złożenia zażalenia
Postanowieniem z 17 listopada 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił przywrócenia terminu do uzupełnienia braku formalnego skargi odrzuconej postanowieniem z 23 sierpnia 2010 r.
Wnioskiem z 7 stycznia 2011 r, pełnomocnik strony skarżącej wystąpił o przywrócenie terminu do złożenia zażalenia, do którego załączył zażalenie z 7 stycznia 2011 r. na postanowienie z 17 listopada 2010 r.
W uzasadnieniu wniosku wskazano, iż zaskarżone postanowienie zostało doręczone do rąk pełnomocnika w dniu 6 grudnia 2010 r., jednakże z uwagi na brak możliwości kontaktu z mocodawcą, który wyjechał do kuzyna i zmienił numer telefonu, wniesienie zażalenia w ustawowym terminie było niemożliwe.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Stosownie do treści przepisu art 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej: p.p.s.a., jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu.
Zgodnie z literalnym brzmieniem cytowanego przepisu oraz jednolitą linią orzecznictwa, przywrócenie terminu do dokonania czynności procesowej uzależnione jest od kryterium braku winy.
Wniosek skarżącego nie zasługuje na uwzględnienie.
W pierwszej kolejności przypomnieć należy, iż w wypadku gdy strona jest reprezentowana przez pełnomocnika, przy ustalaniu jej winy w niezachowaniu terminu należy mieć na uwadze działania pełnomocnika, zaś jego zaniedbania nie uwalniają strony od winy w niezachowaniu terminu. Stosunek pełnomocnictwa ze swej natury oparty jest na szczególnym zaufaniu mocodawcy do ustanowionego przez niego zastępcy procesowego i niesie ze sobą to następstwo, że wszelkie działania, czy zaniedbania pełnomocnika odnoszą bezpośredni skutek w sferze praw i obowiązków reprezentowanego. Dodać należy, iż charakter wzajemnych relacji, panujących w ramach omawianego stosunku - ich poprawność bądź jej brak - nie podlega ocenie Sądu.
Mając na uwadze powyższe wskazać należy, iż pełnomocnik strony skarżącej - jak sam wskazuje - odebrał postanowienie Sądu z 17 listopada 2010 r. w dniu 6 grudnia 2010 r., jednakże nie złożył zażalenia w ustawowym terminie przewidzianym do jego wniesienia. W uzasadnieniu wniosku nie wskazano by pełnomocnik był pozbawiony możliwości działania, nie uprawdopodobniono również by zaistniały okoliczności, które uniemożliwiły mu złożenie zażalenia w terminie. Tylko niemożność działania pełnomocnika i co więcej bez jego winy uzasadniałaby przywrócenie terminu. W okolicznościach niniejszej sprawy nie sposób uznać, by brak kontaktu z mocodawcą, w którego interesie pełnomocnik działa, stanowił przeszkodę do dokonania czynności procesowej, a co za tym idzie podstawę do przyjęcia braku winy w uchybieniu terminu. Dodać należy, jak to już wyżej wskazano, iż sposób kontaktu między pełnomocnikiem i mocodawcą, jak również kwestia ewentualnego wyrażania zgody przez mocodawcę na podejmowanie konkretnej czynności procesowej przez pełnomocnika, pozostaje poza zainteresowaniem i oceną Sądu.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 86 § 1 p.p.s.a,, orzeczono jak w sentencji postanowienia.