Referendarz sądowy Grzegorz Antas Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie po rozpoznaniu w dniu 6 marca 2009 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku R. B. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym w sprawie ze skargi R. B. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] grudnia 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień kombatanckich postanawia: postanawia: przyznać prawo pomocy w zakresie całkowitym przez zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, o którego wyznaczenie zwrócić się do Okręgowej Rady Adwokackiej w W.
Wraz ze skargą na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z [...] grudnia 2008 r. w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień kombatanckich, R. B. wystąpił o przyznanie prawa pomocy. Swoje żądanie skarżący uszczegółowił wypełniając formularz PPF z 10 lutego 2009 r. (data nadania pisma w placówce pocztowej), a także w piśmie z 23 lutego 2009 r., w którym w nawiązaniu do zarządzenia referendarza sądowego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 16 lutego 2009 r. podał, że wnosi zarówno o zwolnienie od kosztów sądowych, jak i ustanowienie adwokata.
W uzasadnieniu wniosku oraz w oświadczeniu o stanie rodzinnym, majątku i dochodach skarżący podał, że jest osobą samotną i jedynym jego źródłem utrzymania jest świadczenie emerytalne w wysokości 767 zł brutto oraz 163 zł zasiłku pielęgnacyjnego. Skarżący wskazał jednocześnie, że jest osobą niewidomą i w związku ze stałym leczeniem, które odbywa się w W., ponosi stale wydatki na dojazdy do kliniki okulistycznej (ok. 400 zł). We wniosku podano również, że skarżący spłaca pożyczki, jakie był zmuszony zaciągnąć na leczenie w kwocie 420 zł.
Do wniosku skarżący załączył kopie dowodów wpłat rat udzielonej mu pożyczki, odcinek przekazu emerytury za miesiąc styczeń 2009 r., jak również zaświadczenie o sprawowanej nad nim opiece okulistycznej, zawierające informację, że skarżący wymaga opieki drugiej osoby, albowiem nie jest w stanie samodzielnie dojeżdżać do kliniki, wizyty pacjenta w klinice są jednocześnie konieczne).
Rozpoznając wniosek o przyznanie prawa pomocy zważyć należało, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 246 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej: p.p.s.a., przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie całkowitym następuje gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania.
Powyżej określony warunek zasadności przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym został spełniony w niniejszej sprawie, albowiem skarżący wykazał, że nie jest w stanie zgromadzić jakichkolwiek oszczędności, które mogłyby zostać wykorzystane na prowadzenie sprawy przed sądem administracyjnym. Zestawienie kwoty, jaką miesięcznie dysponuje składający wniosek z tytułu otrzymywanych świadczeń ze stałymi niezbędnymi wydatkami (zakup żywności, uiszczenie opłat eksploatacyjnych gospodarstwa) dowodzi, że posiadane środki finansowe mogą wystarczyć skarżącemu jedynie na pokrycie podstawowych, bieżących kosztów utrzymania. Zrównoważenie ponoszonych koniecznych wydatków z dochodami w przypadku skarżącego, jak można wnosić, jest i tak wysoce problematyczne, skoro staje on przed koniecznością zaciągania chwilowych pożyczek na pokrycie kosztów wyjazdów w związku z trwającym leczeniem urazu narządu wzroku. Ponieważ wnioskujący o przyznanie prawa pomocy nie posiada przedmiotów wartościowych, ani zgromadzonych oszczędności, nie jest możliwe, by w ten sposób pozyskane być mogły środki potrzebne na prowadzenie sprawy przed sądem. Tak rozumiane względy nakazywały przyjąć, że składający wniosek nie ma możliwości samodzielnego wywiązania się z obowiązku poniesienia jakichkolwiek kosztów postępowania sądowego.
Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 258 § 2 pkt 7 w związku z art. 246 § 1 pkt 1 i p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji postanowienia.